---
स्वरा आणि अनिकेतच्या – लग्नाला अकरा वर्षे झाली होती. एकत्र राहून,
दोघंही आपल्या जबाबदाऱ्या आपल्या परिने छान निभावत होते. त्यांना आर्यन नावाचा आठ वर्षाचा एक मुलगाही होता..
स्वरा आणि अनिकेतच्या – लग्नाला अकरा वर्षे झाली होती. एकत्र राहून,
दोघंही आपल्या जबाबदाऱ्या आपल्या परिने छान निभावत होते. त्यांना आर्यन नावाचा आठ वर्षाचा एक मुलगाही होता..
स्वरा एक उत्तम गृहिणी होती, तिचे शिक्षण बी.ए. पर्यंत झालेले होते. आणि अनिकेत एक मोठ्या मल्टीनॅशनल कंपनीत टीम लीड म्हणून होता...
सुरुवातीला दोघांचं आयुष्य खूप गोड वाटले, उत्साही पण होतं. पण हळूहळू एकसंध संसारात एक पोकळी निर्माण होऊ लागली होती.
अनिकेत घरी यायचा तेव्हा तो फोनवर असायचा… ईमेल्स, टीम कॉल्स, आणि कधी तरी फक्त "भूक नाही गं, खाल्लंय ऑफिसमध्येच…" असं सांगून झोपून जायचा.
स्वरा मात्र हळूहळू कोरडी होत चालली होती. ती दिवसेंदिवस अधिक एकटी पडत होती. तिचं हसणं हरवलं होतं… आणि एक दिवस… तिचं पुन्हा "कोणी तरी" लक्षात घेतंय, असं वाटलं.
---
---
रोहन – तिच्या कॉलेजचा जुना मित्र. फेसबूकवर मेसेज आला, “Hi Swara, आठवतंय का तुला? मी रोहन…!”
स्वराच्या मनात एक लहर उठली. कित्येक दिवसांनी कोणीतरी "ती" म्हणून विचारलं होतं… ना आई, ना बायको, ना सुनेची ओळख — फक्त स्वरा.
हळूहळू चॅटिंग, फोन कॉल्स, कॉलेजच्या आठवणी… आणि मग एक दिवस – दोघं भेटले.
एक कॉफी, दोन स्मित हास्यं, आणि शांतपणे ओघात सुरू झालेली भावना – की कोणीतरी पुन्हा तिचं म्हणणं ऐकतंय, समजून घेतंय…
----
या नात्याला नाव नव्हतं. पण ते होतं – स्पष्ट. अनिकेतला न सांगता स्वराचं मन कुठे तरी दुसरीकडे गुंतू लागलं होतं.
या नात्याला नाव नव्हतं. पण ते होतं – स्पष्ट. अनिकेतला न सांगता स्वराचं मन कुठे तरी दुसरीकडे गुंतू लागलं होतं.
तिला स्वतःलाच अपराधी वाटायचं, पण रोहनकडून मिळणारी आपुलकी, तो वेळ, ती आपलेपणाची झुळूक — स्वराला पुन्हा जिवंत वाटत होती.
रोहन एकटाच होता, नोकरीनिमित्त पुण्यात. त्याचं आयुष्यही बऱ्याचशा एकटेपणाने झाकोळलेलं होतं. दोघांचं "रिकामेपण" एकत्र आलं.
एकदा रोहन म्हणाला,
"स्वरा, आपण दोघं खूप उशिरा भेटलो… पण अजूनही वेळ गेलेली नाही ना?"
स्वरा गप्प होती… तिच्या डोळ्यांत पाणी होतं. ती काहीच बोलली नाही.
स्वरा गप्प होती… तिच्या डोळ्यांत पाणी होतं. ती काहीच बोलली नाही.
---
अनिकेतला जाणवायला लागलं – स्वरा बदलली आहे. तिचा चेहरा आतून शांत वाटायचा… पण नजरेत एक अंतर निर्माण झालं होतं.
तो एकदा म्हणाला,
"स्वरा, आपल्या दोघांमध्ये असं काय झालंय… की तू माझ्याकडे बघतसुद्धा नाहीस?"
स्वरा थांबली, खूप वेळ विचार करत राहिली… आणि म्हणाली, "जेव्हा तू मला आठवत होतास, तेव्हा मी आधीच कोणाच्या तरी आठवणींमध्ये गुंतले होते..."
स्वरा थांबली, खूप वेळ विचार करत राहिली… आणि म्हणाली, "जेव्हा तू मला आठवत होतास, तेव्हा मी आधीच कोणाच्या तरी आठवणींमध्ये गुंतले होते..."
अनिकेत हादरला. त्याचं मन सुन्न झालं.
---
स्वरा आणि रोहनचं नातं तिला हवंसं वाटत होतं… पण ती मुलगा आर्यनच्या चेहऱ्याकडे बघत होती, अनिकेतच्या अश्रूंनी भिजलेल्या डोळ्यांकडे पाहत होती...
ती पुन्हा स्वतःला विचारत होती —
"माझं खरं सुख कुठे आहे?
जे मिळालं नव्हतं ते शोधत गेले… आणि जे होतं, ते हरवलं तर…?"
जे मिळालं नव्हतं ते शोधत गेले… आणि जे होतं, ते हरवलं तर…?"
स्वराने एक निर्णय घेतला –
"तुटलेल्या दोऱ्यांना जोडता येईल का? माहीत नाही… पण प्रयत्न करणं हा गुन्हा नाही."
