दागिना..

बाबा तुम्ही अचानक आम्हाला सोडून गेलात. असे कसे गेलात? इतके आम्हाला कंटाळला होतात? तुमच्या जाण्याने मी अक्षरशः कोलमडून गेले होते; पण आईचा चेहरा डोळ्यासमोर यायचा. तिच्यासाठी तरी मला कणखर व्हायला हवं. मीच जर रडत राहिले तर तिला कोण सावरणार या विचारांनी मी माझ्या आसवांना आवरलं. मनाचा कोंडमारा होत होता पण तरीही तो कोणाला दाखवला नाही. शांत राहण्याचा अतोनात प्रयत्न करत होते. तुम्ही जाण्याच्या धक्क्यातून नीट सावरलेही नव्हते आणि नियतीने पुन्हा घात केला. जिच्यासाठी जगत होते, उभी राहण्याचा प्रयत्न करत होते तीच मला कायमची सोडून गेली. आई कुठे गेली बाबा? आई कधीच तुमच्या शब्दाबाहेर नव्हती. कायम तुमचा शब्द तिने अंतिम आदेश म्हणून डोक्यावर मिरवत राहिली. तुम्हीच तिला बोलवून घेतलंत ना? तुमची मुलं आईशिवाय कशी राहतील असं क्षणभरही तुम्हाला वाटलं नाही? ”