डान्सिंग इन द शॅडोज ऑफ डेस्टिनी...पर्व 2रे भाग 5 अंतिम
दिल्ली येथे राष्ट्रीय सांस्कृतिक महोत्सवासाठी देशभरातून हजारो कलाकार जमले होते. सांचीसाठी ही केवळ ऑडिशन नव्हती – ही होती तिच्या अकॅडमीच्या, तिच्या संघर्षाच्या आणि तिच्या ‘स्व’च्या पुनर्प्रतिष्ठेची संधी.
दिल्ली येथे राष्ट्रीय सांस्कृतिक महोत्सवासाठी देशभरातून हजारो कलाकार जमले होते. सांचीसाठी ही केवळ ऑडिशन नव्हती – ही होती तिच्या अकॅडमीच्या, तिच्या संघर्षाच्या आणि तिच्या ‘स्व’च्या पुनर्प्रतिष्ठेची संधी.
ती मंचावर उभी होती – साध्या पांढऱ्या आणि सोनेरी कॉस्ट्युममध्ये. तिच्या पायात घुंगरू होते, पण तिच्या चेहऱ्यावर आत्मविश्वास.
पार्श्वसंगीत सुरु झालं. सांचीने डोळे मिटले.
डोळ्यांसमोर काय आलं?
– कबीरची नजर, त्याचा विश्वास
– स्वरा आणि आरवचे गालांवरच्या हसणाऱ्या खुणा
– आणि ती स्वतः – जिचं स्वप्न आज रंग घेत होतं
– कबीरची नजर, त्याचा विश्वास
– स्वरा आणि आरवचे गालांवरच्या हसणाऱ्या खुणा
– आणि ती स्वतः – जिचं स्वप्न आज रंग घेत होतं
नृत्य सुरु झालं.
कधी अवकाशासारखी मुक्त,
कधी वाऱ्याच्या झुळकीसारखी सौम्य,
कधी वेदनेची गूंज,
तर कधी आनंदाचा उन्माद.
कधी वाऱ्याच्या झुळकीसारखी सौम्य,
कधी वेदनेची गूंज,
तर कधी आनंदाचा उन्माद.
शेवटी तिने झुकून वंदन केलं – स्वतःला, आयुष्याला आणि त्या स्वप्नाला जे तिने पाजलंसारखं जपलं होतं.
प्रेक्षक स्तब्ध. मग टाळ्यांचा एक लाटा.
तिचं नाव – ‘Free Spirit’ – खरंच जिवंत झालं.
तिचं नाव – ‘Free Spirit’ – खरंच जिवंत झालं.
त्या दिवशी कबीर एका महत्त्वाच्या बैठकीत होता. गुरुकुलच्या वित्तीय व्यवस्थापनासंबंधी काही समस्या होत्या. नवीन ग्रांटसाठी अर्ज करताना काही अडचणी होत्या आणि त्याच्यावर आरोप करण्यात आले की त्याने नियमांचं उल्लंघन केलं.
त्याचा वरिष्ठ:
"कबीर, तुम्ही खूप चांगलं काम करताय, पण काही निर्णय पूर्ण पारदर्शक नव्हते."
"कबीर, तुम्ही खूप चांगलं काम करताय, पण काही निर्णय पूर्ण पारदर्शक नव्हते."
कबीर:
(शांत, पण ठाम स्वरात)
"मी प्रत्येक निर्णय विद्यार्थ्यांच्या भल्यासाठी घेतला. पण जर मला हे सिद्ध करावं लागलं, तर मी मागे हटणार नाही."
(शांत, पण ठाम स्वरात)
"मी प्रत्येक निर्णय विद्यार्थ्यांच्या भल्यासाठी घेतला. पण जर मला हे सिद्ध करावं लागलं, तर मी मागे हटणार नाही."
त्याचं मन अस्वस्थ झालं. सांचीला काहीही सांगितलं नाही... अजून तरी..
शाळेत स्वराला एक अपमानास्पद अनुभव आला. तिच्या एका वर्गमैत्रिणीने तिला म्हटलं –
"तुझी आई डान्सर आहे ना? म्हणजे काही खरं नाही तिचं. टीव्हीवरचं थेरं."
"तुझी आई डान्सर आहे ना? म्हणजे काही खरं नाही तिचं. टीव्हीवरचं थेरं."
स्वराला रडू कोसळलं. घरी आल्यावर ती शांत होती.
आरव:
"काय झालं ग, बोल ना?"
"काय झालं ग, बोल ना?"
स्वरा:
(डोळ्यातून अश्रू ढाळत)
"आई इतकी सुंदर नाचते, तरी लोक तिला कमी का लेखतात?"
(डोळ्यातून अश्रू ढाळत)
"आई इतकी सुंदर नाचते, तरी लोक तिला कमी का लेखतात?"
आरव:
(तीचं हात धरत)
"स्वरा, लोक काय म्हणतात ते महत्त्वाचं नाही. तू आणि मी काय पाहतो ते महत्त्वाचं. मला आई राणीसारखी दिसते."
(तीचं हात धरत)
"स्वरा, लोक काय म्हणतात ते महत्त्वाचं नाही. तू आणि मी काय पाहतो ते महत्त्वाचं. मला आई राणीसारखी दिसते."
स्वरा हसली. थोडं लाजलीही. आणि म्हणाली —
"तुला एक गोष्ट सांगू का? मला तुझं असं असणं खूप आवडतं."
"तुला एक गोष्ट सांगू का? मला तुझं असं असणं खूप आवडतं."
रात्री, सांची घरी आली तेव्हा थकलेली होती. पण आनंद तिच्या चेहऱ्यावर लखलखत होता.
सांची:
"कबीर… मला select केलं. मुख्य सादरीकरणासाठी! माझ्या डान्सने त्यांना भावलं…"
"कबीर… मला select केलं. मुख्य सादरीकरणासाठी! माझ्या डान्सने त्यांना भावलं…"
कबीर हसला, तिला मिठीत घेतलं. पण मनात काही लपवत होता.
सांची:
"तू काही सांगणार आहेस का?"
"तू काही सांगणार आहेस का?"
कबीर:
(थोडा संकोचून)
"ऑफिसमध्ये काहीतरी तपासणी चालू आहे. पण काळजी करू नकोस. मी तुझ्या पाठीशी आहे, आणि तू माझ्या."
(थोडा संकोचून)
"ऑफिसमध्ये काहीतरी तपासणी चालू आहे. पण काळजी करू नकोस. मी तुझ्या पाठीशी आहे, आणि तू माझ्या."
सांची:
(हातात त्याचा हात घेऊन)
"आपण एकमेकांच्या पाठीशी नाही, आपण एकमेकांच्या मनात आहोत कबीर.
आणि तिथून कोणीच आपल्याला हलवू शकत नाही."
(हातात त्याचा हात घेऊन)
"आपण एकमेकांच्या पाठीशी नाही, आपण एकमेकांच्या मनात आहोत कबीर.
आणि तिथून कोणीच आपल्याला हलवू शकत नाही."
राष्ट्रीय महोत्सवाच्या शेवटच्या दिवशी, सांची स्टेजवर उभी होती. तिचा घुंगरांचा आवाज तिच्या हृदयाच्या ठोक्यांशी एकरूप झाला होता. श्रोते स्तब्ध होते. ती नाचत होती… पण आज तिच्या डोळ्यांत अश्रू होते – आनंदाचे, कृतज्ञतेचे.
डान्स संपल्यावर क्षणभर शांतता होती – मग जोरदार टाळ्यांचा लोंढा.
सांची, तिच्या 'Free Spirit' अकॅडमीसाठी, राष्ट्रीय सन्मानाची विजेती ठरली.
सांची, तिच्या 'Free Spirit' अकॅडमीसाठी, राष्ट्रीय सन्मानाची विजेती ठरली.
कबीरवर झालेले आरोप खोटे ठरले. एका कर्मचाऱ्याच्या चुकीच्या कागदपत्रांमुळे गैरसमज निर्माण झाला होता.
मुख्य अधिकारी:
"कबीरजी, आपली पारदर्शकता आणि विद्यार्थ्यांप्रती असलेली निष्ठा आमच्यासाठी प्रेरणादायक ठरली आहे."
"कबीरजी, आपली पारदर्शकता आणि विद्यार्थ्यांप्रती असलेली निष्ठा आमच्यासाठी प्रेरणादायक ठरली आहे."
कबीर केवळ हसला – आणि लगेच फोन उचलला.
“सांची, तू जिंकली! आणि मीही.”
“सांची, तू जिंकली! आणि मीही.”
शाळेत, स्वराने तिच्या वर्गात उभी राहून जाहीर केलं:
"हो, माझी आई डान्सर आहे. ती स्टेजवर नाचते… पण तिच्या प्रत्येक पावलामागे मेहनत, सन्मान आणि प्रेम आहे. जर हे थेरं वाटत असेल, तर मी अभिमानाने सांगते – मी अशा आईची मुलगी आहे."
सगळा वर्ग शांत. मग टाळ्यांची हलकीशी सुरुवात. आणि शेवटी, शिक्षक म्हणाले —
"स्वरा, तू फक्त चांगली गायिका नाहीस, तू खूप मोठी माणूस होणार आहेस."
सांची आणि कबीरने मिळून गुरुकुलचं नव्याने पुनर्रचना सुरू केलं.
एक नवी इमारत, अधिक विद्यार्थ्यांसाठी जागा आणि एका भिंतीवर मोठं फलक:
एक नवी इमारत, अधिक विद्यार्थ्यांसाठी जागा आणि एका भिंतीवर मोठं फलक:
"Free Spirit Gurukul – Where Passion becomes Purpose."
स्वरा आणि आरव आता गुरुकुलचे बालदूत झाले होते – नव्या विद्यार्थ्यांना मार्गदर्शक, आणि एकमेकांचे चिरंतन मित्र.
एका शांत संध्याकाळी सांची आणि कबीर त्यांच्या घराच्या गॅलरीत उभे होते. सूर्य मावळत होता. हातात चहा आणि पाठीमागे घरातून स्वरचा गाण्याचा आवाज.
सांची:
"आपल्याला आयुष्याने खूप काही शिकवलं… पण शेवटी काय राहिलं माहितीये?"
"आपल्याला आयुष्याने खूप काही शिकवलं… पण शेवटी काय राहिलं माहितीये?"
कबीर:
(तिच्या हातात हात घेत)
"तुझ्या पावलांची गूंज… आणि आपल्या मनांतली ती गाणी, जी एकत्र गात राहिलो."
(तिच्या हातात हात घेत)
"तुझ्या पावलांची गूंज… आणि आपल्या मनांतली ती गाणी, जी एकत्र गात राहिलो."
सांची:
"आपण नशिबाच्या सावलीत नाचलो कबीर… पण अखेर, त्या सावलीतच आपलं नातं उजळलं."
"आपण नशिबाच्या सावलीत नाचलो कबीर… पण अखेर, त्या सावलीतच आपलं नातं उजळलं."
कथा संपली... पण प्रेम सुरूच राहिलं.
समाप्त:
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा