दागिना.. भाग २

प्रत्येकाच्या घरी एक नियम असायचा. काहीही झालं तरी, दिवेलागणीच्या वेळीस मुलांनी आपापल्या घरी असायलाच हवं नाहीतर मग कोणाचंच काही खरं नसायचं; पण सारी मुलं इतके अतरंगी होती ना काय सांगायचं, एकदा का खेळात रमली की, मग कशाचंच भान उरायचं नाही. तहानभूक हरपून खेळत राहायची. मग घरी आल्यावर बाबांचा मार खावा लागायचा. यावर मग मुलांनीच एक उपाययोजना केली, कोणालाही कोणाचेही बाबा चाळीत शिरताना दिसले की लगेच सूचक आवाज करून एकमेकांना सावध करायचं. प्रत्येकाच्या बाबांना त्यांच्या नावाव्यतिरिक्त एक टोपण नाव होतं. त्या नावाने मोठमोठ्याने ओरडायचं. मग काय, मुलं कुठेही खेळत असली तरी, मित्रांचा आवाज कानी पडताच घराच्या दिशेने धूम ठोकायची आणि बाबा घरात पोहचायच्या आधीच घरात हजर राहायची. वह्या पुस्तकं समोर ठेवून अगदी शहाण्या मुलासारखं अभ्यास करत बसायची. किती तो निरागसपणा! बिचाऱ्या बाबांनी घरात पाऊल टाकलं की त्यांना मुलं समोर अभ्यास करताना दिसायची. मुलं शांतपणे अभ्यास करताहेत बघून बाबा खूष व्हायचे. आणि समजा कधी घरी यायला उशीर झालाच आणि हे सगळं करायला वेळ पुरला नाही; तर मग दुसरा सोप्पा उपाय म्हणजे, डायरेक्ट बाथरूममध्येच लपून बसायचं. बाबांच्या क्रोधापासून वाचण्याचा हा तात्पुरता उपाय असायचा. भार्गवीचे बाबा अतिशय कडक स्वभाव असल्याने कधी काय घडेल याचा नेम नसायचा. त्यामुळे तेच काय पण चाळीतली इतर मुलंही त्यांना वचकून असायची. तिच्या बाबांनी नुसतं डोळे मोठे करून पाहिलं ना तरी हातपाय थरथर कापू लागायचे.