ललाटलेख भाग १७ (सौ.हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

रात्रीची जेवणे झाली. निशाला नचिकेत चल म्हणाला. इतक्यात ममींनी आवाज दिला, “निशा, आज तू आमच्या खोलीत झोप. उद्या पूजा आहे. सकाळी लवकर उठायला हवं.” बरं ममी.” म्हणून निशा त्यांच्या मागे गेली. नचिकेतच्या खोलीत दहा माणसे झोपली होती. पण नचिकेत मात्र या कुशीवरून त्या कुशीवर होत होता. काही केल्या त्याला झोप लागायला तयार नव्हती. तो रात्रभर झोपलाच नाही. सकाळी साडेपाच वाजता त्यानीच ममीला उठवले, चहा करायला लावला आणि म्हणाला “पूजा आहे ना, मग लवकर नाही का उठायचे, चला आवरा भराभरा.”
“तुला पुजेची फारच घाई झालेली दिसतात? का रात्री चैन पडले नाही वाटत? डोळे लाल झालेत म्हणजे झोपही झालेली नसणार!” पपांनी त्याच्यासमोर चहाचा कप धरत त्याची चेष्टा करायला सुरवात केली.
“तरीच, नाहीतर हा कशाला एवढ्या लवकर उठतोय. जा निशाला उठव जा, पण तिच्या शेजारी बेडवर मामी झोपलीय.” हसत हसत ममींनी पपांना टाळी दिली. नचिकेत निशाला उठवायला गेला. बेडवर कोणीच नव्हते. “ निशा, निशा” त्याने हाक मारली, पण काहीच उत्तर नाही. तो घाबरून परत ममीला विचारायला आला, “अग ममी, निशा कुठे आहे?” परत ममी आणि पपा दोघेही हसायला लागले. ममी म्हणाल्या, “ ती केंव्हाच उठलीय. चहा पिऊन आंघोळीला गेली आहे.” नचिकेत चहा घेत बसला होता. निशा केसांना गुंडाळलेला टाकवे तसाच ठेवून बाहेर आली होती. तिच्या कपाळावर अवखळ बटा झुलत होत्या. नुकतीच अंघोळ करून आलेली निशा नचिकेत ला जलाशयातून अवतरलेल्या एखाद्या परी सारखी दिसत होती. “ममी, केस सुके पर्यंत काहीतरी काम करते. मग वेणी घालते.” निशा म्हणाली. नचिकेत तिला एकटक न्याहाळत होता. ममींनी तिला दुर्वा आणि तुळस नीट करायला सांगितले आणि तिथेच नचिकेत समोर बसवले. आणि त्या तिथून खोलीत गेल्या. नचिकेतला आत्ता कुठे निशाशी बोलायला चान्स मिळाला पण तो मात्र फक्त तिचा चेहरा न्याहाळत बसला होता. तिनेच त्याला हलका चिमटा काढला आणि त्याची तंद्री भंग केली. “हं. मेनकेने या विश्वामित्र ाची समाधी भंग केली.” नचिकेत नाटकीपणाने म्हणाला.
“ओ विश्वामित्र अंघोळ करून घ्या. आत्ता गुरुजी येतील.” ममींचा आवाज ऐकून निशा मात्र लाजून चूरचूर झाली.