ललाटलेख भाग ११ (सौ. हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

ईशाची गाडी नेहमी सारखी सुरळीत चालली होती. एकीकडे सी. एस. चा अभ्यास एकीकडे बी. काॅमचा अभ्यास चालू होता. सी. एसचा अभ्यास म्हणावा तितका सोपा नव्हता. पहिल्या सेमिस्टरलाच विषय राहतो का याची भिती तिला वाटत होती. इकडे आश्रमातील मुलांना दर रविवारी शिकवायला जाणे ही चालू होते. तिच्या सी.एसच्या क्लास मधे मुलांची संख्या जास्त होती. त्यामुळे साहजिकच मुलांशीही बोलणे होई. पण ती मुलांशीही बोलते हे फक्त निशालाच माहिती होते. एक दिवस तिच्या क्लास मधला एक मुलगा नोटस् मागायला घर शोधत घरी आला. नेमके त्या दिवशी बाबा ही लवकर घरी आले होते. त्या मुलाला घरी आलेले बघितल्यावर बाबांचा पारा चढला होता. त्यांनी त्याची रितसर चौकशी करायला सुरुवात केली होती. “कोण तू? कुठे राहतोस?”
“ मी धनंजय, धनंजय रघुवंशी, माझे वडील वकील आहेत. तुम्हांला माहिती असतील कदाचित.” धनंजय म्हणाला.
“इथे का आला आहेस? आमची इशारा मुलांशी बोलायची परवानगी नाही.” बाबांनी त्याला स्पष्ट सांगितले.
“ साॅरी” इतकेच बोलून उठला आणि जायला निघाला.
“थांब. का आला होतास ते नाही सांगितले तू.” बाबांनी विचारले.
“सर, आमच्या क्लास मधे म्हणजे सी. एसच्या क्लास मधे आम्ही एकूण बारा मुले आणि फक्त तीनच मुली आहेत. त्यामुळे क्लासच्या सरांनी आम्हाला नोटस् शेअर करायला सांगितल्या होत्या. काल माझे आजोबा वारले त्यामुळे मी क्लासला जाऊ शकलो नाही. म्हणून मी इशाकडे नोटस् मागायला आलो होतो. पण हरकत नाही. तुमचे घर जवळ आहे म्हणून मी आलो होतो.” धनंजयने स्पष्ट आणि खरे न डगमगता सांगितले. तो चालू लागला.
“अरे नोटस् घ्यायला आलास ना, मग घेऊन जा ना.” बाबांनी सांगितले. ते धनंजय बावचळला. त्याला कळलेच नाही त्यांना नक्की काय म्हणायचे आहे. “हे असे काय आहेत, आता तर म्हणाले “आमची इशाला मुलांशी बोलायची परवानगी नाही.” आणि आता नोटस् घेऊन जा म्हणून सांगत आहेत.” तो मनाशीच म्हणाला. बाबांनी इशाला हाक मारली. “इशा, कोण आलंय बघ तुझ्याकडे.”
इशा बाहेर आली, पण तिच्या तोंडातून शब्द फुटेना. शेवटी बाबाच म्हणाले, “ ह्याला ओळखतेस का? हा तुझ्या नोटस् मागायला आला आहे. देतेस का त्याला नोटस्?” न बोलताच इशा नोटस् घेऊन आली आणि बाबांसमोर धरल्या. “अग, त्याला दे, मी घेऊन काय करू?” इशा ने त्याला नोटस् दिल्या, तो “धन्यवाद” म्हणून पसार झाला. दुसऱ्या दिवशी इशाला नोटस् परत मिळाल्या, पण सर्व क्लास मध्ये तिला बघून खसखस पिकली होती. इशाला फार कसेतरी वाटले. घरी आल्यावर तिने आईपाशी धुसफूस केली. रात्री घरी आल्यावर निशाला सर्व सांगितले. निशाची हसून हसून पूरी वाट लागली. इशाला पण धनंजयचे आणि बाबांचे बोलणे आठवून हसायला आले. निशा इशाला म्हणाली, “आता सगळ्यांना समजले ते बरेच झाले, कुणी घरी यायचे धाडस करणार नाही.’
“ हो पण सगळे मला बघताच इतके विचित्र रिअॅक्ट होतात, मला कसेसेच होते. आता कोणी बोलणार पण नाही माझ्याशी. उद्या मला गरज लागली नोटस् ची तर कोण देईल.” इशा म्हणाली.
“हं, पण हे बाबांना समजायला हवे.” निशा मनाशी म्हणाली.