देवयानी, विकास आणि किल्ली भाग २१

पाहता पाहता मे संपला. अजून flights चालू झाल्या नव्हता. लग्नाची तारीख उलटून गेली होती. कुणाच्याही हातात काहीच नव्हतं. देवयानी पार वैतागली होती. कोरोंना मुळे बाहेर कुठे जायची सोय नव्हती. सेजल, राजेशच्या रंगात इतकी रंगून गेली होती की तिच्या जवळ राजेश शिवाय दूसरा विषयच नव्हता बोलायला. सतत राजेश पुराण ऐकून देवयानी कंटाळून गेली होती. एक दिवस शनिवारी संध्याकाळी तिला राहवलं नाहीच आणि तिने सेजलला विचारलेच.

सेजल, मला बाई भीती वाटते, तू पूर्णिमाच्या वाटेवर चालली आहेस का ?

अग नाही, असं तुला का वाटतंय ?

इतकी तू राजेश, राजेश करते आहेस, सतत त्याच्या बरोबर फिरत असतेस म्हणून विचारते आहे.

बरोबर आहे तुझं, तुला राजू आणि पूर्णिमा समोर दिसताहेत म्हणून तुला असं वाटतंय. पण असं नाहीये. राजेश फार चांगला मुलगा आहे. मी तुला आत्ता सांगणारच होते, पण तू आधीच विचारलं.

काय सांगणार होतीस ?

आम्ही लग्न करायचं ठरवलं आहे. तो त्याच्या घरी बोलला परवा. आणि आज तो इथे येणार आहे.

इथे ? काही खास ?

आज आम्ही त्यांच्या घरच्यांशी बोलणार आहोत विडियो कॉल वरुन. तसा माझा फोटो त्यांना  दाखवला आहेच आणि माझी सर्व माहिती पण राजेशने त्यांना दिली आहे. प्राथमिक पसंती झालीच आहे. आता प्रत्यक्ष समोरा समोर यायचं आहे. राजेश म्हणाला अजिबात टेंशन घेऊ नकोस. सगळं ठीक होईल.

अरे बापरे, मग  तुला तयारी करावी लागणार आहे. तू आत्ता parlour मध्ये असायला हवी होतीस.

अपॉईंटमेंट तर मी घेऊन ठेवली आहे, पण मला समजत नाहीये, ते लोक नागपूरचे आहेत. नागपूर शहर आणि तिथले लोक कसे आहेत, याची मुळीच माहिती नाहीये. त्यांना आवडेल का मेक अप करून आलेलं ?  

हे बघ, देवयांनी म्हणाली, भडक पणा करू नकोस. हलकासा कर. इंटरव्ह्यु ला जातांना आपण कसं जातो तसं. समोरची व्यक्ति हसरी, आणि presentable असली की अर्धी लढाई जिंकलेलीच असते. आणि मला अनुभव आहे ना, साधे आणि मनमिळाऊ असतात तिकडचे लोक. फारसा इगो नसतो.

आम्ही आज त्याच्या रूम वरुन पण बोलू शकलो असतो. पण मुद्दाम इथून बोलणार आहोत.

काही खास कारण आहे का ?

Yes madam, yes खास कारण आहेच.

काय ?

इथे तू आहेस.

मी ? मला समजलं नाही.

अग राजेश आणि विकास लहानपणा पासूनचे मित्र आहेत. दोघांच्या घरचे लोक एकमेकांना चांगले ओळखतात. तुमचा साखरपूडा झाला तेंव्हा त्या लोकांनी तुला पाहीलं आहे. तुझी त्यांच्याशी ओळख पण करून दिली होती असं राजेश म्हणतो. मग आता माझ्या बरोबर तू इथे त्यांना दिसली तर त्यांना बरं वाटेल आणि मला पण थोडा धीर येईल. राहशील ना माझ्या बरोबर ? तू नागपूर ला गेली होतीस तेंव्हा तुझे आई, बाबा तुझ्या बरोबर होते. इथे माझ्या बरोबर तुझ्या शिवाय कोण आहे ?

अग असं का विचारतेस ? मी असणारच आहे तुझ्या बरोबर. Don’t worry. विकास ला सांगू का ? तो ही जर जॉइन झाला conference मध्ये, तर अजूनच सोपं होईल.

खरंच की, माझ्या लक्षातच आलं नाही. करतेस त्याला फोन ?

