गणपती.. आपला की आमचा.. भाग २

आईबाबा असेपर्यंत श्रद्धा काही जास्त बोलायची नाही. पण सगळ्या घरात तिचा वरचष्मा असलेला जाणवत रहायचा. ते असतानाही शशांक बराचसा खर्च उचलायचा. पण तेव्हाही स्वतःच्याच घरात परकं झाल्यासारखे वाटत रहायचे. एकदादोनदा त्याने आईबाबा एकटेच असताना गणपती एक वर्ष इथे, एक वर्ष तिथे असं बसवायचं का म्हणून विचारले होते. पण त्यावर आई खूप चिडली होती. 'आम्ही राहतो ना सहा महिने इकडे, सहा महिने तिकडे? मग आता देवालाही नाचवणार का? तसेही देवाच्या जागेतच देव शोभून दिसतात. त्याजागी ते बसले नाहीत तर मलाच चुकल्याचुकल्यासारखे वाटेल.' आईचे हे म्हणणे त्याला पटले असो वा नसो, ही गोष्ट अनघाला सांगायची त्याची हिंमत नव्हती. पण आईबाबा गेल्यापासून श्रद्धा आणि विहानचे वागणे बदललेले त्याला जाणवत होते. इतर वेळेस नाही पण गणपतीत मुलांनी एकत्र रहावे असा आईबाबांचा हट्ट असे. घर लहान पडायचे म्हणून मग शशांक आणि अनघा सकाळी येऊन रात्री आपल्या घरी परत जायचे. घर जरी जवळच असले तरीही घरातलं, मुलांचे आवरून जायला अनघाला उशीर व्हायचाच. ती तिथे गेली की श्रद्धा लगेच बाहेर जायची. पाहुण्यांना काही हवे नको ते बघायला. अनघा मात्र आतमध्ये बसून फराळाच्या बश्या भरणे, भांडी हातासरशी धुवून घेणं ही कामे करायची. ते करताना श्रद्धाची बोलणी ऐकू यायचीच. प्रत्येक वेळेस आमचा गणपती, आमचं घर हे ऐकू यायचं. मुलांनाही मग त्यांच्या मित्रमैत्रिणींना बोलवायचं जीवावर यायचं. पण त्याचवेळेस विहानच्या मुलाचे पार्थचे सगळे मित्र त्यांच्या आईवडिलांसोबत आलेले असायचे. एकेक गोष्टी अनघा आणि शशांकला नव्याने समजत होत्या. हक्क असूनही शशांकने घरावरील हक्क सोडून दिला होता. पण याची जाणीव मात्र विहान आणि श्रद्धाला नव्हती.