डान्सिंग इन द शॅडोज ऑफ डेस्टिनी...पर्व 2 रे भाग 1
नमस्कार वाचक मंडळी आता आपण पर्व 2 रे बघू. ज्यात आरव आणि स्वराचं बालपण, गुरुकुलचा विस्तार, सांची-कबीरचं पुढचं आयुष्य आणि नवीन पात्रांचं आगमन होईल.
पर्व 2 ला एक सुंदर नव्या रंगांनी सजवलेली सुरुवात करूया…
पर्व १ मध्ये आपण सांची आणि कबीरच्या गुरुकुलचं उद्घाटन, त्यांच्या प्रेमाच्या गडद क्षणांचा आनंद घेतला. आता त्यांचे आयुष्य पुढे कसं घडतं, ते पाहू.
देशमुख वाडा आता केवळ एक ऐतिहासिक वास्तू नव्हती. ती एक कलासंस्कृतीची गुरुकुल बनली होती, जिथे रोज नवे नवे चेहरे, नवे स्वप्नं आणि नवे सुर उमटायचे.
गुरुकुलमध्ये आता २०-२५ मुले होती. त्यात शहरी, ग्रामीण, गरीब, श्रीमंत, विशेष मुलं… सगळे एकत्र शिकत होते. सांचीचं हे एक स्वप्न साकार होत होतं.
सांची आता एक शिक्षिका, आई आणि कलाकार झाली होती.
सांची सकाळी गुरुकुलमध्ये मुलांना नृत्य शिकवायची, दुपारी स्वरा आणि आरवसोबत अभ्यास, चित्रं आणि खेळ खेळायची. रात्री, ती आणि कबीर एकमेकांचा सहवास घेत, भविष्याच्या योजना करत बसायचे.
कधी कधी गुरुकुलमध्ये कबीरही वर्ग घ्यायचा – बिझनेस मॅनेजमेंट, टीमवर्क, आणि स्वप्नं प्रत्यक्षात आणण्याचे क्लासेस घ्यायचा. त्याचे सत्र वेगळे आणि खास असायचे. मुले त्याला "कबीर सर" म्हणायचे आणि खूप आदर करायचे.
गुरुकुलमध्ये नवीन सहकारी येऊ लागले होते…
1. मायरा ताई – संगीत शिक्षिका होत्या.
सुमधुर गायिका, पुण्याहून आलेली. त्यांनी आपल्या सौम्य स्वभावाने सगळ्यांना जिंकून घेतलं होतं. स्वरा त्यांच्या शिकवणीत मग्न व्हायची. स्वरा त्यांची लाडकी होती.
2. नील भैया – थिएटर कोच
हसतमुख आणि थोडा हटके. आरवचा आवडता मामा. एकेकाळी सांचीच्या कॉलेजचा मित्र. आता परत तिच्या आयुष्यात आला – फक्त कामासाठी… की अजून काही?
नील आणि कबीरचं पहिल्याच भेटीत एक छोटसं टशन झालं.
नील – "कबीर, तू फारच सीरियस दिसतोस. नृत्यकलेच्या जगात थोडी मस्ती चालते."
कबीर (हसत) – "आणि तू फार मस्तीत राहतोस. थोडं स्थैर्य असाव. "
दोघंही हसले… पण नजरांची गुपितं चालू होती.
दोघंही हसले… पण नजरांची गुपितं चालू होती.
स्वरा आता 6 वर्षांची होती. तिच्या डोळ्यात अजूनही थोडी नाजूक भावनिक सावली होती, पण सांचीच्या प्रेमाने ती भरून निघाली होती. तिला नृत्य, गायन, आणि आता अभिनय याचीही गोडी लागली होती.
एक दिवस तिने विचारलं,
“आई, मी तुझ्यासारखी मोठ्ठी नृत्यांगना होऊ शकते ना?”
सांचीने तिला जवळ घेत उत्तर दिलं,
“स्वरा तू माझ्यासारखी नव्हे, माझ्याहून मोठी होशील.”
“आई, मी तुझ्यासारखी मोठ्ठी नृत्यांगना होऊ शकते ना?”
