रेल्वे स्टेशनवरील भेट
संध्याकाळचे सात वाजले होते. पुणे स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्म क्रमांक ३ वरची गर्दी आता हळूहळू कमी होत होती. लोकांची लगबग सुरू होती—कोणी घाईघाईने ट्रेनच्या डब्यात चढत होते, कोणी सामान उचलत धावत होते, तर कोणी थकलेल्या चेहऱ्याने प्लॅटफॉर्मच्या बाकड्यावर विसावले होते. स्टेशनवरच्या चहाच्या टपऱ्यांवर अजूनही गजबज होती, आणि रेल्वे गाड्यांच्या उद्घोषणांनी वातावरण भारलेलं होतं.
अमृता मात्र या सगळ्यापासून अलिप्त उभी होती—डोक्यात विचारांचा कल्लोळ घेऊन. तिच्या हातात फक्त एक छोटीशी बॅग होती, पण मनात असंख्य प्रश्न. चेहऱ्यावर गोंधळ स्पष्ट दिसत होता.
काल रात्री घरी झालेलं भांडण अजूनही तिच्या डोक्यात घोळत होतं. वडिलांनी तिच्या स्वप्नांवर पांघरूण घालायला सांगितलं होतं. आई शांत होती, पण तिच्या डोळ्यांतली हतबलता अमृताला असह्य होत होती. घरातल्या त्या वातावरणाचा गुदमरणारा भार तिने सहन केला नव्हता. अचानक तिने निर्णय घेतला—निघून जायचं!
पण... आता, इथे उभी असताना, तिच्या मनात संभ्रम होता.
"खरंच योग्य निर्णय घेतलाय का मी?" तिने स्वतःला विचारले.
ट्रेन येण्यास अजून थोडा अवधी होता.
"खरंच योग्य निर्णय घेतलाय का मी?" तिने स्वतःला विचारले.
ट्रेन येण्यास अजून थोडा अवधी होता.
एक अनोळखी व्यक्ती
तेवढ्यात, तिच्या बाजूला एक वृद्ध गृहस्थ येऊन थांबले. साधी वेशभूषा, अंगावर थोडी मळलेली पण स्वच्छ शुभ्र चादर, हातात एक जुनी छत्री, आणि चेहऱ्यावर विलक्षण शांतता. ते डोळे मिटून काहीतरी पुटपुटत होते, जणू स्वतःशीच संवाद साधत होते. त्यांच्या डोक्याच्या टक्कल पडलेल्या भागावर हलकी सुरकुत होती, आणि चेहऱ्यावर एक प्रकारचा संयम दिसत होता.
अमृताने काही क्षण त्यांच्याकडे पाहिले आणि मग दुर्लक्ष केले. पण काही वेळाने तिला जाणवले की ते वृद्ध वारंवार तिच्याकडे पाहत होते. त्यांचा शांत, खोलवर शिरणारा दृष्टिकोन तिला अस्वस्थ करत होता.
काही मिनिटांनी तिने धीर एकवटला आणि विचारलं,
"माफ करा, तुम्ही कोणाचा शोध घेत आहात का?"
"माफ करा, तुम्ही कोणाचा शोध घेत आहात का?"
वृद्ध मंद हसले. त्यांच्या डोळ्यांत एक अजब गूढ चमक होती.
"होय," ते हळूवार म्हणाले, "एका ओळखीच्या आत्म्याचा. जो मागच्या जन्मी मला भेटला होता."
गूढ क्षण
अमृताच्या अंगावर काटा आला.
"काय? म्हणजे?" ती गोंधळली.
ते वृद्ध काही क्षण शांत राहिले. नंतर मंद स्वरात म्हणाले,
"काही आत्म्यांचे प्रवास एका जन्मापुरते मर्यादित नसतात. काही बंध वेगवेगळ्या जन्मांमध्येही टिकून राहतात. कधी कधी आपण एखाद्या व्यक्तीला पहिल्यांदाच भेटलो, असं वाटतं... पण प्रत्यक्षात ती आपली ओळख जुनी असते."
"काही आत्म्यांचे प्रवास एका जन्मापुरते मर्यादित नसतात. काही बंध वेगवेगळ्या जन्मांमध्येही टिकून राहतात. कधी कधी आपण एखाद्या व्यक्तीला पहिल्यांदाच भेटलो, असं वाटतं... पण प्रत्यक्षात ती आपली ओळख जुनी असते."
अमृताने घाबरून मागे वळून पाहिले. प्लॅटफॉर्मवर गर्दी होती, पण तिच्या बाजूला ते वृद्ध नव्हते!
ती चमकून इकडे-तिकडे पाहू लागली. काही क्षणांपूर्वी तिच्यासमोर उभे असलेले ते वृद्ध अचानक कुठे गेले? ते इतक्या वेगाने कुठे गायब झाले?
ट्रेन आणि विचारांचा गोंधळ
तेवढ्यात, प्लॅटफॉर्मवर तिच्या ट्रेनचा हॉर्न घुमला. इंजिनाचा धडधडणारा आवाज आणि प्रवाशांची लगबग वाढली. अमृताच्या पायात थोडं बधिरपण जाणवलं. क्षणभर ती तिथेच उभी राहिली, त्या अनोळखी वृद्धांच्या शब्दांचा अर्थ लावण्याचा प्रयत्न करत.
"मागच्या जन्मीचं नातं...? हे खरं असेल का? की हा केवळ योगायोग?"
तिच्या मनात संभ्रम सुरू असतानाच ट्रेन थांबली. तिच्या गाडीत चढण्याची वेळ आली होती. तिने स्वतःला सावरलं आणि ट्रेनमध्ये चढली खरी, पण तिच्या मनात एकच विचार घोळत राहिला—
"खरंच कुणाशी तरी मागच्या जन्मीची ओळख असते का?"
लेखिका -जान्हवी साळवे.
लेखिका -जान्हवी साळवे.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा