कुछ ना कहो (भाग १५) नवी कोरी रंगतदार कथा

वीणा म्हणजे छकुलीची शाळा छान चालली होती. पद्मनाभचे आयुष्य चाकोरी बद्ध सुरू होते. अधून मधून तो गावाकडे जाऊन आव्वा आप्पांच्या तब्येतीची विचारपूस करून त्यांची सगळी सोय व्यवस्थित आहे ते बघत होता. दिवस भराभर जात होते. एक दिवस अचानक गावाकडून निरोप आला. पद्मनाभचे आप्पा त्याला सोडून गेले. पद्मनाभला गावी पोहोचेपर्यंत उशीर झाला होता. आप्पा त्याची वाट पहात होते, पण दोघांची भेट झाली नाही. पद्मनाभ पोचायच्या आत त्यांचा प्राण देह सोडून गेला होता. त्याची वाट बघत होते म्हणून की काय डोळे उघडे होते. किती मिटले तरी ते परत उघडत होते. पद्मनाभला आव्वाला पाहून शोक आवरला नाही. दोन्ही डोळे मूकपणे अश्रू गाळत होते आणि आव्वाला जवळ घेऊन तो बसला होता. राम पुढचे सारे पहात होता. तिलोत्तमाला आणणे शक्य नव्हते, त्यामुळे वीणाला ही आणता आले नाही. दहन विधी झाल्यानंतर राम परत गेला. पद्मनाभला पूर्ण दिवस होई पर्यंत राहायचे होते. दहाव्या दिवशी पिंडाला कावळा शिवला नाही. " मी आव्वाला अंतर देणार नाही. मी शेवट पर्यंत तिला व्यवस्थित सांभाळून. " असे पद्मनाभ म्हणाला आणि कावळा शिवला. सर्व विधी झाल्यावर पद्मनाभ आवराआवर करू लागला. आव्वा त्याच्या बरोबर यायला तयार नव्हती. " आव्वा, मी आप्पांना वचन दिले आहे, आणि तसेही मी तुला एकटीला इथे ठेवणार नाही. तिथे आता तू फक्त आराम कर." पद्मनाभ बोलत होता. पण आव्वा गप्पच होती. फक्त मानेनी नकार देत होती. "वीणाशी खेळ, आणि आक्कांच्या वीणाला सगळे नीट शिकव. आता तिलोत्तमा ही खूप बदलली आहे. आणि तिचे आई आप्पा ही आता येत नाहीत. फक्त ती आजारी आहे त्यामुळे घरातले सगळे वीणाच करते तेवढे तू सांभाळून घे. शेवटी ती ही एक माणूस आहे. ज्या परिस्थितीत ती वाढली, तशी ती घडत गेली. आता तू तिला वळण लाव. आपली मान आव्वा." तरीही आव्वा बोलत नव्हती. "आपल्या वीणाला छकुलीला ती आई पेक्षाही जास्त बघते जपते. नाहीतर मी काय केले असते? तिलोत्तमा ही अशी, तुम्ही तिकडे नव्हता. वीणा आहे म्हणून मला छकुलीची काळजी नव्हती. आव्वा चल ना ग. का मी नोकरी सोडून इथे येऊन राहू तुझ्याजवळ? " असे पद्मनाभ म्हणताच आव्वा त्याच्या बरोबर जायला तयार झाली.