दुःखाच्या अंधारापलीकडे सुखाचा प्रकाश...२

" मला असे वाटते की शिक्षणाने माणूस सुधारतो, त्याचे विचार बदलतात. पण पुढे शिक्षण घेण्याचे माझे स्वप्न अपूर्ण राहिले आणि माझ्या वाट्याला दुःखाचे पहाड उभे राहिले. समाज जागृती करून मी समाजातील काही प्रथांना दूर करू इच्छित होते. पण माझ्या बापाने या दारूड्या गणपत सोबत लग्न लावून दिले. तेही केवळ पंधरा हजार रुपयांसाठी. हतबलता, गरीबी, मजबुरी काय असते ना? ते मलाच माहिती. गणपत नुसता दारूडाच नाही तर दोन मुलांचा बाप असलेला एक वयस्कर माणूसच होता. हे कळताच माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली. पण माझं नशीबच फुटके. तेथूनच माझी फरफट सुरू झाली. तरीही मी हार मानली नाही. आई विना असलेल्या दोन्ही मुलांचा मी मनापासून स्वीकार केला. आईची ऊब त्यांना मिळावी म्हणून मी सतत प्रयत्न करत होती. त्यांना सुध्दा माझ्या छायेत खूप सुरक्षित वाटते." डोळ्यातल्या आसवांना तिने लपवून ठेवले.