देवयानीनी विकासला फोन लावला. विकास म्हणाला की,

I will be happy to join, पण तरी सुद्धा राजेश आल्यावर त्याला विचार, योग्य वाटलं तर proper timing साधून तोच मला कॉल करेल.

ठीक आहे.

मीटिंग तर उत्तम पार पडली. देवयानीला पाहून राजेशच्या आई, वडीलांना पण बरं वाटलं. थोड्या वेळाने राजेशने विकासला पण जॉइन करून घेतलं. सेजल parlour मध्ये जाऊन आल्यावर इतकी छान दिसत होती की स्वत: सेजलला पण आश्चर्य वाटलं. राजेशच्या घरच्यांना पण सेजल आवडली. सेजल च्या घरच्यांनी राजेशला आधीच पसंत केलं होतं. त्यामुळे आता कसलाच प्रश्न उरला नव्हता.

मग, देवयानीनी विचारलं, सेजल, लाडू कधी ?

सेजलने राजेशकडे पाहीलं, राजेश म्हणाला

लग्न तर भारतातच करायचं आहे. पण आत्ता तर भारतात जाणं शक्य नाही. थोडी वाट पहावीच लागणार आहे. कदाचित डिसेंबर उजाडेल असं दिसतंय.

हं ss, आमच्या लग्नाची तारीख याच महिन्यात होती. ती तर निघून गेली. बहुधा दोघांचीही लग्न डिसेंबर मध्येच होणार असं दिसतंय.  

हो ग, तुमचं तर लांबतच चाललंय. परत तू इथे आणि विकास तिकडे भारतात. तुझ्या जागी मी असते ना तर मला वेडच लागलं असतं.

आपल्या हातात काहीच नाही म्हंटल्यांवर काय करणार. वेड लागून, लागून, शहाणी झाली आहे मी आता.

पण सेजलच्या या बोलण्याने देवयानी पुन्हा हिरमुसली. तिची फार चीड चीड होत होती. तिने विकासला फोन लावला.

मीटिंग तर छान झाली. खुश असेल न सेजल ? काय म्हणतेय ?

तिचं सोड, ते दोघं गेले बाहेर, celebrate करायला.

कमाल आहे, तुला नाही विचारलं ? तुझा तर इम्पॉर्टंट रोल होता.

खूप आग्रह केला. पण मला रागच आला होता. म्हणून नाही गेले.

राग येण्याचं काय कारण ? आणि कोणावर ?

माझाच मला राग आला होता. मूडच गेला, मग सांगितलं की आजचा दिवस तुमचा  दोघांचा आहे, तुम्ही दोघंच एंजॉय करा म्हणून.

हे काय नवीन ? एवढा कसला राग आला ?

माझाच मला राग आलाय, तुझा पण आलाय. तू तर काहीच करत नाहीयेस, नुसता आळशा  सारखा बसून आहेस. मला बोलायचंच नाही तुझ्याशी.

अरे, अरे, अरे, फोन कापू नकोस, तू प्रॉमिस केलय मला.

माहीत आहे मला. नाही कापणार मी. पण बोलणार पण नाही. माझी खूप चीड चीड होते आहे. आणि तुला त्याचं काहीच नाही. तू मजेत आहेस. कोणा  कोणा बरोबर एंजॉय करत असतो. तुला काय कळणार माझी अवस्था. जाऊ दे, तुझ्याशी बोलण्यात काही अर्थच नाहीये.

देवयानी अग, असं काय करते आहेस. मी काय करू सांग, करतो मी.

नो रीप्लाय

देवयानी

नो रीप्लाय

मग विकास स्वत:शीच मोठ्याने बोलला.

ठेवला वाटतं देवयानीनी, आता काय करायचं ? सुप्रियालाच  फोन करतो, जरा मूड तरी हलका होईल.

काही जरूर नाहीये तिला फोन करायची. मी आहे अजून लाइन वर. तू काय तेवढ्याच चान्स ची वाट पहात होतास का ?

विकासला हसू आलं.

हसतोस काय, मला त्रास होतो आहे आणि तू हसतो आहे, अरे बोल ना.

बोलता बोलता तिचा स्वर रडवेला झाला.

अरे, अरे मेनके, विश्वामित्रची प्राप्ती झाली, कार्य सिद्धी झाली आहे, मग आता असे काय घडले की आमची ही त्रिलोक सुंदरी अशी भाव विभोर झाली आहे ? अरेरे, कोमेजून गेली आहे. हे सुंदरी, हा पामर आपल्याला पुनश्च आनंदी पहाण्यासाठी काय करू शकतो ? कृपा  करून निवेदन करशील का प्रिये. ?

विकास, चावटपणा पुरे. चेष्टा मस्करी करण्याचा मुळीच मूड नाहीये माझा.

ओके थट्टा बंद. मूड ऑफ व्हायला काय झालय ते सांग.

अरे काय चाललंय काय, आपल्या आयुष्यात ? सगळ्या अडचणींची बिलं  आपल्याच नावावर का फाडल्या जात आहेत ?

हूं, झालय खरं तसं.

सगळ्या गोष्टी  कशा आपल्याला दूर करण्यासाठीच घडताहेत की काय, असा संशय यायला लागला आहे आता.

का ग असं बोलतेस. असा निराशेचा सुर नको लावूस. बी पॉजिटिव.

मी काय सांगते ते ऐक म्हणजे तुझी पण खात्री पटेल.

सांग. ऐकतोय मी.

नंबर एक, तो शीतोळे इंस्पेक्टर, त्यांनीच सांगितलं होतं ना तुला की या मुलीला भेटू नकोस म्हणून.

हो, अग पण precaution म्हणून त्यांनी सांगितलं तसं. आणि मला पण पटलं होतं त्या वेळेला. पण नंतर त्यांनीच सांगितलं ना की मुलगी चांगली आहे म्हणून.

नेमकं काय सांगितलं रे त्यांनी असं की तुझा विश्वास बसला ?- देवयानी

तुला आठवतं का, सगळं झाल्यावर तू मला कॉफी प्यायला जाऊ म्हणाली होतीस ते ?

मला सगळं आठवतं आहे. त्यावर त्यांनी तुला म्हंटलं की स्टेटमेंट घ्यायचं आहे खाली चला. मग दिलं का स्टेटमेंट ?

नाही. मला म्हणाले की   फक्त तुम्हाला आमच्या बरोबरच खाली आणायचं होतं. मी विचारलं, असं का ? तर म्हणाले की समजा त्या मुलीनी तुम्हाला म्हंटलं असतं की पांच मिनिटं हॉल मधे थांबा तर तुम्ही काय केलं असत ? मी म्हणालो की थांबलो असतो. मग म्हणाले की पांच मिनीटा नंतर जर ती पोरगी अर्ध्या कपड्यात बाहेर येऊन किंचाळली तर तुम्ही काय करणार ? अग मी तर जागच्या जागीच हादरलो. मला म्हणाले पोलिस खात्या मध्ये अनेक विचित्र अनुभव येतात. सुंदर पोरी खतरनाक असतात. त्यांच्या जाळ्यात सापडू नका.

मी खतरनाक वाटले त्यांना ? मी तशी खतरनाक असते तर राजूची एवढी हिम्मत झाली असती का ? नशीब माझं की त्यांनी मला सुंदर तरी म्हंटलं. पण मी खतरनाक पण आहे हे मला माहीत नव्हतं. हसू की रडू मी आता ? तू सुद्धा मला सांगितलं नाहीस.

नाही सांगितलं, कारण त्यांनीच नंतर माझी माफी मागीतली. बरं ते जाऊ दे तुझा हिशोब सांग. पुढे ?

नंबर दोन माझी मावशी. तिने बराच घोळ घातला.

अग पण नंतर तिला कळलं ना खरं काय आहे ते. आणि मग दिला की होकार.

अरे, हो पण किती मनस्ताप ss, आणि नाटकं तरी किती करावी लागली.

अग  फायनली होकार तर दिला, मग आता काय ? बरं पुढे

नंबर तीन, तारखेचा घोळ. एकदम डिसेंबर ! काय हरकत होती लगेच लग्न लावून द्यायला. पण नाही दोन्ही बाजूंचं  डिसेंबर वर एक मत.

अग तू फक्त आपलाच विचार करते आहेस, लग्न म्हंटलं की सर्वच बाबीं विचारात घ्याव्या लागतात. त्या प्रमाणेच त्या लोकांनी विचार करून तारीख ठरवली. बरं पुढे ?

