एक संसार असाही भाग..12

“काय म्हणत होत्या दोघी?” आता दयमंती ताईंना देखील ऐकायचं होतं. दुरून वसंतरावही कान देऊन ऐकत होते. कदाचित आपल्या बहिणीने आमच्या बाप लेकाच्या गोड नात्यात विष कालवले हे एव्हाना त्यांना कळून चुकलं होतं. पण ते त्यांनी दयमंतीताईना सांगितलं नव्हतं. उगीच आधीच गैरसमज झाल्यामुळे एवढी मोठी ठिणगी पडली होती त्यात पुन्हा तेल ओतून भडका उडण्याची शक्यता नाकारता येत नव्हती. कदाचित पुत्र प्रेमाने रोज अश्रू ढाळणाऱ्या दयमंती ताईंना पुन्हा त्रास देणं त्यांना योग्य वाटलं नाही. भलेही त्यांना समजलं तरी त्या आता गप्प बसणार नव्हत्या.
मध्यंतरी दोनतीन वर्षांपूर्वी वसंतरावांनी अदितीचे लग्न एका आमदार मित्राच्या मुलाशी लाऊन दिलं होतं.. घर,माणसं सारं काही चांगलं होतं.पण आईकडून जन्मत:च मिळालेली दृष्ट बुध्दी तिला सुखात ठेवणार होती का? जशी आई तशी लेक अशी एक म्हण आहे ती तंतोतंत अगदी या मायलेकीना शोभत होती. अदितीच्या उद्धवट वागण्याने तिच्या सासरची मंडळी वैतागली होती. सतत वसंतरावांच्या कानावर तक्रारी येत होत्या. घरात रोज वाद विवाद सुरूच होते. त्यामुळे अदितीच्या नवऱ्याने घटस्फोट घेण्यासाठी कोर्टात याचिका दाखल केली होती.