सांचीने तिला जवळ घेत उत्तर दिलं,
“स्वरा तू माझ्यासारखी नव्हे, माझ्याहून मोठी होशील.”
आरव आता 8 वर्षांचा झाला होता. नटखट आणि सतत मनसोक्त फिरणारा, मन सतत नवनवीन गोष्टी शोधत असायचं – काही वेळेस पेंटर, कधी इंजिनियर, कधी नर्तक. सांची म्हणायची.
“मम्मी दादा आठवा अजुबा होणार आहे.”
“मम्मी दादा आठवा अजुबा होणार आहे.”
एकदा कबीर आणि आरव गुरुकुलमध्ये एकत्र काहीतरी करत होते. आरव म्हणाला,
“बाबा, मोठं झाल्यावर मीही तुझ्यासारखं एक गुरुकुल उघडणार आणि गरीब मुलांना तिथे शिकवणार. बाबा या जगात अशी कितीतरी मुले असतील ना ज्यांच्याकडे शिक्षण घ्यायला पैसे नसतील. बाबा मी मोठा झाल्यावर अश्याच गरीब आणि गरजू मुलांना मदत करणार."
“बाबा, मोठं झाल्यावर मीही तुझ्यासारखं एक गुरुकुल उघडणार आणि गरीब मुलांना तिथे शिकवणार. बाबा या जगात अशी कितीतरी मुले असतील ना ज्यांच्याकडे शिक्षण घ्यायला पैसे नसतील. बाबा मी मोठा झाल्यावर अश्याच गरीब आणि गरजू मुलांना मदत करणार."
कबीरने डोळ्यांत पाणी येईपर्यंत त्याला मिठी मारली.
गच्चीवरची एक संध्याकाळ…
सांची आणि कबीर हातात कॉफीचे मग घेऊन उभे होते, समोर सूर्यास्त… आरव आणि स्वरा नाचत-हसत गच्चीवर फिरत होते.
सांची म्हणाली,
“आपण दोघे... आपलं नातं, हे गुरुकुल, ही मुलं... हे इतकं छान वाटतंय... कबीर थँक्स टु यू. तू नसतास तर मी हे काहीच करू शकले नसते. तू माझ्यासोबत होतास, तू मला साथ दिली म्हणून हे सगळं शक्य झालं."
ती हळूच त्याच्या मिठीत विसावली.
“आपण दोघे... आपलं नातं, हे गुरुकुल, ही मुलं... हे इतकं छान वाटतंय... कबीर थँक्स टु यू. तू नसतास तर मी हे काहीच करू शकले नसते. तू माझ्यासोबत होतास, तू मला साथ दिली म्हणून हे सगळं शक्य झालं."
ती हळूच त्याच्या मिठीत विसावली.
कबीरने हळूच तिचा हात हातात घेतला,
“मी रोज देवाला धन्यवाद देतो… की तू माझ्या आयुष्यात आलीस. सांची तुझ्याशिवाय मी अपूर्ण आहे. आज मी जिथे आहे ते सगळं तुझ्यामुळे शक्य झालंय.
“मी रोज देवाला धन्यवाद देतो… की तू माझ्या आयुष्यात आलीस. सांची तुझ्याशिवाय मी अपूर्ण आहे. आज मी जिथे आहे ते सगळं तुझ्यामुळे शक्य झालंय.
दोघांचं बोलणं सुरू असतानाच
स्वरा ओरडली,
“आई... बाबा... बघा, मी नवीन स्टेप्स केल्या.”
“आई... बाबा... बघा, मी नवीन स्टेप्स केल्या.”
आरव मागेहून धावत आला,
“मी पण! मी उडी मारली.”
“मी पण! मी उडी मारली.”
दोघंही सांची-कबीरच्या कुशीत गेले. चार जणांनी ती गच्ची एक घर बनली होती.
गुरुकुलमधल्या मुलांना उन्हाळी सुट्टी होती. पण ही सुट्टी म्हणजे टीव्ही समोर बसणं नाही – ही होती एक "सृजन शिबीर".
