देवयानी, विकास आणि किल्ली भाग २६

आणि भाऊजी, थकवा कसा  आहे ? गेला का ? देवयानीची काळजी तिच्या स्वरात डोकावत होती.

नाही, थकवा बराच आहे. डॉक्टर म्हणाले थकवा जायला वेळच लागतो. पण आता बाकी परामेटर्स चांगले आहेत. आज टेस्ट केल्यावर कळेलच. उद्या याल तेंव्हा सांगेन.

अग मी सांगितलं, विकासला की आम्ही  सतत तुझ्या संपर्कात असतो आणि तू भारतात येणार आहेस आणि पांच जुलै चं तिकीट आहे. आणि हे कळल्यावर इतका खुश झाला की चेहऱ्यावर सुद्धा तरतरी आली.

देवयानी समाधानाने हसली. पण त्या हसण्यात जीव नव्हता. आणि ते अश्विनीला पण जाणवलं.

चला ठीकच आहे. ठेवू ?

नको, आता अश्विनी म्हणाली.

नको ?

नको. काल किती हसरा आणि प्रसन्न चेहरा होता तुझा. आज काय झालं ते सांगितल्याशिवाय फोन ठेवू नको. आम्हालाही कळायला हवं.

अहो वहिनी, इथले, प्रॉब्लेम्स आहेत. तुम्ही ऐकून काय करणार ?

तरी पण सांग.

आता देवयानीचा नाईलाज झाला. मग तिने रूम चा दरवाजा लावून घेतला. मग पूर्णिमाची कथा सविस्तर सांगितली.

अश्विनी नी सुस्कारा सोडला. म्हणाली

काय एकेक प्रॉब्लेम्स असतात. आम्हाला तर कल्पनाही करवत नाही, की असंही घडतं, आणि ते ही एका मराठी मुली बाबत होतं तेंव्हा फार वाईट वाटतं.

बघा, मी म्हंटलं होतं ना इथले प्रॉब्लेम्स वेगळेच असतात. तुम्ही जाणून घेऊन काय करणार ?

खरं आहे. पण देवयानी पण आमची चिंता वेगळीच आहे. आम्हाला तुझा कोमेजलेला चेहरा बघवत नाही. तू या गोष्टी फारश्या मनाला लावून घेऊ नकोस. कारण या बाबतीत तू काय, कोणीच, काहीही करू शकत नाही. तिने स्वत:च स्वत:ला सावरायला हवं. बरं असो. तुझी तयारी कुठवर आली आहे ?

चालू आहे हळू हळू. बरं वाहिनी, रात्र बरीच झाली आहे आणि उद्या सकाळी जायचं आहे. ठेवू का आता ?

उद्या तर शनिवार आहे, मग कुठे जायचं आहे ?

अहो, तुम्हाला सांगितलं ना, पूर्णिमाचं सामान आणायला जायचं आहे, राजेश येणार आहे आमच्या बरोबर.

ओके. चल. बाय.

दुसऱ्या दिवशी हे लोक राजूच्या फ्लॅट वर जाऊन पूर्णिमाचं सामान घेऊन आले. राजू काही बोलला नाही. खाली मान घालून बसला होता. सगळ्यांच्याच लक्षात आलं की त्याला फार अपराधी वाटतं आहे म्हणून. पण आता करण्या सारखं काही शिल्लक नव्हतं. पूर्णिमाच्या मनातून तो पार उतरला होता. पूर्णिमाने  त्याच्या कडे एकदा सुद्धा बघितलं नाही.

घरी आल्यावर सुद्धा पूर्णिमा शून्यात नजर लावून बसली होती. सध्या तरी तिची अवस्था त्रिशंकु सारखी झाली होती. निराधार आणि अधांतरी. समोर फक्त अंधार होता. नोकरी अजून तरी होती पण तिच्या कामावर परिणाम झाला, तर ती ही जाण्याची खूपच शक्यता होती. तिला हे सगळं कळत होतं. स्वत:ला सावरायला पाहिजे हे ही कळत होतं, पण कितपत जमेल याची तिलाच शंका होती. राजूने दिलेला धक्का तिला सहन होत नव्हता. पार कोलमडून गेली होती ती. दिवस तसाच उदासवाणा गेला. देवयानीला  सुद्धा इतकं उदास वाटत होतं की नागपूरला फोन करून अपडेट घ्यायची सुद्धा इच्छा नव्हती. तिने फोन स्विच ऑफ करून ठेवला आणि झोपायला गेली.

दूसराही दिवस तसंच उजाडला. उदासवाणा. रात्रभर कोणाचीच झोप व्यवस्थित झाली नव्हती. आणि आज अजूनच अवघड होतं. आज रविवार होता. रोज कामाच्या गडबडीत दिवस निघून जायचा पण आज रिकामपण होतं. आठवड्या भराची साचलेली कामं उरकता उरकता अर्धा दिवस तर निघून गेला. तरी सेजलने थोडी हुशारी केली आणि पूर्णिमाला कामाला लावलं. म्हणाली,

पूर्णिमा आज आम्हाला बरीच कामं आहेत. तू आज किचन सांभाळतेस का ?

