आनंद ही काही शोधण्याची गरज नाही म्हणून ती निर्माण करा.

गौरी दुपारच्या वेळी चारूला घेऊन एका ठिकाणी आली. एक मोठी दहा बारा खोल्यांची प्रशस्त जागा होती ती आणि समोरच्या अंगणात खूप मुले खेळत होती. गौरी तिथे गेली की सगळी मुले तिच्याकडे धावत येऊन तिला बिलगली. कोणी गोष्ट सांग म्हणून् हट्ट करू लागले, कोणी खाऊ काय आणला विचारू लागले तर कोणी आज काय शिकवणार हे विचारू लागले. चारूला तर हा सगळा काय प्रकार आहे तेच समजेना. गौरीने मुलांना एक खेळ शिकवला आणि चारूकडे आली. चारू आताही गोंधळून तिच्याकडे पहात होती. गौरीने तिला सांगितले की हा अनाथआश्रम आहे आणि इथे मी समाजसेवेचे काम करते. महिन्यातून एकदा या मुलांसाठी शक्य तो खाऊ, शालेय साहित्य, कपडे आणते आणि जमेल तसे शिकवते. चारू या मुलांना त्यांचे आई वडील कोण, हे कोणत्या कुळातले, वंशाचे काहीच माहीत नाही. इथे असलेली बाकी मुले हाच त्यांचा परिवार. तरीही त्यांच्या चेहऱ्यावर खूप आनंद आहे. मला माहित आहे माझे छोटे घर, त्यात फारशा नसलेल्या सुविधा हे बघून तुला प्रश्न पडला की आम्ही इतके आनंदी कसे ?? हो ना ?? कारण मी आणि शशांक एकमेकांवर खूप मनापासून प्रेम करतो. कोणत्याच सुखसोईवर आमचे सुख अवलंबून नाही. अगदी फर्शिवर जरी झोपण्याची वेळ आली तरी मी आनंदाने झोपेन. फक्त शशांक बरोबर हवा, मग त्याच्या कुशीत डोके ठेवून झोपले की फरशी पण काही मॅटर करत नाही. तुमच्यातही ते प्रेम नक्कीच असेल. पण कुठेतरी हरवले आहे. तेच शोध आणि पूर्वीसारखी आनंदी रहा. आनंदी राहण्यासाठी कोणत्याच गोष्टींची, व्यक्तींची गरज लागत नाही तो मनात असावा लागतो आणि असायला हवा. आज माझ्या सोबत शशांक ऐवजी दुसरा कोणताही जोडीदार असता तरीही त्याच्यासोबत किंवा त्याच्याशिवाय मी आनंदी राहण्याचा प्रयत्न केला असता. कारण आनंद ही काही शोधण्याची गोष्ट नाही तर निर्माण करण्याची गरज आहे. म्हणूनच तो निर्माण कर चारू.