दिशा भाग 42

तो दिवस मला आठवतो ज्यावेळेस मी शालिनीला मुंबईला सोडले होते. सगळे कळण्याचे दिवस होते असं काही नाही पण मी म्हणेन की, जे मी करत होतो तेव्हा कळत अजिबातच नव्हतं असेही नाही.
तेव्हा फक्त एकच कळलं होतं की शालिनीला त्या ठिकाणी दिल्यावर मला पैसे मिळतील आणि त्या पैशांनी दुबईला जाईल. दुबईला मला भरपूर पैसे मिळतील, ज्यामुळे माझे आयुष्य सुखी होईल.
माझ्या दुबईच्या सुखापुढे त्याकाळी शालिनीला तिथे सोडताना मला अजिबात वाईट नव्हते वाटले. मी दुबईला गेलो तिथे एका शेखच्या मदतीने मला भरपूर काम मिळाले दोन वर्षातच मी बराच गल्ला साठवला आणि माझ्याकडे बऱ्यापैकी पैसे आले.