कुछ ना कहो ( भाग ८) नवी कोरी रंगतदार कथा

तिलोत्तमा गावाकडे गेल्यावर पंधरा दिवस तिकडची काहीच खबरबात नव्हती. पंधरा दिवसांनी तिलोत्तमाने पद्मनाभच्या ऑफिसमध्ये निरोप पाठविला. " बाळी आठवण काढते आहे. तिला भेटायला या. " आठवडाभर पद्मनाभ कामात व्यस्त होता. नंतर तो सुट्टीच्या दिवशी तिलोत्तमा आणि बाळाला भेटायला गेला. त्याचे स्वागत तरी चांगले झाले. पण तिकडे गेल्यापासून तिलोत्तमाचे एकच चालू होते, " रजा टाका जास्त दिवस आणि इकडेच रहायला या. " पद्मनाभने "पुढच्या वेळी बघू. " इतकेच बोलून विषय सोडून दिला. परत पंधरा दिवसांनी पद्मनाभ बाळाला बघायला गेला तेव्हा तिलोत्तमाचे आईवडीलांनी नवीनच विषय काढला. म्हणाले, " जावईबापूं आपली एवढी शेती आहे, मालमत्ता आहे. आम्हाला ही हे बघायला आता होत नाही. तुम्ही नोकरीचा राजिनामा द्या आणि सरळ इकडे. हे सगळे सांभाळा म्हणजे आमच्या डोक्यावरचा भार हलका होईल. पद्मनाभ अवाक झाला. " म्हणजे मी घरजावई होऊ म्हणता? मग हे आधीच सांगायचे होते म्हणजे मी हे लग्नच केले नसते. "पद्मनाभ म्हणाला. त्याचा रागरंग पाहून तिलोत्तमा म्हणाली " तस नाही. आईआप्पांचे पण वय झालयं ना आता. त्यांना आता जमत नाही हे सगळे बघायला. म्हणून ते म्हणत होते. जाऊ दे ते. एवढे काही नाही त्याचे. आपल्या बाळीचे नाव आपण भाग्यलक्ष्मी ठेवायचे ना. "
" नाही, तिचे नाव वीणाच ठेवायचे घरीपण आणि कागदोपत्री पण. मला दुसरे कुठलेही नाव ठेवायचे नाही. " पद्मनाभने वीणा म्हंटलेले समजल्यासारखे वीणा ने हुंकार दिला. पद्मनाभला खूप आनंद झाला.
शेवटी हो नाही करत पाळण्यातले नाव भाग्यलक्ष्मी ठेवायचे ठरले. आणि कागदोपत्री व वीणाच म्हणायचे ठरले. बारशाच्या विषय झाला, कोणाला बोलवायचे, काय करायचे सगळे बोलणे झाले पण तिलोत्तमा किंवा तिच्या आईवडीलांनी पद्मनाभच्या आव्वाआप्पाचे, सरस्वतीचे नावही घेतले नाही. पद्मनाभच्या हे लक्षात आले. तो तिलोत्तमाशी आव्वा आप्पा विषयी बोलायला गेला की ती शिताफीने विषय बदलत होती. तिकडून परत येताना प्रवासात पद्मनाभ फक्त या एकाच गोष्टींचा विचार करत होता. आणि राहून राहून तो " आपल्या लेकराला वीणा देव काय? आपली लेक आपल्यापासून दुखावणारे तर नाही ना? असे त्याला सारखे वाटत होते.