एक संसार असाही.. भाग 7
“तरीही बाप आहात तुम्ही एकुलत्या एका लेकीचा एवढ्याशा कारणासाठी काडीमोड होत असताना काळजी करायची सोडून असं हसत बसणं मला अजिबात आवडणार नाही.”
दयमंती ताई रागात बोलल्या. आपल्या मुलीला ती माऊली दुःखाच्या खाईत लोटायला तयार नव्हती.
“दयमंती! ये इकडे.” वसंत राव बोलले.
“आहों…” वसंत रावाना त्या काही बोलणारं होत्याच की वसंत रावांनी तर्जनी दाखवून शांतपने बसायला खुणावले.
“ दयमंती आपल्या आयुष्यात आपण कोण कोणते दिवस पाहिलेत आठवते तुला?” वसंत राव दयमंती ताईंचा हात हातात घेत बोलत होते.
(आता थोड भूतकाळात जाऊन येऊ)
“खूप…” दयमंतीताई बोलल्या.
“दयमंती… आपलं सुत जुळले तेंव्हा तू एका श्रीमंत घरातून आलेली. एकाच कॉलेज मधे झालेली आपली भेट. तेंव्हा मी तुला सिनियर होतो. ”वसंतराव थोडा वेळ थांबले.
“ हो, तुम्ही मला सिनियर होता. आणि त्याच कॉलेजला मी एडमिशन घेतलं. मम्मीने तर मला परदेशात महाविद्यालयीन शिक्षणासाठी पाठवायचे ठरवले होते. पण पप्पांना मीच सांगितलं होतं मला माझे सर्व शिक्षण तुमच्यासोबत राहूनच शिकायचं आहे. आणि मी तुमच्याच कॉलेजला ऍडमिशन घेऊन जॉईन झाले.” दयमंती ताई भूतकाळात जाऊन पोहचल्या होत्या.
“ आपल्या दोघांची भेट झाली आणि तू मला पाहताक्षणी आवडली. तुझं माहित नाही पण मी पुरता वेडा झालो होतो. तुझ्या त्या सौंदर्याने मला पहिल्या भेटीतच तुझ्याकडे ओढले होते.”
“ तुमचे राहणीमान खूप साधे होते.. पण अख्ख्या कॉलेजमधे एका तरुण राजकुमारालाही लाजवेल असे व्यक्तिमत्व फक्त तुमचेच होते. मला तर अजूनही तो दिवस आठवतो.. क्षणाक्षणाला तुमचे रूप आठवून घरभर फिरणारी मी…खूप आनंद झालेला तुम्हाला भेटून. मला एका प्रश्नाचं उत्तर समजत नव्हते म्हणून तुम्हाला विचारायला जेंव्हा मला प्रोफेसरनी सुचवलं तेंव्हा मला पहिल्यांदा राग आलेला. कारण मी गर्भश्रीमंत होते. माझ्या पप्पांना सांगून मला शिकवण्यासाठी शिक्षकांची फौजही मी एका झटक्यात तयार केली असती. त्यावेळी मला माझा खरा अपमान झाल्यासारखं वाटलं. पण ज्या प्रोफेसरनी मला तुमच्याकडून प्रश्नाचे उत्तर घेण्यासाठी धाडले त्यांचे आज आभार मानावे वाटतात…फक्त त्यांच्यामुळे तुमच्या सारख्या राजकुमाराला मी पहिल्यांदा भेटत होते. ” दयमंती ताई चेहऱ्यावर भली मोठी खुशी ठेवत भूतकाळ सांगत होत्या.
“ आणि माझ्याकडे आल्या आल्या किती तोऱ्यात आली होतीस..”वसंतराव हसू लागले.
“ मग काय.. तो तोरा नव्हता मी कुणाकडे हात पसरणार नाही एवढं माझ्यापुढे सर्व काही असताना. मला एका प्रश्नासाठी तुमच्यापुढे भीक मागावी लागत होती तेही मनाविरुद्ध!”
