देवी रक्षति रक्षितः.. अंतिम भाग

'प्रिय पार्थ, तू हे पत्र वाचतो आहेस.. याचा अर्थ आम्ही या जगात नाही, असा होतो. तुला असं वाटत असेल की तू एकटा पडला आहेस.. तर तसं नाहीये. आमचा शांभवीवर विश्वास आहे. ती तुला अजिबात एकटं पडू देणार नाही. शांभवी आमची मुलगी नाही. हे का आणि कसं घडलं हे नाही सांगता येणार.. पण त्यामागे खूप मोठे कारण आहे हे नक्की.' हे वाक्य वाचताना शांभवी आणि पार्थ दोघांनाही हुंदका फुटला. ते पुढे वाचू लागले.
'तुला कधी सांगू शकलो नाही.. पण तुझा एक भाऊही आहे. तो कसा दिसतो हे ही आम्हाला आता आठवत नाही. पण पुढेमागे तो जर कधी तुला भेटला तर त्याला हे पत्र नक्की दाखव. आमचे आशीर्वाद नेहमीच त्याच्यासोबत असतील. हे सांग त्याला. आणि अजून एक गोष्ट.. तुला वाटत असेल की आम्ही शांभवीला का आणले.. तर चांगल्या कार्यात आपला खारीचा वाटा.. बस्स. काळजी घे.. तुझीही आणि शांभवीची ही. देव करो आणि राघव तुम्हाला लवकरात लवकर भेटो. तुमचेच आईबाबा.' पार्थने पत्राची घडी घातली. त्याने रुद्रकडे बघितले. त्याच्या डोळ्यातही पाणी तरळत होते. त्याने हात फैलावले. पार्थ त्याच्या मिठीत जाऊन रडू लागला.