सांची, मायरा ताई आणि नील भैय्याने मिळून एक आठवड्याचं क्रिएटिव्ह कॅम्प ठरवलं होतं.
थीम होती: “मी आणि माझं जग” – जिथे मुलांनी नृत्य, गायन, अभिनय, चित्रकला, लेखन… सगळ्यातून स्वतःला व्यक्त करायचं होतं.
पहिला दिवस – रंगांच्या दुनियेत
सांचीने स्वरा आणि आरवला सांगितलं,
“आजचा दिवस रंगांचा आहे. कल्पनाशक्तीने रंग उधळायचेत.”
“आजचा दिवस रंगांचा आहे. कल्पनाशक्तीने रंग उधळायचेत.”
स्वराने आपल्या डायरीतून एक सुंदर चित्र काढलं – आई-बाबा हातात हात घालून गुरुकुलकडे चाललेत, त्यांच्यामागे ती आणि आरव फुलं उधळत आहेत.
आरवने स्वतःचं एक आगळं वेगळं चित्र काढलं – त्याचं स्वतःचं फ्युचर गुरुकुल: “Robot Dance School” – जेथे रोबोट्स नाच शिकतील.
नील भैय्या हसून म्हणाले,
“अरे वा आरव! ही कल्पना मी नाटकात वापरणार.”
सगळ्यांनी छान चित्र काढली होती.
तो दिवस खूप छान गेला. मुलांना तर खूप आनंद झाला.
दिवसभराच्या खेळण्याने मुलं रात्री लवकर झोपली.
“अरे वा आरव! ही कल्पना मी नाटकात वापरणार.”
सगळ्यांनी छान चित्र काढली होती.
तो दिवस खूप छान गेला. मुलांना तर खूप आनंद झाला.
दिवसभराच्या खेळण्याने मुलं रात्री लवकर झोपली.
कबीर त्याच्या लॅपटॉपवर काम करत बसला होता.
"कबीर झोप ना आता, सकाळी लवकर उठायचंय. उद्या कॅम्पचा दुसरा दिवस आहे, विसरलास का?"
"नाही विसरलो, हे थोड काम संपल की मी झोपतो तू झोप तोवर."
दुसरा दिवस उजाडला आवाजांच्या जादूने...
मायरा ताईंचा खास दिवस. मुलं एक गाणं तयार करत होती. स्वराला गायला खूप आवडायचं पण तिला स्टेजफ्राईट होता.
सांची तिला बाजूला घेऊन म्हणाली,
“स्वरा, मी जेव्हा पहिल्यांदा स्टेजवर गेले, तेव्हा माझ्या पायात थरथर होती. पण मला माहीत होतं – माझा आवाज माझ्या आत्म्याचा सूर आहे.”
“स्वरा, मी जेव्हा पहिल्यांदा स्टेजवर गेले, तेव्हा माझ्या पायात थरथर होती. पण मला माहीत होतं – माझा आवाज माझ्या आत्म्याचा सूर आहे.”
स्वराने डोळे मिटले आणि हळूच
“ओ रे पिया…” गाणं सुरू केलं. वातावरण शांत झालं. तिचा आवाज, थोडा हळवा पण खूप गडद, आतून सुखावणारा होता…
कबीर दूर उभा होता, त्याने सांचीचा हात हातात घेतला.
तिला डोळ्यांनीच इशारा केला,
“ती तुझीच मुलगी आहे.”
“ओ रे पिया…” गाणं सुरू केलं. वातावरण शांत झालं. तिचा आवाज, थोडा हळवा पण खूप गडद, आतून सुखावणारा होता…
कबीर दूर उभा होता, त्याने सांचीचा हात हातात घेतला.
तिला डोळ्यांनीच इशारा केला,
“ती तुझीच मुलगी आहे.”
तो तिच्या जवळ आला,
"इतकी का घाबरतेस, अग ते तुझंच पिल्लू आहे, करेल खूप छान, तू काळजी करू नको.
आज दोघांच्याही डोळ्यात अभिमान होता..
वेळ भराभर सरकत होती.
वेळ भराभर सरकत होती.
तिसरा दिवस उजाडला अभिनय आणि आठवणींचा...