“ अग्..तुला तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर हवे होते…पण काही क्षणात तुला अख्खा मीच आवडू लागलो होतो नाही का? रागात माझ्याजवळ येणारी तू आणि तुझ्या चेहऱ्यावर साफ झळकणारा राग.. उफ्फ बघताक्षणी पहिल्यांदा कुठल्यातरी मुलीच्या प्रेमात पडलो होतो मी. तुझे काळेभोर बोलके डोळे आणि तुझे गोड आवाजातील बोलणे ऐकून एका क्षणात या टॉप सिनियरची विकेट पडली होती.” वसंतराव सांगताना भारावून गेले होते.
“रागारागात घडून गेलेली पहिली भेट…त्यानंतर रोज तुम्हाला पाहण्यासाठी तरसणारे डोळे …तुम्ही नाही दिसल्यावर बैचेन झालेलं माझं मन आणि मी विसरलेली तहान भूक .. किती तरी वेळा मम्मीची बोलणी खावी लागली होती. ” दयमंती ताई आपल्या मम्मीच्या आठवणीने दुःखी झालेल्या.
“ तुझ्या आईला जेंव्हा आपले रिलेशन समजले तेंव्हा भर कॉलेज मधे त्यांनी मला मारलेली कानाखाली आणि त्याचे वागणे सहन न झाल्याने तू अख्ख्या कॉलेज समोर केलेलं प्रपोज मी तर भारावून गेलो होतो. जेंव्हा तुझ्या आईने मला मारलं तेंव्हा सगळं संपले असच वाटलेले, आणि नंतर तू तुझ्या आईच्या विरोधात जाऊन केलेलं प्रपोज माझ्यात नसलेला जीव परत घेऊन आले..”
“नंतर मम्मीने तुमच्या घरी येऊन आमच्या प्रेमाची बातमी सर्वांना सांगून खूप मोठा तमाशा केला होता. हे मला माहीत नव्हतं. त्यानंतर घरच्यांनी तुमचं कॉलेजच बंद करून टाकलेलं. यानंतर कितीतरी दिवस मी अन्न पानी विसरले होते. मम्मीला माझी अवस्था बघवत नव्हती. तिची मी लाडकी होते. त्यावेळी आमचा वेदांत बाहेर शिक्षणासाठी राहत होता.(सिद्धूचे वडील.. दामिनी आणि सिद्धू अतेबहिन आणि मामेभाऊ आहेत) त्यालाही मम्मीने तडकाफडकी घरी बोलावलं. कारण माझ्या बाबतीत जे झालं ते त्याच्या बाबतीत होऊ नये एवढच तिला वाटत होते.”
“ जसजसे दिवस जात होते तसतसे मी शेतातील कामात मन रमवत होतो. कारण घरच्यांनी झाल्या प्रकारानंतर माझे कॉलेज बंद करून मला शेतातल्या कामात जुंपले होते. आईने तर स्वतःची शपथ घातली होती. की मी तुझ्यात कधी गुंतणार नाही. पण खरे प्रेम असले की ते कधीही दूर जात नाही.”
“होय हो.. आणि मी तुम्हाला भेटायला येऊ नये म्हणून मम्मीने मला रूममधे कोंडून ठेवलं होतं.. आणि ती ऑफिसच्या कामासाठी घरातल्या सगळ्या नोकरांना दोन दिवस कडक सूचना निघून गेली होती. खूप प्रयत्न केला पण कोणीच दरवाजा खोलला नाही. ” दयमंती ताईंच्या डोळ्यातून आसवे ओघळू लागले होते. वसंतराव देखील आपल्या बायकोने सोसलेला त्रास बघून भाऊक झाले होते. खऱ्या प्रेमाची कसोटी लागते हेच खरं.
“ मग काय झालं? तुला बाहेर कोणी काढले?” वसंत रावांना कदाचित ही गोष्ट माहित नसावी ती जाणून घेण्यासाठी ते आतुर झाले होते.
क्रमशः…
(वाचकांना नम्र विनंती आहे की मध्यंतरी फॅमिली प्रॉब्लेम मुळे मला कथा लिहिणे जमले नव्हते. त्यामुळे या सातवा भाग उशिरा पोस्ट करते आहे समजून घ्या..)