नंबर चार, राजू चं प्रकरण. किती मनस्ताप  झाला आपल्याला. काही सुमार होता का ? अजूनही ते दिवस आठवले की अंगावर शहारा येतो. राजुचा असा राग येतो की बस.

अग झालं, निपटलं ते प्रकरण. जाऊ दे ना. पुढे बोल.

नंबर पांच, बाबांना झालेला अपघात. काही कारण होतं का ? सर्व कसं छान चालू होतं. पण नाही, दैवाला पाहवलं नाही, तारीख extend डिसेंबर वरुन एकदम मे.

अग होतं असं कधी, कधी. chill. आयुष्य कधीच सरळ  नसतं. थोडी फार वळणं असतातच.

इतकी वळणं ? एका पाठोपाठ ? आणि तीही आपल्याच आयुष्यात ? आणि आता तर कळसच  झाला.

आता अजून काय, मला वाटलं लिस्ट संपली.

नाही, नंबर सहा. मी अमेरिकेत आणि तू तिथे. मी इथून तिथे येऊ शकत नाही. केंव्हा येईन ते सांगू शकत नाही. कदाचित  डिसेंबर उजाडेल किंवा पुढचा मे सुद्धा, काही अंदाज बांधू शकत नाही. कोरोंना ने असा काही कहर मांडलाय की सगळेच अंदाज चुकताहेत.  कोरोंना म्हणायचं आणि गप्प बसायचं. पण विकास या आत्ताच्या स्थितीला तूच आणि सर्वस्वी तूच जबाबदार आहेस. मला सगळ्यात जास्त राग तुझा येतोय.

ए, उगाच माझ्यावर बिल फाडू नकोस. मी काय केलय ?

माझी मुळीच इच्छा नव्हती. मला अमेरिकेची नव्हे तर तुझी क्रेझ होती. पण तूच मला भाग पाडलंस.

अग, असं कसं, केवळ एक महिन्या साठी जायचं होतं तुला, म्हणून मी म्हंटलं की जा.

हो, पण मी म्हंटलं होतं की राजीनामा देते म्हणून. तू नको म्हणालास. आणि बघ आता काय घोळ होऊन बसला आहे ते. असं वाटतं आहे की आपलं लग्न होणं हे आपल्या नशीबातच नाहीये. तू कसा  एवढा शांत राहू शकतोस ? का तुला पण मी नकोशी झालीय ? पीडा टळली असं वाटतं का तुला ?

देवयानी, आता ती  मुलगी पळून गेली आणि तुझा reliever  यायला वेळ लागला त्याला काय करायचं ? असं काही होईल याची कल्पनाच आली नाही कोणाला.

ते ही चाललं असतं. महिन्या दोन महिन्यात सुरळीत झालं असतं सर्व. पण हा कोरोंना, ज्वालामुखी सारखा उद्रेक झाला आहे, आणि मी एकटी इथे फसली आहे. कोणीही जवळचं नाही. काय करू मी ? कसं पॉजिटिव राहू मी ? सांग ना.

देवयानी, हे बघ, शांत मनानेच परिस्थितीशी लढावं लागणार आहे. असं निराश होऊन कसं चालेल ? फ्लाइट  सुरू झाल्या की पहिल्या फ्लाइट ने भारतात परत ये. धिराने घे. हात पाय गाळून कसं चालेल.

कळतंय रे मला सगळं. तू माझ्या जवळ असतास ना तर सगळ्या संकटांना  हसत मुखाने तोंड दिलं असतं. पण आता ? आता इथे मी एकटी आहे रे.

भारतात असतीस ना तर वाट्टेल ते करून तुला घेऊन गेलो असतो. मी तिथे नाहीये पण कायम तुझ्यासाठीच आहे. आणि हे बघ, अमेरिकेत अतिशय वेगाने आजार पसरतोय. तू घराच्या बाहेर जरूर असेल तरच बाहेर पड. Stay safe. Stay home मी आजच राजेशशी बोलतो आणि त्याला पण सांगतो की जास्त बाहेर फिरू नका. अजून vaccine आलेली नाहीये. काळजी घ्या सगळे. ठीक आहे ? मी उद्या पुन्हा फोन करीन.

एकदा हसऱ्या चेहऱ्याने गुड नाइट म्हण.

देवयानी हसली, गुड नाइट.

गुड नाइट.

क्रमश:.......