कुछ ना कहो ( भाग १०) नवी कोरी रंगतदार कथा

दुसऱ्या दिवशी बॅंकेत गेल्यावर पद्मनाभला एक छान बातमी समजली. त्याची प्रमोशनवर बदली करण्यात आली होती. बदली झालेले गाव ही मोठे होते. बेळगाव, कर्नाटक महाराष्ट्र सीमेवरचे मोठे शहर होते. पद्मनाभला खूप आनंद झाला. पण आठवडाभरात त्याला तिकडे रुजू व्हायचे होते. त्या आधी बरीच कामे पूर्ण करायची होती. आव्वा आप्पांना जाऊन भेटून यायला हवे होते. तो घरी आला तिलोत्तमाला बातमी सांगितली आणि आव्वा आप्पांना भेटून येतो म्हणाला. पण वीणा काही त्याला सोडायला तयार होईना. शेवटी तो तिला घेऊन आव्वा आप्पांना भेटायला गेला. आव्वा आप्पांच्या चेहर्यावरचा आनंद लपत नव्हता. आनंदाने त्यांनी वीणाला कवटाळले. पण त्यांना आश्चर्य ही वाचले होते. वीणा तिथे छान रमली होती. आजी आजोबा बरोबर छान खेळत होती. जरा सुद्धा रडली नाही किंवा तिला आईची आठवण आली नाही. दुसऱ्या दिवशी ती पद्मनाभ बरोबर जायला ही तयार नव्हती. कशीतरी समजूत काढून तो तिला घेऊन गेला. पद्मनाभला जाताना खूप वाईट वाटत होते. आता सारखे सारखे आव्वा आप्पांना भेटायला येतात येणार नाही ह्याची खंत त्याला वाटत होती. आव्वा आप्पांसारखेच आता रामचीही भेट सारखी होणार नव्हती. रामला आणि पद्मनाभला रोज एकदा तरी भेटल्या शिवाय चैन पडत नसे. आता कसे होणार याची रामला देखील चिंता वाटत होती. दुसऱ्या दिवशी बॅंकेत गेल्यावर रामच्या ही हातात बदलीचे लेटर पडले आणि ते दोघेही आश्चर्यचकित झाले. रामची बदली ही बेळगाव लाच झाली होती, फक्त वेगळ्या शाखेमध्ये झाली होती. आनंदातिशयाने दोघांनी एकमेकांना मिठी मारली. " आता राम तरी आपल्या जवळ आहे" हे ऐकून पद्मनाभला खूप हायसे वाटले. दोघांनी बेळगांवला जायची तयारी केली आणि आठवड्याभरात बेळगावमध्ये आपापल्या शाखेत रुजू झाले. अजून कुटुंबाला घेऊन जाणे शक्य नव्हते. त्यांना पटेल आणि परवडेल अशी जागा बघून मग ते परिवाराला नेणार होते. पंधरा वीस दिवसांच्या शोधानंतर त्यांना त्यांच्या पसंतीच्या जागा मिळाल्या. पद्मनाभला समादेवी मंदीराजवळ चार खोल्यांची जागा मिळाली. तिलोत्तमाचे आईवडील ही बरोबर येणार हे माहिती असल्यामुळे त्याने मोठी जागा बघितली होती. बोगारवेस जवळ रामला ही तीन खोल्यांची जागा मिळून गेली. पुढच्याच आठवड्यात परिवारासह ते बेळगावातील घरी दाखल झाले. बेळगावचा हवा खूप छान, त्यामुळे सगळ्यांना बेळगाव आवडले. पद्मनाभची बॅंक घरापासून जवळ असल्याने तो घरी लवकर येत होता. रोज नवीन जागी फिरायला जाणे, गाव पाहून घेणे सुरू होते. रोज नवीन ठिकाणी फिरायला मिळाल्यामुळे तिलोत्तमा आणि वीणा दोघीही खूष होत्या. इकडे आल्यावर अजून कामाला बाई मिळाली नव्हती त्यामुळे सगळे काम तिलोत्तमावरच पडत होते. ज्याची तिला अजिबात सवय नव्हती. हल्ली बाळंतपणानंतर तब्येतीत सुधारणा झाल्यामुळे तिला फीट आली नव्हती. शिवाय पद्मनाभने दाखवलेल्या डाॅक्टरांनी नवीन बदललेल्या औषधांचा तिलोत्तमाच्या तब्येतीवर चांगला परिणाम झाला होता.तिलोत्तमाचे आईवडील मात्र नवीन जागेत कंटाळले होते. त्यांना तिथे करमत नव्हते म्हणून त्यांनी त्यांच्या घरी जायचा हट्ट धरला होता. तिलोत्तमाच्या मदतीसाठी बाई शोधण्याचे काम सुरूच होते.