---
स्वराने रोहनशी शेवटचं बोलणं केलं. त्याचे आभार मानले –
"रोहन तू मला स्वतःकडे परत पाहायला शिकवलंस… आता मला माझं घर टिकवायचं आहे." तुझे खूप खूप धन्यवाद,
"रोहन तू मला स्वतःकडे परत पाहायला शिकवलंस… आता मला माझं घर टिकवायचं आहे." तुझे खूप खूप धन्यवाद,
अनिकेतही स्वतःला बदलायचं ठरवतो.... त्यालाही त्याची चूक कळते.... त्यालाही पश्चाताप होतो मात्र तो पुन्हा स्वरासोबत संवाद साधतो, बोलतो, तिला वेळ देतो.
एक एकटे पडलेलं नातं पुन्हा सावरले, दोष एकट्याचा नव्हता — पण प्रयत्न दोघांचे होते....म्हणूनच वेळेवर नातं परत जोडले गेलं ,दोघांच्या संमतीने पुन्हा ते एकत्र आले...
---
“एक्स्ट्रा मटेरियल अफेअर म्हणजे फक्त शरीराचा नव्हे तो आत्म्याच्या रिकामेपणाचा प्रश्न असतो… आणि कधी कधी, ते उत्तर आपल्या घरातच लपलेलं असतं…”
---
स्वराने रोहनशी बोलून स्पष्ट केलं होतं. तिच्या मनात अपराधगंड होता, पण एक प्रकारची शांतीही होती — कारण ती आता स्वतःशी प्रामाणिक होती.
तिने अनिकेतला सर्व सत्य सांगितलं होतं. त्याचं हळहळणं, रागावणं, आणि गप्प होणं — सगळं ती सहन करत होती.
ती म्हणाली, रोहन "मी चुकीची होते… पण मला तुझंही हरवलेलं जाणवत होतं… आपण दोघंही दोषी होतो."
"माझ्या 'सांगण्याआधी' तुला एकदाही जाणवलं नाही का, की मी हरवतेय?"
"माझ्या 'सांगण्याआधी' तुला एकदाही जाणवलं नाही का, की मी हरवतेय?"
अनिकेत शांत होता. त्याच्या डोळ्यांत पाणी होतं.
"हो… जाणवायचं… पण कदाचित मीही कामाच्या नावाखाली पळत होतो. खरं सांगू? मला पण तुझ्या प्रेमाची गरज होती स्वरा..."
त्या रात्री दोघांनी एकमेकांसमोर खूप वेळ शांत बसून फक्त एकमेकाचा हात धरला. आर्यन झोपला होता. त्या शांततेत दोघंही मनातून एक नवा करार करत होते.
दुसऱ्या दिवशी अनिकेतने कामातून ‘वर्क फ्रॉम होम’ मागितलं.
स्वरासाठी चहा बनवला.
आश्चर्यचकित स्वरा विचारात पडली —
स्वरासाठी चहा बनवला.
आश्चर्यचकित स्वरा विचारात पडली —
"हे सगळं खरंच घडतंय का?"
तो हसत म्हणाला, "माझ्या बायकोसाठी वेळ नाही, असं मी आता स्वतःशी म्हणू शकत नाही."
---
अनिकेत आणि स्वराने काउन्सेलिंगला जायचं ठरवलं. आपापली मनं उघडून ठेवली. जुने दिवस पुन्हा आठवले, एकमेकाच्या आठवणींनी ओलावले.
एक दिवस आर्यनने विचारलं,
"आई, बाबा… तुम्ही दोघं हल्ली इतकं हसायला लागलात… काय झालंय?"
दोघे एकमेकांकडे पाहून हसले… आणि स्वराने आर्यनला जवळ घेत म्हटलं, "कारण आम्ही एकमेकांचा हात पुन्हा धरला आहे बेटा…" आम्हा दोघांनाही प्रेम झालय एकमेकांसोबत..
दोघे एकमेकांकडे पाहून हसले… आणि स्वराने आर्यनला जवळ घेत म्हटलं, "कारण आम्ही एकमेकांचा हात पुन्हा धरला आहे बेटा…" आम्हा दोघांनाही प्रेम झालय एकमेकांसोबत..
---
कधी कधी आयुष्यात नातं संपतं असं वाटतं, पण खरंतर ते थोडं सावरायचं असतं… थोडं ऐकायचं, थोडं समजून घ्यायचं…
कधी कधी आयुष्यात नातं संपतं असं वाटतं, पण खरंतर ते थोडं सावरायचं असतं… थोडं ऐकायचं, थोडं समजून घ्यायचं…
स्वरा आणि अनिकेतचं नातं पुन्हा फुलायला लागलं.
जेव्हा आपण एकमेकांचे ‘संपूर्ण’ होत नाही, तेव्हा कोणी तरी तिसरा ‘पूर्णत्व’ देतो असं वाटतं... पण खरं समाधान
ते मिळतं जेव्हा नातं आपण परत जिवंत करतो.
जेव्हा आपण एकमेकांचे ‘संपूर्ण’ होत नाही, तेव्हा कोणी तरी तिसरा ‘पूर्णत्व’ देतो असं वाटतं... पण खरं समाधान
ते मिळतं जेव्हा नातं आपण परत जिवंत करतो.
---
"एक्स्ट्रा मटेरियल अफेअर ही पळवाट असू शकते, पण त्या मागे एक मानसिक, भावनिक पोकळी असते.
नातं तुटायच्या आधी, नात्याशी संवाद साधा…
कारण – प्रेम अजूनही कुठे तरी जिवंत असतं."
आता वाचा दुसऱ्या भागात
To be continue