ललाटलेख भाग ६ (सौ.हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

जोगदंड सरांच्या ऑफिसमध्ये निशा छान रुळली. तिची काम करायची लगन, काम करताना, काम शिकताना तिची आकलनशक्ती बघून सरांनी तिला नवीन आणि जास्त जबाबदारीची कामे द्यायला सुरुवात केली. ती खूप मनापासून सगळे शिकत होती. एक दिवस कामामुळे तिला ऑफिसमधून निघायला उशीर झाला. त्यामुळे नेहमीची लोकल चुकली, आणि स्टेशन पासून बस न मिळाल्यामुळे घरी चालत यावे लागले. तिला घरी यायला सव्वा आठ वाजले. ती घरी आली तेव्हा बाबा घरी आलेले होते आणि आई गॅलरीत तिची वाट बघत होती. तिने दार वाजवल्या बरोबर दादांनी दार उघडले, म्हणाले, “इतका उशीर का झाला?” ती चप्पल काढत होती. बाबा ओरडले, “आधी उत्तर दे.”
“सर ऑफिसमध्ये होते, महत्त्वाचे काम सुरू होते, त्यामुळे ऑफिसमधून निघायला थोडा उशीर झाला. त्यामुळे नेहमीची लोकल चुकली. त्यात स्टेशनवरून चालत यावे लागले. म्हणून उशीर झाला.’ उत्तर देता देता हुश्य करत खुर्चीवर बसली.
“उद्या मी तुझ्या ऑफिसमध्ये येणार आहे. सर तुला पाच वाजता सोडणार असतील तर ठीक आहे. नाहीतर आर्टिकलशीप बंद.” बाबा म्हणाले.
“बाबा अहो रोज रोज मी अशी उशीर येते का? अगदी तुम्ही लावलेल्या नियमाप्रमाणे येतेच ना सातच्या आत घरात. एखाद्या दिवशी काम असेल तर थोडा उशीर होणारच. आता काय मी लहान आहे का माझ्या ऑफिसमध्ये यायला. दमून आल्यावर दोन मिनिटे शांत बसायचे पण नाही.” बोलता बोलता निशा आत फ्रेश व्हायला गेली.
ईशा आणि आईने पान पाणी घ्यायला सुरवात केली. पाणी पिता पिता बाबा म्हणाले, “तुमची तिघांची ताट घ्या. मी जेवणार नाही.”
“आई मीही जेवणार नाही. माझ्या मुळे इतर कुणी उपाशी रहायच नाही.” निशालाही आपण बाबांना उलट बोललो याचे वाईट वाटत होते. पण हा जेवणावर राग आपण उशीरा आलो म्हणून का उलट बोललो म्हणून हे तिला कळले नाही.
रात्री उशिरा बाबा निशा जवळ आले, तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला. “उठ बाळा” निशाला उठवून अन्न गरम केले आणि स्वतःच्या हाताने तिला जेवायला घातले. आणि स्वतः ही जेवले. ह्या सगळ्यामुळे निशा अगदी हतबध्द झाली. “नक्की कोणते बाबा खरे समजायचे” ती मनाशी म्हणाली.