नील भैय्याचा दिवस होता.
मुलांना "आपल्या आयुष्यातल्या एखाद्या आठवणीवर आधारित नाटक" करायला सांगितलं होतं.
मुलांना "आपल्या आयुष्यातल्या एखाद्या आठवणीवर आधारित नाटक" करायला सांगितलं होतं.
स्वरा आणि आरवने मिळून एक नाटक तयार केलं –
"एक नवीन आई"
स्वराने स्वतःचं पात्र साकारलं – एक लहान मुलगी जी स्वतःला सावरते, नव्या आईवर विश्वास ठेवते, आणि मग… नवे नाते फुलवते.
"एक नवीन आई"
स्वराने स्वतःचं पात्र साकारलं – एक लहान मुलगी जी स्वतःला सावरते, नव्या आईवर विश्वास ठेवते, आणि मग… नवे नाते फुलवते.
सांचीच्या डोळ्यांत अश्रू आले. तिचं स्वतःचं आयुष्य तिने एका 6 वर्षांच्या मुलीच्या अभिनयात पाहिलं होतं.
नाटक संपल्यावर तिने स्वराला मिठी मारली –
“तू माझी मुलगी नव्हे फक्त, तू माझा अभिमान आहेस.”
कबीरनेही तिला अलगद मिठीत घेतलं.
नाटक संपल्यावर तिने स्वराला मिठी मारली –
“तू माझी मुलगी नव्हे फक्त, तू माझा अभिमान आहेस.”
कबीरनेही तिला अलगद मिठीत घेतलं.
शेवटचा दिवस उगवला 'स्टार नाईट' चा...
गुरुकुलच्या मैदानात स्टेज लावलेला होता. पालक, मित्र, परिसरातील लोक आले होते.
सांची आणि कबीरने उद्घाटन केलं. सांचीने छोटा कथानाट्य नृत्य केला, स्वराने गायन आणि आरवने "Robot dance" सादर केला.
सांची आणि कबीरने उद्घाटन केलं. सांचीने छोटा कथानाट्य नृत्य केला, स्वराने गायन आणि आरवने "Robot dance" सादर केला.
नील भैय्या, मायरा ताई आणि इतर शिक्षकांनी छोटासा स्किट केला – "गुरु आणि शिष्याचे नाते" – ज्यात त्यांनी कबीर आणि सांचीचं प्रेमही मजेदार पद्धतीने दाखवलं.
शेवटी, मुलांनी सगळ्यांसाठी "शिविर गीत" गायलं:
“स्वप्नांचे रंग, सुरांचे पंख,
सांची-कबीरचा गुरुकुल – आम्हांला देवाचं दान!”
सगळ्यांच्या डोळ्यात आनंद दिसत होता.
“स्वप्नांचे रंग, सुरांचे पंख,
सांची-कबीरचा गुरुकुल – आम्हांला देवाचं दान!”
सगळ्यांच्या डोळ्यात आनंद दिसत होता.
रात्री,
सांची, कबीर, स्वरा, आरव – सगळे गच्चीत बसले होते. चांदणं पसरलं होतं.
कबीर म्हणाला,
“आपण काही तरी वेगळं घडवलंय. हे केवळ गुरुकुल नाही – हे एक घर आहे… जिथे प्रत्येकाला स्वतःला शोधता येतं.”
“आपण काही तरी वेगळं घडवलंय. हे केवळ गुरुकुल नाही – हे एक घर आहे… जिथे प्रत्येकाला स्वतःला शोधता येतं.”
सांची हसून म्हणाली,
“आणि आपली खरी नाळ… या मुलांशी, त्यांच्या स्वप्नांशी जोडलेली आहे.”
“आणि आपली खरी नाळ… या मुलांशी, त्यांच्या स्वप्नांशी जोडलेली आहे.”
आरव आणि स्वरा दोघंही डोळे मिटून म्हणाले,
“आई-बाबा, आम्ही पण एक दिवस असंच काहीतरी सुंदर घडवणार.”
“आई-बाबा, आम्ही पण एक दिवस असंच काहीतरी सुंदर घडवणार.”
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा