पहाटेचा निळसर प्रकाश हळूहळू घरात उतरू लागला होता.
स्वयंपाकघरातून वाफेचा सुगंध येत होता — तव्यावर पोळ्या फुलत होत्या आणि तुपाचा गंध सगळीकडे पसरला होता.
अंजली नेहमीप्रमाणे गडबडीत होती. केस गोळा करून, ओढणी पोटाशी खोचून ती कामात मग्न होती.
“अंजली, पोळ्या गोल झाल्या का?”
शांता काकूंचा आवाज ओट्यावरून आला.
त्यांचा चष्मा नाकावर खाली आला होता, आणि त्या दुधात चहा ढवळत म्हणाल्या,
“तुझ्या पोळ्यांमध्ये ना, नेहमी एक बाजू कच्ची राहते.”
शांता काकूंचा आवाज ओट्यावरून आला.
त्यांचा चष्मा नाकावर खाली आला होता, आणि त्या दुधात चहा ढवळत म्हणाल्या,
“तुझ्या पोळ्यांमध्ये ना, नेहमी एक बाजू कच्ची राहते.”
अंजली हसली, पण मनात चिडली.
ती म्हणाली, “हो आई, पण तुम्हाला आवडाव्यात म्हणूनच दररोज जास्त काळजी घेते.”
“बरं बरं, मी काही बोलले की लगेच मनावर घेऊ नको. माझ्या काळात बायकांना एवढं संवेदनशील व्हायचं नसतं.”
ती म्हणाली, “हो आई, पण तुम्हाला आवडाव्यात म्हणूनच दररोज जास्त काळजी घेते.”
“बरं बरं, मी काही बोलले की लगेच मनावर घेऊ नको. माझ्या काळात बायकांना एवढं संवेदनशील व्हायचं नसतं.”
अंजलीला उत्तर द्यावंसं वाटलं, पण तिने गप्प बसणंच पसंत केलं.
कारण तिला माहीत होतं — बोलली तर शब्दाचं युद्ध होईल, आणि घरातली शांती पुन्हा तुटेल.
कारण तिला माहीत होतं — बोलली तर शब्दाचं युद्ध होईल, आणि घरातली शांती पुन्हा तुटेल.
अमोल, अंजलीचा नवरा, मुंबईत बँकेत काम करत होता.
आठवड्यातून एकदाच घरी येत असे.
तो आल्यावर घरातली गारवा बदलायचा — पण एक दिवसानंतर पुन्हा तणावाचं धुकं उतरायचं.
आठवड्यातून एकदाच घरी येत असे.
तो आल्यावर घरातली गारवा बदलायचा — पण एक दिवसानंतर पुन्हा तणावाचं धुकं उतरायचं.
“अमोल, आईला थोडं समजाव ना. ती काहीही बोलते कधी कधी,” अंजली म्हणायची.
अमोल थकलेल्या आवाजात म्हणायचा, “अगं, आई तशीच आहे. तू थोडं दुर्लक्ष कर ना.”
अमोल थकलेल्या आवाजात म्हणायचा, “अगं, आई तशीच आहे. तू थोडं दुर्लक्ष कर ना.”
अंजलीला हे उत्तर प्रत्येक वेळी सारखंच वाटायचं —
तिच्या मनात मात्र न बोललेल्या शब्दांची गर्दी वाढत चालली होती.
ती अनेकदा विचार करायची, “मी या घरात नक्की कुठे आहे? सून म्हणून की बाई म्हणून?”
तिच्या मनात मात्र न बोललेल्या शब्दांची गर्दी वाढत चालली होती.
ती अनेकदा विचार करायची, “मी या घरात नक्की कुठे आहे? सून म्हणून की बाई म्हणून?”
त्या रविवारी अंजलीच्या आई-वडिलांनी गावातून येण्याचं सांगितलं.
ती पहाटेपासूनच घर साफ करत होती, फुलं लावली, चहा ठेवला, आणि मनातल्या आनंदाचं गाणं गुणगुणत होती.
ती पहाटेपासूनच घर साफ करत होती, फुलं लावली, चहा ठेवला, आणि मनातल्या आनंदाचं गाणं गुणगुणत होती.
आई-वडील आले तसेच अंजली धावत जाऊन त्यांच्या गळ्यात पडली.
आई म्हणाली, “अगं बाई, किती गं गोड दिसतेस.”
शांता काकू दूरून बघत होत्या.
त्यांच्या चेहऱ्यावर कोरडं हसू होतं — “वा, माहेरचं पाणी लागलं की लगेच हसू फुलतं बघ.”
आई म्हणाली, “अगं बाई, किती गं गोड दिसतेस.”
शांता काकू दूरून बघत होत्या.
त्यांच्या चेहऱ्यावर कोरडं हसू होतं — “वा, माहेरचं पाणी लागलं की लगेच हसू फुलतं बघ.”
त्या एका वाक्यानं वातावरणच गार झालं.अंजलीच्या आई -बाबांना पण त्या बरंच काही बोलत होत्या.
अंजलीने ओठांवरचं हसू थोपवलं, पण डोळ्यांतलं अश्रू पळून बाहेर आलं.
त्या रात्री छपरावर थंड वारा वाहत होता.
अंजली एकटी बसली होती. तिचा बाबा तिच्याजवळ आले.
“बाळा, सासर म्हणजे दुसरं घर असतं, पण तिथं स्वतःला हरवू नकोस.”
