शिवानीचं लग्न होऊन वर्षभर झालं होतं.
सुरुवातीची धावपळ, नव्या घरात रुळणं, नवऱ्याची काळजी, सासरचं घरकुल – सगळं आता हळूहळू स्थिर होत चाललं होतं.
अनिकेत, तिचा नवरा, शांत, समजूतदार आणि कामात गुंतलेला. घरातली शिस्त, आईचं ऐकणं आणि वहिनीचा आदर — हे त्याचं तत्त्व होतं.
सुरुवातीची धावपळ, नव्या घरात रुळणं, नवऱ्याची काळजी, सासरचं घरकुल – सगळं आता हळूहळू स्थिर होत चाललं होतं.
अनिकेत, तिचा नवरा, शांत, समजूतदार आणि कामात गुंतलेला. घरातली शिस्त, आईचं ऐकणं आणि वहिनीचा आदर — हे त्याचं तत्त्व होतं.
या घरात एकत्र कुटुंब. सासूबाई देवकीबाई — जुनी परंपरा जपणाऱ्या, पण मनानं मऊ.
अनिकेतच्या दोन बहिणी — स्वाती आणि रंजना.
दोघीचं लग्न झालं होतं, पण त्यांच्या स्वभावात जमीनअस्मानाचा फरक.
अनिकेतच्या दोन बहिणी — स्वाती आणि रंजना.
दोघीचं लग्न झालं होतं, पण त्यांच्या स्वभावात जमीनअस्मानाचा फरक.
स्वाती मोठी — स्थिर, शांत, समजूतदार. ती बोलली तरी गोड बोलायची. घरात आली की वातावरण प्रसन्न व्हायचं.
रंजना मात्र वेगळी — थोडी तडक-भडक, मतलबी नाही पण हट्टी, आणि सगळं आपल्या मनासारखं हवं असं वाटणारी.
रंजना मात्र वेगळी — थोडी तडक-भडक, मतलबी नाही पण हट्टी, आणि सगळं आपल्या मनासारखं हवं असं वाटणारी.
एप्रिलचा सुरुवातीचा आठवडा होता.
शिवानी देवघरात फुलं अर्पण करत होती, इतक्यात सासूबाई म्हणाल्या,
“शिवानी, ऐकलंस का? स्वाती उद्या येतेय. एक वर्षानंतर येते आहे गं.”
शिवानी देवघरात फुलं अर्पण करत होती, इतक्यात सासूबाई म्हणाल्या,
“शिवानी, ऐकलंस का? स्वाती उद्या येतेय. एक वर्षानंतर येते आहे गं.”
शिवानीच्या चेहऱ्यावर आनंद चमकला.
“खरंच आई! किती दिवस झाले ना भेटून. ताई आली की घरचं वातावरणच वेगळं होतं.”
“खरंच आई! किती दिवस झाले ना भेटून. ताई आली की घरचं वातावरणच वेगळं होतं.”
दुसऱ्या दिवशी सकाळीच गाडी थांबली. स्वाती उतरली — हातात गिफ्ट्सची पिशवी, चेहऱ्यावर तेज.
“आईऽऽ... मी आले गं!”
देवकीबाई धावत आल्या. “अगं बाई, किती कृश झालीस! चल आत, चल.”
“आईऽऽ... मी आले गं!”
देवकीबाई धावत आल्या. “अगं बाई, किती कृश झालीस! चल आत, चल.”
शिवानीने धावत पुढे जात तिचं स्वागत केलं.
“या ताई, येऊन बघा ना, मी तुमच्यासाठी तुमचं आवडतं आलू पराठं आणि दह्याची आमटी केली आहे.”
स्वातीने तिचा हात धरून म्हटलं,
“अगं, तू तर अगदी घराची लाडकी झाली आहेस! किती सुंदर घर सजवलंस.”
“या ताई, येऊन बघा ना, मी तुमच्यासाठी तुमचं आवडतं आलू पराठं आणि दह्याची आमटी केली आहे.”
स्वातीने तिचा हात धरून म्हटलं,
“अगं, तू तर अगदी घराची लाडकी झाली आहेस! किती सुंदर घर सजवलंस.”
त्या दिवसापासून घरात गोडवा पसरला.
स्वाती आणि शिवानी एकत्र बसून चहा पित, बागेतल्या झाडांना पाणी घालत, गप्पा मारत.
रात्री दोघी स्वयंपाकघरात एकत्र भाजी चिरायच्या, देवकीबाईसाठी शाकाहारी पदार्थ बनवायच्या.
स्वातीने एका रात्री हसत म्हणालं,
“शिवानी, तू माझ्या आईसारखी काळजी घेतेस, आणि वहिनीपेक्षा जास्त मैत्रीण वाटतेस.”
स्वाती आणि शिवानी एकत्र बसून चहा पित, बागेतल्या झाडांना पाणी घालत, गप्पा मारत.
रात्री दोघी स्वयंपाकघरात एकत्र भाजी चिरायच्या, देवकीबाईसाठी शाकाहारी पदार्थ बनवायच्या.
स्वातीने एका रात्री हसत म्हणालं,
“शिवानी, तू माझ्या आईसारखी काळजी घेतेस, आणि वहिनीपेक्षा जास्त मैत्रीण वाटतेस.”
शिवानीचं मन भरून आलं.
ती म्हणाली, “ताई, तुम्ही आल्यावर सगळं घर उजळतं. मला तुमच्यासोबत बोलायला, शिकायला किती आवडतं.”
ती म्हणाली, “ताई, तुम्ही आल्यावर सगळं घर उजळतं. मला तुमच्यासोबत बोलायला, शिकायला किती आवडतं.”
त्या दोघींच्या हसण्यात, बोलण्यात सासूबाईंनाही एक वेगळा आनंद दिसत होता.
स्वाती गेल्यावर सगळ्यांनाच थोडं पोकळ वाटलं.
स्वाती गेल्यावर सगळ्यांनाच थोडं पोकळ वाटलं.
दोन आठवड्यांनी देवकीबाई म्हणाल्या,
“शिवानी, आता रंजना येतेय. तिची सुट्टी लागलीय म्हणे.”
शिवानीने मनात विचार केला, ‘चालेल, येऊ दे, मी नीट वागेन.’
तिला रंजनाचं वागणं माहित होतं. ती थेट बोलायची, कधी कधी टोचायची.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी घरासमोर जोरात हॉर्न वाजला.
रंजना उतरली — चकचकीत बॅग, मोठे चष्मे, आणि हातात फोन.
“आई, मी आले गं! कुठे आहात सगळे?”
रंजना उतरली — चकचकीत बॅग, मोठे चष्मे, आणि हातात फोन.
“आई, मी आले गं! कुठे आहात सगळे?”
शिवानी पुढे आली, नम्रतेने म्हणाली,
“या ताई, स्वागत आहे. आत या.”
रंजनाने थोडं तटस्थपणे पाहिलं,
“अगं, स्वागत नको, आधी मला पाणी दे. मी थेट बसले.”
“या ताई, स्वागत आहे. आत या.”
रंजनाने थोडं तटस्थपणे पाहिलं,
“अगं, स्वागत नको, आधी मला पाणी दे. मी थेट बसले.”
शिवानीने स्मितहास्याने तिला पाणी दिलं, पण तिच्या मनात थोडं ताण आलं.
रंजना लगेच बोलली,
“हे पडदे बदललेस का तू? मला जुने जास्त आवडायचे. हे थोडे बोअर वाटतात.”
“हो ताई, आईंच्या आवडीने घेतले.”
“मग पुढच्या वेळेस माझ्याशी सल्ला करून घे. मी बरी डिझाईन निवडते.”
रंजना लगेच बोलली,
“हे पडदे बदललेस का तू? मला जुने जास्त आवडायचे. हे थोडे बोअर वाटतात.”
“हो ताई, आईंच्या आवडीने घेतले.”
“मग पुढच्या वेळेस माझ्याशी सल्ला करून घे. मी बरी डिझाईन निवडते.”
रोज सकाळी काहीतरी टोमणे.
भाजीमध्ये मीठ कमी, कपडे चुकीच्या पद्धतीने वाळवले, घरातला आवाज — सगळ्यावर तिची मतं.
शिवानी शांततेने ऐकत राहायची.
कधी कधी तिला मनातून त्रास व्हायचा, पण ती बोलत नसे.
भाजीमध्ये मीठ कमी, कपडे चुकीच्या पद्धतीने वाळवले, घरातला आवाज — सगळ्यावर तिची मतं.
