धार्जिणं

सुमेधा, नुकतेच लग्न होऊन गावातून शहरात आलेली नवविवाहिता. एका लग्नासाठी आशिष त्यांच्या गावी आला काय, बघण्याचा कार्यक्रम झाला, दोन्ही बाजूंनी पसंती झाली आणि बघता बघता लग्न झालेसुद्धा. त्यामुळे बऱ्याच नातेवाईकांना , मित्रपरिवाराला बोलावता आले नव्हते. त्यात आशिषच्या वडिलांचे आजारपण. त्याच्या बाजूने मदतीला कोणीच नव्हते. म्हणून जास्त गाजावाजा करणे टाळले होते. पण सुमेधासाठी हे सगळे स्वप्नासारखेच होते. एका महिन्यात तिचे आयुष्य पूर्णपणे बदलून गेले होते. मालतीताई सतत बाबांच्या औषधपाणी, पथ्यपाणी यात गुंतलेल्या. आशिष दिवसभर ऑफिसमध्ये. नवीन आलेल्या समिधाचा जीव कंटाळला होता. छोट्याश्या बंगलीत दिवसभर हे तिघेच असायचे. घरकामाला असलेली रखमा यायची तेवढाच काय तो आवाज असायचा. उरलेला अख्खा दिवस सुमेधाच्या अंगावर यायचा. मग सासूबाईंची परवानगी घेऊन हळूहळू तिने बाहेर पडायला सुरुवात केली. नोकरी करायची असे अजूनतरी तिने ठरवले नव्हते कारण नाही म्हटले तरी शहर तिला अनोळखी होते, मालतीताईंना तिची मदत लागायची. सध्या होता होईल तेवढी इकडच्या शहराची ओळख करुन घ्यायची हाच तिचा कार्यक्रम होता. नवीन असल्यामुळे इथे तिच्या कोणी मैत्रिणी नव्हत्या ना कोणी जवळचे नातेवाईक. अशा परिस्थितीत काकूंनी पुढे केलेला आपुलकीचा हात तिने प्रेमाने स्वीकारला..