ती हळू म्हणाली, “बाबा, स्वतःला सापडणं जास्त कठीण वाटतं आता.”
अंजली एकटी बसली होती. तिचा बाबा तिच्याजवळ आले.
“बाळा, सासर म्हणजे दुसरं घर असतं, पण तिथं स्वतःला हरवू नकोस.”
ती हळू म्हणाली, “बाबा, स्वतःला सापडणं जास्त कठीण वाटतं आता.”
बाबा काही क्षण शांत राहिले. मग म्हणाले,
“बघ ग, आयुष्य म्हणजे संगीतासारखं असतं. सगळ्या सूरांचा मिलाफ झाला की गाणं गोड होतं.
पण एक सूर जर जास्त झाला, तर सगळं विस्कटतं.
तू तुझा सूर टिकव — बाकीचं वेळेवर जुळेल.”
“बघ ग, आयुष्य म्हणजे संगीतासारखं असतं. सगळ्या सूरांचा मिलाफ झाला की गाणं गोड होतं.
पण एक सूर जर जास्त झाला, तर सगळं विस्कटतं.
तू तुझा सूर टिकव — बाकीचं वेळेवर जुळेल.”
अंजलीने बाबांचा हात धरला.
त्या शब्दांनी तिच्या मनात नवा आत्मविश्वास निर्माण झाला.
त्या शब्दांनी तिच्या मनात नवा आत्मविश्वास निर्माण झाला.
काही दिवसांनी शांता काकूंची तब्येत बिघडली.
त्यांना ताप आणि दम लागायचा.अमोलला सुट्टी नाही मिळाली म्हणून तो येऊ शकला नाही.
अंजलीनं सर्व जबाबदारी स्वतःवर घेतली — वेळेवर औषधं, हलका आहार, गरम पाण्याचं पानं, सगळं ती स्वतः करत होती.
एके रात्री काकूंच्या अंगावर थंड पट्टी ठेवताना अंजली म्हणाली,
“आई, थोडं पाणी प्या.”
काकू म्हणाल्या, “तू इतकं का करतेस? मी तुला किती बोलले तरी...”
अंजली हलकं हसली, “माझं प्रेम तुमच्यावर आहे, माझ्यासाठी तुम्ही माझ्या आईच आहे .मीं कधीही तुम्हाला सोडून देणार नाहीये. कितीही काही झालं तरी. "
“आई, थोडं पाणी प्या.”
काकू म्हणाल्या, “तू इतकं का करतेस? मी तुला किती बोलले तरी...”
अंजली हलकं हसली, “माझं प्रेम तुमच्यावर आहे, माझ्यासाठी तुम्ही माझ्या आईच आहे .मीं कधीही तुम्हाला सोडून देणार नाहीये. कितीही काही झालं तरी. "
त्या एका वाक्यानं काकूंच्या डोळ्यांत पाणी आलं.
त्यांना पहिल्यांदा जाणवलं की, सून ही फक्त घरातील कामवाली नाही — ती घराचं मन असते.
त्यांना पहिल्यांदा जाणवलं की, सून ही फक्त घरातील कामवाली नाही — ती घराचं मन असते.
काकू आता पूर्वीपेक्षा शांत झाल्या.
त्या अंजलीला विचारायच्या, “आज काय करणार जेवणात?”
“तुम्ही सांगा आई, मी तसंच करते.”
त्या दोघी आता एकत्र बसून टीव्ही पाहायच्या, कधी गप्पा मारायच्या.
घरात हळूहळू एक वेगळी ऊब निर्माण झाली होती.
घरात हळूहळू एक वेगळी ऊब निर्माण झाली होती.
एका दुपारी अमोल घरी आला.
त्याने आई आणि अंजली दोघींना एकत्र हसताना पाहिलं.
तो म्हणाला, “वा, आज घरात शांतता आहे की संगीत?”
काकू म्हणाल्या, “वाद संपलाय रे, आता घरात शांत वाद्य वाजतंय — समजुतीचं, ममतेचं.”
त्याने आई आणि अंजली दोघींना एकत्र हसताना पाहिलं.
तो म्हणाला, “वा, आज घरात शांतता आहे की संगीत?”
काकू म्हणाल्या, “वाद संपलाय रे, आता घरात शांत वाद्य वाजतंय — समजुतीचं, ममतेचं.”
अमोलच्या चेहऱ्यावर समाधानाचं हास्य आलं.
त्याला जाणवलं की त्याचं घर खरं घर झालं आहे.
त्याला जाणवलं की त्याचं घर खरं घर झालं आहे.
काही दिवसांनी काकूंनी अंजलीचा हात धरला.
“बाळा, मी तुला खूप बोलले, पण तू एकदाही प्रत्युत्तर दिलंस नाहीस.
तुझं मौन मला माझं प्रतिबिंब दाखवत गेलं. तू माझ्यासाठी सून नाही, माझी दुसरी मुलगी आहेस.”
अंजलीचं डोळे पाणावले. ती त्यांच्या मांडीवर डोकं ठेऊन म्हणाली,
“आई, आता मला खरं वाटतं — घर फक्त विटांनी नाही, तर नात्यांनी बांधलं जातं.
“आई, आता मला खरं वाटतं — घर फक्त विटांनी नाही, तर नात्यांनी बांधलं जातं.
घर म्हणजे फक्त छताखाली राहणं नाही, तर भावनांच्या आवाजाला ओळखणं आहे.
कारण घराचं खरं वाद्य म्हणजे — शांतता, समजूत आणि ममता.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा