कुछ ना कहो ( भाग ९) नवी कोरी रंगतदार कथा

आठवडाभर सगळे ठीकठाक चालले होते. तिलोत्तमा आवडीने स्वयंपाक करत होती. घरातील कामेही करत होती. आणि वीणाला सुद्धा बराचवेळ तिला बघावे लागत होते. तिला अजिबातच आराम मिळतो नव्हता त्यामुळे तिची चिडचिड सुरू झाली. "आता तिला धडा शिकवायचा " पद्मनाभने ठरवले.
तो तिच्या कष्टाने केलेल्या स्वयंपाकात दोष काढत होता. त्याला नावे ठेवत होता. " अव्वाच्या हाताची चव तुझ्या स्वयंपाकाला नाही. " असे म्हटले की ती आणखीन चिडत होती. पण खरचं आव्वा अतिशय चविष्ट स्वयंपाक करायच्या हे तिच्या आई वडीलांना ही माहिती होते. पंधरा दिवसांनी त्यांनी एक कामवाली बाई गावाकडून बोलावली. पद्मनाभ चिडला. " तू स्वतः स्वयंपाक कर. वरच्या कामाला बाई लाव. " त्याने तिलोत्तमाला सांगितले. ती बाई गावाकडून आलेली त्यामुळे त्यांच्या माहितीतील होती. ती सगळे त्यांच्या म्हणण्यानुसार करत असे.. एक दिवस पद्मनाभने त्या बाईच्या स्वयंपाकाचे वारेमाप कौतुक केले. तिलोत्तमाला ते फारसे रूचले नाही. ती बाई कामसू होती. तिच्या हाताला चवही होती. पद्मनाभ रोज तिचे कौतुक करी. आणि तिला उद्या काय बनव ते सांगत असे. असे होत त्या बाईला कामाला लागून महिना होत आला होता. एकदिवस तिने सांजाच्या पोळ्या केल्या. अतिशय सुंदर मऊ लुसलुशीत पोळी त्यावर साजुक तूप. त्यादिवशी रामही पद्मनाभकडे दोघे पूर्ण वेळ त्या पोळीचे कौतुक करत होते. आणि इकडे तिलोत्तमाचा रागाचा पारा चढत होता. ते पाहून पद्मनाभने त्याचा फायदा उचलला. त्या रात्री तो मुद्दामच त्या बाईशी बराचवेळ बोलत थांबला. बोलणे फक्त तिची जनरल घरगुती चौकशी एवढेच होते. पण पद्मनाभ पुढे आठवडाभर तिच्याशी असाच बोलत टाइमपास करत होता. त्याचा परिणाम व्हायचा तोच झाला. पुढच्या आठ दिवसात तिलोत्तमानी त्या बाईला कामावरून काढून टाकले. आता फक्त वर कामाला बाई ठेवली आणि स्वयंपाक ती स्वतः करू लागली. पद्मनाभ मनातल्या मनात हसत होता. तिलोत्तमाला आता तिच्या आई आणि आप्पा चे करणेही जड जात होते. त्यांना सारखी काॅफी प्यायची सवय होती आणि ती ही हातात लागे. कारण त्यानी कधीच स्वतःच्या हाताने काही केले नाही. घरात नोकर माणसे होती. ती दर तासाला त्यांच्या हातात गरम काॅफी आणून देत असत. एक दिवस तिलोत्तमाचे आणि तिच्या आईचे त्यावरून भांडण झाले. तिलोत्तमा आईला म्हणाली," अग, दिवसभर मरमर काम करते मी. एखाद्यावेळी तरी स्वतः काॅफी करून घेत जा. मी नाही तुला सारखी सारखी आयती काॅफी देणार. " मग तिलोत्तमाच्या आईचा ही पारा चढला आणि भांडण झाले. तिलोत्तमा चक्कर येऊन पडल. तिला दवाखान्यात न्यावे लागले. पद्मनाभने तिला दवाखान्यात नेले व औषधोपचार करून घरी आणले. घरी आल्यावर तिला चार विश्रांती घ्यायला हवी असे सांगितले. त्यामुळे सगळे काम तिच्या आव्वावर पडले. ते पाहून तिच्या आप्पांनी त्यांच्या घरी परत जायचे ठरवले. पद्मनाभने त्यांना खूप सांगितले, " तिलोत्तमाला एकटीला सगळे जमणार नाही. तुम्ही इथेच रहा. " पण ते ऐकायला तयार नाहीत. शेवटी पूर्णवेळ कामाला बाई ठेवायचे ठरले. पद्मनाभला तिलोत्तमावर जराही विश्वास नव्हता. ती एकटी वीणाला सांभाळू शकणार नाही हे त्याला माहिती होते. म्हणून त्याने बाई ठेवायला हो म्हंटले. पण वीणाच्या बाबतीत कोणताही हलगर्जीपणा चालणार नाही हे कबूल करून घेतले. " तुझे पूर्ण लक्ष वीणाकडे पाहिजे. नुसते लोळत बसायचे नाही. तिच्याकडे लक्ष द्यायचे" असे बजावून सांगितले. वीणाची आई असल्यामुळे तिचे वीणाकडे लक्ष नसायचे. ते पद्मनाभला आवडत नव्हते.