गर तुम साथ हो! (भाग -२)

पाय पटकतच ती उठली , दाराला बाहेरून कडी लावली व पुन्हा पायर्‍यांवर येऊन बसली.
रोज बरोबर सव्वापाच- साडेपाच पूर्वी सचिनची लुना चहा दारासमोर असायची.
समोर कोणी असो अथवा नसो त्याच्या लुनाचा हॉर्न मोजून तीनवेळा वाजायचा. नेमका हाच हॉर्न आशु साठी इशारा होता, तो घरी आल्याचा.
आज मात्र ती त्याच्या प्रतीक्षेत बसली होती अन् तो कुठे हरवला होता कोणास ठाऊक!
आता मात्र तिची प्रतीक्षा काळजीत बदलली.
नाही - नाही ते विचार डोक्यात येऊ लागले.
तिने ठरवलं होतं की आज हसून त्याचं स्वागत करायचं.
रोज तो एकटक घराकडे पाहत पुढे जातो ,आज आपण त्याला इथेच थांबवायचं, मनसोक्त गप्पा मारायच्या.
नाहीतरी आईला पेपर वाचता वाचता झोप लागली होती पण सगळ्या गोष्टींवर पाणी पडल्यासारखं झालं.
तिच्या मनात नाना शंका येऊ लागल्या की नाहीतरी तो लुना फास्ट चालवतो, रस्त्यात कुठे. . . ?
तिच्या काळजीचे अश्रू बनून डोळ्यात तराळण्यापूर्वी लांबूनच तो येताना दिसला.
मरून कलरच्या शर्ट व क्रीम कलरच्या पँटमध्ये तो किती मनोहर दिसत होता, तिला क्षणभर स्वतःचा अभिमान वाटला.
पण पुढचं सारं कसं स्वप्नागत घडलं.
तो आला आणि सरळ निघून गेला, तिच्याकडे एकही कटाक्ष न टाकता!
असं आजपर्यंत कधीच झालं नव्हतं.
ती बाहेर नसतानादेखील तो तिच्या घराकडे पहात जायचा. . . अपेक्षेने!
कितीतरी वेळा अश्विनीने स्वतः खिडकीतून पाहिलं होतं आणि आज ती त्याच्यासाठी बसली होती तर त्याने चक्क दुर्लक्ष केलं.
आज तिने त्याला आवडलेला नवीन ड्रेस घातला होता, काकूंनी दिलेला मोगऱ्याचा गजरा माळला होता.
त्यांने डोळ्यांच्या कडातूनही पाहिलं नाही.
" मी इतकी परकी का झाले?"
या प्रश्नाने तिला भंडावून सोडलं.
तेव्हा डोळ्यात थोपवलेले अश्रू आता मात्र गालावरून ओघळू लागले.
पुन्हा तिला आठवलं की त्याचा चेहरा देखील रोजच्यासारखं प्रसन्न वगैरे नव्हता, उतरलेलाच होता.