ललाटलेख भाग ८ (सौ.हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

ईशा एकीकडे काॅमर्स काॅलेज आणि एकीकडे सी. एस. एंट्रन्स एक्झामची तयारी करत होती. आता तिला रोज आश्रमात जाता येत नव्हते, पण रविवारी मात्र न चुकता जात होती. निशा आणि ईशा दोघींचे रूटीन छान चालू होते. निशा एकाग्रतेने तिचे काम करत होती. ऑफिस मधला तिच्या टेबल वरचा फोन वाजला. “ हॅलो सर, हो सर.’ “आत्ता कोणाचा फोन असेल?” मनाशी विचार करतच निशा सरांच्या केबीनमधे गेली. “हॅलो, आई….आई अग रडू नकोस. काय झाले? ठीक आहे, मी लगेच निघते आणि लवकरात लवकर पोचते. तू काळजी करू नकोस आणि रडू नकोस.” निशा फोनवर बोलत होती त्यावरून काहीतरी निराळे आहे हे सरांच्या लक्षात आले.
“काय झाले निशा?” ते म्हणाले.
“सर, बाबांना एडमीट केले आहे. मला जावे लागेल. मी परत येईन तेंव्हा सगळे काम पूर्ण करेन. पण आत्ता जाऊ का?” नावाने सरांना विचारले.
“हो हो, जा पण थांब, मी नचिकेतला तुला सोडायला सांगतो.” सर म्हणाले.
“नको सर, मी जाईन.” निशा.
“ऐक निशा, नचिकेत नको असेल तर मी येतो. पण आत्ता तुला लवकर पोहोचणे गरजेचे आहे.” सरांचे म्हणणे निशा टाळू शकली नाही. नचिकेत तिच्याबरोबर दवाखान्यात गेला. ती पोहोचते तोच बाबांना बघायला परत डाॅंक्टर आले होते. बाबाचे बी. पी. अजून ही वाढलेले होते. डाॅक्टर म्हणाले, “ मी औषध सुरू केलयं, येईल बी. पी. कमी. तुम्ही काही काळजी करू नका. निशा मी अजून औषधे लिहून देतो. येतेस का?” डाॅक्टर म्हणाले. निशा त्यांच्या पाठोपाठ गेली, नचिकेत ही मागे गेला. निशाने नको म्हणून खुणावत तरी तो गेलाच.
“ निशा, घरी काही टेन्शन आहे का?” डाॅक्टरांनी विचारले.
“नाही, घरी काहीच नाही. आणि बाहेर असले तर ते कधी घरी सांगत नाहीत.” नेहमीचे आणि जास्त ओळखीचे असल्यामुळे निशा पटकन बोलून गेली.
“ बी. पी. थोडे जास्त आहे. पण काळजी करायची गरज नाही. मी नंतर त्यांना शांत झोपण्यासाठी औषध देणार आहे. फक्त त्यांच्या जवळ तू थांब. आई आधीच घाबरली आहे. खरतरं कोणीच नाही थांबले तरी चालेल. आपला स्टाफ चांगला आहे. ते बघतील व्यवस्थित.” निशाला औषधे लिहून देता देता डाॅक्टर म्हणाले. डाॅक्टरांच्या केबीन मधून बाहेर पडल्या पडल्या नचिकेतने औषधांचे प्रिस्क्रिप्शन काढून घेतले आणि म्हणाला, “ तू आईबाबांजवळ थांब. मी लगेच औषधे घेऊन येतो.”
“ अरे… .. पैसे तरी घेऊन जा.” निशा त्याला म्हणत होती, पण तो क्षणात पळाला. निशाने डाॅक्टर काय म्हणाले ते आईला सांगितले. फक्त “बी. पी. थोडसं जास्त आहे. थोड्या वेळात येईल कमी” इतकेच सांगितले. “मी घरी जाऊन बाबांचा डबा घेऊन येते, आणि रात्री मीच थांबते त्यांच्याजवळ. तू रात्री पूर्ण विश्रांती घे. परत उद्या तुलाच बघायचे आहे.” निश्चीत आई “नाही मीच थांबते” म्हणत होती. निशाने आईला कसेतरी समजावून सांगितले. नचिकेत औषध घेऊन आला. त्याला निशा म्हणाली, “ धन्यवाद नचिकेत, तुला खूप त्रास झाला आमच्यामुळे.” आणि आईला म्हणाली, “आई मी घरी जाते आणि बाबांचा डबा घेऊन येते.” आणि ती निघाली. नचिकेतनी स्वतः स्वतःची ओळख करून दिली. “काकू मी निशा मॅडमच्या ऑफिसमध्ये आहे. त्यांच्या बरोबर काम करतो. सरांनी मला तुम्हाला मदत करण्यासाठी मॅडम पाठवले आहे. अजून काही मदत हवी असेल तर सांगा.” निश्चीत आई “काही नको” म्हणाली. नचिकेत निशाच्या मागे गेला. “ओ मॅडम, ओ. अहो, एकट्याच कुठे निघाला? सरांना कळले तर माझी नोकरी जाईल.” म्हणत त्याने तिला गाठले.
“आता मी जाईन ना घरी. परत कशाला त्रास तुला?” निशा म्हणाली.
“निशा मॅडम, सरांनी मला सांगितले आहे. त्यांना सगळी मदत कर. सो मी तुला सोडायला घरी येतोय. चल बस गाडीत.” निशा गाडीत बसली. पण ती काही बोलत नव्हती. “काही झालयं का?” नचिकेतने विचारले.
“ तू माझ्याबरोबर आला आहेस हे बाबांना अजिबात आवडणार नाही. त्यांनी आम्हांला तशी सक्त ताकीद दिली आहे. त्या अटीवर आमची नोकरी आणि काॅलेज सुरू आहे.” निशा म्हणाली.
“ओह, बरं मग मी तुला घराजवळ सोडतो. तू परत निघालीस की तुला घेतो. दवाखान्यात सोडतो. मग मी जाईन घरी.” नचिकेत म्हणाला.
“नको अरे मी जाईन एकटी दवाखान्यात. आणि ईशा पण आहे. तिला घेऊन जाईन, म्हणजे आईला ही घरी येताना सोबत होईल.” निशा म्हणाली.
“बरं. नक्की ना पण. नाहीतर मला काही प्राॅब्लेम नाही.” नचिकेत म्हणाला.