शिवानी शांततेने ऐकत राहायची.
कधी कधी तिला मनातून त्रास व्हायचा, पण ती बोलत नसे.
एका संध्याकाळी देवकीबाईने रंजनाला थोडं बाजूला घेतलं.
“अगं रंजना, शिवानी एवढं करते सगळं, तिचं मन दुखावू नकोस गं.”
रंजना थोडी चिडून म्हणाली,
“आई, मी काही चुकीचं बोलले नाही. मला फक्त नीटपणा आवडतो. ती खूप साधी आहे.”
“अगं रंजना, शिवानी एवढं करते सगळं, तिचं मन दुखावू नकोस गं.”
रंजना थोडी चिडून म्हणाली,
“आई, मी काही चुकीचं बोलले नाही. मला फक्त नीटपणा आवडतो. ती खूप साधी आहे.”
देवकीबाई शांतपणे म्हणाल्या,
“साधेपणा म्हणजे कमतरता नसते ग, मनाचं सौंदर्य असतं ते.”
“साधेपणा म्हणजे कमतरता नसते ग, मनाचं सौंदर्य असतं ते.”
रंजनाने काही उत्तर दिलं नाही, पण तिच्या मनात एक छोटीशी अस्वस्थता आली.
ती रात्री आपल्या खोलीत पडून विचार करू लागली —
"स्वाती आली होती तेव्हा सगळे तिचं कौतुक करत होते, आणि मी आले की सगळे सावध राहतात... का बरं?"
ती रात्री आपल्या खोलीत पडून विचार करू लागली —
"स्वाती आली होती तेव्हा सगळे तिचं कौतुक करत होते, आणि मी आले की सगळे सावध राहतात... का बरं?"
असं दिवशी पुढे सरले.
गर्मीच्या सुट्ट्या जवळ आल्या. देवकीबाई आनंदाने म्हणाल्या,
“या वेळेस दोन्ही मुली एकत्र येणार आहेत!”
शिवानीचं मन थोडं दडपलं — ‘दोघी एकत्र... काय होईल बरे?’
पहिल्या दिवशी सगळं ठीक होतं.
स्वाती नेहमीसारखी शांत, सगळ्यांना मदत करणारी.
रंजना मात्र गप्पा आणि आदेश यांचा ताळमेळ साधत होती.
स्वाती नेहमीसारखी शांत, सगळ्यांना मदत करणारी.
रंजना मात्र गप्पा आणि आदेश यांचा ताळमेळ साधत होती.
कधी हसून बोलायची, तर कधी वहिनीवर हुकूम चालवायची.
“अगं शिवानी, माझं कपड्यांचं इस्त्री नीट झालं नाही, पुन्हा करून दे.”
“हो ताई.”
“आणि माझा फोन चार्ज कर, तूच ठेव, मला वेळ नाही.”
“अगं शिवानी, माझं कपड्यांचं इस्त्री नीट झालं नाही, पुन्हा करून दे.”
“हो ताई.”
“आणि माझा फोन चार्ज कर, तूच ठेव, मला वेळ नाही.”
स्वातीने एकदा हळूच रंजनाला म्हटलं,
“रंजना, वहिनी पण माणूस आहे ग, ती सगळं करते. थोडं स्वतःही कर.”
रंजना हसून म्हणाली,
“ताई, तू कायम तिच्याच बाजूने! मी काही केलं की तू मला शिकवतेस.”
“कारण मी तिच्यात आपलं घर बघते गं,” स्वातीने हळुवार उत्तर दिलं.
“रंजना, वहिनी पण माणूस आहे ग, ती सगळं करते. थोडं स्वतःही कर.”
रंजना हसून म्हणाली,
“ताई, तू कायम तिच्याच बाजूने! मी काही केलं की तू मला शिकवतेस.”
“कारण मी तिच्यात आपलं घर बघते गं,” स्वातीने हळुवार उत्तर दिलं.
त्या रात्री घरात शांतता होती, पण तीनही स्त्रियांच्या मनात काहीतरी हालचाल होती —
शिवानीचा संयम, स्वातीची समज, आणि रंजनाचा अहंकार.
शिवानीचा संयम, स्वातीची समज, आणि रंजनाचा अहंकार.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा