कुछ ना कहो (भाग १९) अंतिम भाग

वीणा वीमाला फिरायला म्हणून गावाबाहेरच्या शंकराच्या देवळात घेऊन आली. पूर्ण दगडी बांधकाम असलेले हे देऊळ वीमाला ही खूप आवडायचे. इथे खूप शांतता असायची. स्वतःशी बोलायला मिळायचे. वीमा डोळे मिटून शंकरासमोर बसली होती. " काय मागितले देवाकडे? " वीणाने विचारले.
" काय मागणार? खूप दिले देवाने. आता काय मागायचे? काही नको आता. बास आयुष्य ही पुरे झाले आता. " वीमा म्हणाली.
" असे काय म्हणतेस मग आम्हाला कोण? " वीणा.
" आहेत तुझी आव्वा, बाबा. " वीमा हसून म्हणाली.
" आणि बाबांना कोण? " वीणा.
" तू आहेस की. " वीमा.
" आणि मी परदेशात शिकायला गेले की मग तू काय करणार.? " वीणा.
" तुझ्या बाबांनी ठेवून घेतले तर राहीन इथे, नाहीतर जाईन कुठेतरी. " वीमा.
" पण बाबा का तुला ठेवून घेणार नाहीत? " वीणा.
" आता तू मोठी झालीस वीणा, आता तुलाही नाही लागणार माझी गरज. आणि शेवटी मी एक काम करणारी नोकर आहे." वीमा.
" शूऽऽऽ असे का म्हणतेस? आम्ही वागलो का कधी तुझ्याशी असे. " वीणा लागली.
" नाही ग बाळा, पण आता माझेही वय झाले ना. मग येतात असेच काही विचार. इतकेच. बघू, पुढचे पुढे. " वीमा.
" वीमा तुला एक विचारू. खरे खरे उत्तर देशील? " वीणा.
" हं. बोल. " वीमा.
" तू कधी कुणावर प्रेम केले आहेस? तुला कुणी आवडत होते? " वीणा.
" हे काय नवीनच. काहीपण विचारतेस. " वीमा.
" आता सांगायचे. तू विचार म्हणालीस. आता सांग खरे खरे. " वीणा.
" प्रेम म्हणजे काय हे कळायच्या आधीच लग्न झाले. पण एक मुलगा आवडायचा. तो दिसला की आनंद व्हायचा, तो बोलला तर अंगावर मोरपीस फिरल्यासारखे वाटायचे. पण लग्न झाले आणि सगळेच संपले. " वीमा म्हणाली.
" समजा जर आता तो मुलगा परत आला आणि तुझ्याशी लग्न करतो म्हणाला तर करशील त्याच्याशी लग्न. " वीणा.
" चल, काहीही विचारते. चला उशीर झालाय. आव्वा रागावतील. " वीमा.
" बस ग, काही नाही रागवत आव्वा. मी आहे ना.. सांग ना. करशील लग्न. " वीणा.
" प्रेम कुठल्याही नात्याचे मोहताज नसते वीणा. कुठल्याही नात्याशिवाय ते टिकते, अबाधित राहते. त्यासाठी कुठल्याही बंधनाची गरज नाही. ते खरे असेल तर मग कशाला हवे लग्न? लोकांसाठी? "
वीमा म्हणाली. देवळाच्या दुसऱ्या बाजूला राम आणि पद्मनाभ बसले होते ते हे सगळे ऐकत होते.
" आता स्पष्टच विचारते. वीमा तू बाबांची होशील? त्यांच्याशी लग्न करशील? " वीणा विचारत होती. वीमा उठून गाभाऱ्यात जायला निघाली. " काय उगाच विचारते? " मनाशीच म्हणत ती जात होती आणि समोर आलेल्या पद्मनाभला धडकली. " त्याचे हात तिच्या खांद्यावर होते. आणि ती त्याच्या कवेत. त्याचे डोळे नजरेनेच तिला विचारत होते आणि ती नजरेनेच उत्तर देत होती. ती अलगदपणे त्याच्या मिठीत शिरली. त्याच्या छातीवर तिचे डोकं होत आणि त्याचे हात तिच्या डोक्यावर फिरत होते. राम आणि वीणा दुरूनच हे दृष्य डोळ्यात साठवत होते.