पूर्णिमाने मान हलवली. त्यामुळे ती पण जरा व्यस्त झाली.

जेवताना सेजल आणि देवयानी पूर्णिमाच्या स्वयंपाकाची तारीफ करत होत्या.

सेजल, देवयानी, तुम्ही इतकी तारीफ करू नका, मला माहीत आहे मी स्वयंपाकात काय दिवे लावते ते. मी म्हणजे काही देवयानी नाहीये. आणि पूर्णिमा हसली. चार दिवसा नंतर प्रथमच पूर्णिमा हसली होती. सेजल नी तर उठून तिला मिठीच मारली.

My dear, how are you ?

एकदम fine. आणि पुन्हा हसली.

अग, अगss, एकदम इतकं transformation कसं झालं. ?

मी न किचन मध्ये बराच वेळ होते ना. तेंव्हा विचारच करत होते. आणि मग एकदम उजेडच पडला. अग फसवलं राजूने, guilt त्याला यायला पाहिजे. मी का उदास बसली आहे ? मी भोळे पणाने म्हण, की मूर्खपणाने म्हण, फसली त्याच्या  जाळ्यात. पण ती चूक होती, अगदी घोडचूक होती, अपराध नव्हता. मी मनापासून राजूवर प्रेम केलं. त्याचा त्यानी गैर फायदा घेतला. अपराध तर राजूने केला मग मी का माझं आयुष्य वाऱ्यावर सोडू ? ज्ञान प्राप्तीच झाली म्हण ना. आणि स्वच्छ, मन मोकळं हसली.

मग सेजल आणि देवयानी दोघी जणी उठल्या. आणि मग तिघी जणींचे  अनेक स्मायलिंग सेल्फी निघाले. आता चिंता नव्हती. मग सेजल नी राजेशला फोन केला.

राजेशला पण झालेली डेवलपमेंट ऐकून आनंद झाला. तो लगेच आला. आणि मग सगळे जणं long drive वर गेले. सर्व जणं दिवस भर नुसते वारा प्यायल्या सारखे हुंदडत होते. जेवून खाऊन परत यायला बरीच रात्र झाली होती. आल्यावर सगळे थकून गेले होते पण आनंदी आनंद होता.

रात्री देवयानीनी फोन लावला.

हॅलो. कशी आहेस देवयानी ?

आज कशी दिसते आहे मी वहिनी ? 

मस्त. अग आम्हाला अशीच खुशीत असलेली देवयानी पाहायला आवडते. लगता हैं की सब बादल छट गए हैं.

हो वाहिनी, पूर्णिमा आता पूर्व पदावर आली आहे. आज आम्हाला राजेश नी long drive वर नेलं होतं. खूप मजा केली आम्ही.

हं. ते दिसतच आहे स्पष्ट. छान झालं. लवकरच सावरली पूर्णिमा.

हो वाहिनी, आता सर्व ठीक आहे. बरं पण विकासची काय हाल हवाल ? भाऊजी पुन्हा भेटले का त्याला ?

नाही पण डॉक्टर म्हणाले की रिपोर्टस  छान आले आहेत आता काळजीचं काहीच कारण नाहीये. ऑक्सिजन मास्क काढून, लेवल ९८ आली आहे. आता ४८ तास त्याला बिना ऑक्सिजन सपोर्ट ठेवतील. जर सगळं ठीक असेल तर दोन दिवसांनंतर डिस्चार्ज देऊ असं म्हणत होते.

देवयानीच्या चेहरा फुलला. छान हसली. अश्विनीला पण बरं वाटलं.

म्हणजे मी येईन तेंव्हा विकास घरी आला असेल. वा. इंजेक्शन चा कोर्स पूर्ण झाला असेल ना ?

हो. डॉक्टर म्हणालेच होते की कोर्स पूर्ण झाल्यावर त्याचा परिणाम दिसेल म्हणून. तसंच झालं बघ. आता काळजी नाही. अग हो, एक राहिलंच, तुझ्या बाबांशी  बोलणं  केलं का कुठे जायचं त्याबद्दल ?

हो बोलले ना. ठीक आहे म्हणाले. बेळगाव ला राहून उद्देश साध्य  होणार नाही हे माझं म्हणण पटलं त्यांना. थोडा वेळ घेतला त्यांनी पण नागपूर ला जायला परवानगी दिली आहे.

चलो, ये तो बढ़िया हो गया. Welcome to Nagpur. आज बाबांना सांगते त्यांना फोन करून थॅंक्स द्यायला. अजून काही ?

नाही. बाय.

 क्रमश:.......