गाठ

गावातून मुंबई सारख्या शहरात लग्न होऊन आलेल्या सुलक्षणाला हे सर्वच खूप खूप सुखावून जात होतं. एवढ्या जवळून समुद्र पाहायला मिळणार या कल्पनेनेच ती रोमांचित झाली होती, जेव्हा अनिकेत ने तिला होकार दिला.
त्या येणाऱ्या मोठ्या मोठ्या लाटा पायाखालून सरकणारी वाळू लहान मुलासारखी ते दृश्य डोळ्यात साठवून घेत असे, अनिकेत तिचा हात धरून पुढे पुढे नेत असत पायाखालून सरकणारी वाळू जाणवताच ती घाबरून त्यांना घट्ट बिलगायची. डोळ्यातून पाणी येत असे. अनिकेतला त्या सर्वाची खूप मजा येत .
किती छान दिवस होते ते खरंतर किती तरी वर्ष असे आनंदात निघून गेले हे कळलेच नाही.
ती आणि अनिकेत, दोघं सुखाच्या हिंदोळ्यावर झुलत होते .
त्यांच्या प्रेमाच्या बरसातीने तिची काया बहरत फुलत गेली. दोन मुलांच्या रुपात त्यावेली वर फळे धरली ,नाजूक शा सुलक्षणाचे यौवन फुलत गेल_
कानाशी पिपाणीच्या आवाजाने त भानावर आली.
भाग दोन...
घरी परत येऊन भाताबरोबर भाजी खाऊन सुलक्षणा बाहेर बाल्कनीत बसली सकाळपासूनच्या दगदगीने थकवा जाणवत होता.
रात्री झोपायच्या आधी कॉफी प्यावी असे वाटू लागले. पाणी उकळून मोठ्या मग मध्ये साखर व कॉफी टाकून काळीकॉफी घेऊन बेडरूम मध्ये आली.
काॅफी च्या वाफेबरोबर आठवणीचे वलय सुलक्षणाच्या मनात फिरायला लागले.
लग्नानंतर सुरुवातीला अनिकेतला रात्री झोपायच्या आधी कॉफीची सवय होती. हळूहळू सुलक्षणा ही घेऊ लागली. ् गावात वाढलेली सुलक्षणा, खूप दुधाची कॉफी तिला लागे पण अनिकेत कमी दुधाची घेत.
"तुला दूध नाही आवडत? विचारले की म्हणत "दूध खूप आवडते पण-- ते दूध तुझ्या त्या घटातले अधिक गोड लागे" म्हणत डोळे मिचकावत तिच्याकडे पहात" मग लटक्या रागाने सुलक्षणा डोळे वटारत
"तू पण ना" म्हणून उशी फेकून मारायची.
किती छान दिवस होते, काय होऊन बसले सगळे दूधच नासून गेलं .कोणाची दृष्ट लागली कोणास ठाऊक. आणि हीकाळी कॉफी नशीबी आली.
कपातली गार झालेलीकाफी एका घोटात संपवून ती झोपायला गेली.