गंधबावरे 67

"अनु माझी लहानपणापासूनची मैत्रीण तसेच बहीण देखील होती. आम्ही दोघी कोणतीही गोष्ट करायला गेलो की एकत्रच करणार. अगदी अभ्यासापासून ते जेवणापर्यंत सर्व काही आम्ही दोघी एकत्रच करणार. शाळा, क्लास, कॉलेज या सगळ्या गोष्टी एकत्रच होत होत्या. आमच्या दोघींमध्ये सिक्रेट असे काहीच राहत नव्हते; पण त्या लग्नामध्ये जेव्हा मिहिरला आम्ही दोघीजणी भेटलो तेव्हा आम्हा दोघींनाही तो आवडला होता. पण मिहिरला मीच पाहता क्षणी आवडले त्यामुळे आमच्या दोघांच्या एक सूर जुळले गेले. अनुच्या मनामध्ये देखील मिहीर होता हे तिने मला कधीच सांगितले नाही. प्रत्येकवेळी आम्ही त्याला भेटायला जात होतो तेव्हा मला तिच्या डोळ्यांमध्ये त्याच्याविषयीचे प्रेम दिसत होते. लहानपणापासून आम्ही कुठेही गेलो की अनु सावळी असल्यामुळे तिला दुय्यम दर्जाचे स्थान मिळत होते आणि मी अशी गोरी असल्यामुळे नेहमी सगळे मलाच विचारत होते. कोणत्याही कार्यक्रमात गेले तरी लोक पहिला माझ्याकडे पाहत नंतर अनुकडे. यातून तिच्यामध्ये एक प्रकारचा न्यूनगंड निर्माण झाला होता. निदान मिहीर तरी तिला समजून घेईल अशी तिची आशा होती. मिहीरचे बाबा आणि अनुचे बाबा दोघे आधीपासूनचे मित्र असल्यामुळे त्यांनी या मैत्रीचे रूपांतर नातेसंबंधांमध्ये निर्माण करावे असे ठरवले पण मिहीरला ती मुलगी मीच आहे असे वाटले आणि मोठा गैरसमज झाला. अनुचा स्वभाव मला माहीत होता. ती माझ्या सुखासाठी स्वतःच्या सुखाचा त्याग करणार हे मला माहीत होते आणि तसेच झाले. तिने मला तिच्या प्रेमाची कबुली कधीच केली नाही; पण मी देखील खूप जिद्दी होते. तिच्या तोंडून हे वदवून घेतल्याशिवाय मी इतके टोकाचे पाऊल घेऊ शकणार नव्हते. कदाचित तिच्या मनामध्ये तसे काही नसेल तर? अशी मला भीती वाटत होती म्हणून एका संध्याकाळी मी तिच्याशी बोलण्याचे मुद्दाम ठरवले आणि तेव्हाच तिच्या मनातील राग मला समजून आला. तेव्हाच मी ठरवले की आता आपला नंबर आहे. आपल्या बहिणीसाठी आपण इतकेही करू शकणार नाही का? असे मी तेव्हाच ठरवले आणि हे सगळे केले. माझ्या बहिणीसाठी इतके करू शकले हे खूप आहे यासाठी मी मिहिरच्या नजरेतून आयुष्यभर उतरायला तयार आहे." श्रेया म्हणाली.