रेल्वे स्टेशनवरील भेट – भाग ३
अमृता अजूनही हादरलेली होती. हातातली छत्री तिने घट्ट धरली. "अ. गोखले – १९४७" ही अक्षरं स्पष्ट दिसत होती, पण त्याचा अर्थ समजून घ्यायचा तर कुठून सुरुवात करावी, हे तिला कळत नव्हतं.
तिने ट्रेनमधल्या प्रवाशांकडे नजर फिरवली. कोणीही तिच्या अस्वस्थतेकडे लक्ष देत नव्हतं. कोणी मोबाईलमध्ये गुंतले होते, कोणी खिडकीबाहेर पाहत होते, तर कोणी डुलक्या घेत होते. तिच्या मनात विचारांचं काहूर उठलं होतं—"हे सगळं खरंच घडत आहे का, की हा फक्त माझा भास आहे?"
तिने मोबाईल काढला आणि झटपट ‘गोखले 1947’ असं गुगल केलं. पण काहीच उपयोग झाला नाही. कुठेही ठोस माहिती नव्हती.
मग अचानक तिच्या मनात एक आठवण चमकून गेली—तिच्या आजोबांचे एक मित्र होते, गोखले नावाचे. ते बऱ्याचदा त्यांच्या घरी यायचे, गप्पा मारायचे, आणि आजोबांबरोबर जुनी गाणी गुणगुणायचे.
"याचा काहीतरी संबंध असावा का?"
तिच्या मनात विचारांचं काहूर उठलं. ट्रेन पुढे जात होती, पण तिचे विचार भूतकाळात खोलवर जात होते.
---
गोखले आजोबांची कहाणी
पुण्यात पोहोचल्यावर अमृता घाईघाईने आजोबांच्या घरी गेली. घरासमोर जुन्या वळणाची लाकडी गेट होती. तिने दार उघडलं आणि अंगणातून आत गेली. आजोबा शांतपणे झोपाळ्यावर बसले होते. त्यांनी पांढरं शुभ्र धोतर घातलं होतं आणि पायात जुन्या वहाणा होत्या. समोर ठेवलेल्या टेबलावर एक जुनी पोतडी आणि काही पुस्तकं होती.
अमृताने धापा टाकत विचारलं—
"आजोबा, गोखले नावाचे कोणी तुम्हाला ओळखत होते का? 1947 साली?"
आजोबांनी आश्चर्याने तिच्याकडे पाहिलं. त्यांच्या डोळ्यांत एक वेगळाच भाव उमटला—थोडं आश्चर्य, थोडी भीती, आणि काहीतरी खोलवर दडवलेलं.
"का गं? कुठून आठवलं तुला हे नाव?" त्यांनी हळूच विचारलं.
अमृताने त्यांच्या समोर रेल्वे स्टेशनवर घडलेली संपूर्ण घटना सांगितली—तो अनोळखी वृद्ध, त्याचे गूढ शब्द, आणि ही छत्री.
आजोबांनी छत्रीकडे पाहिलं. त्यांच्या नजरेत विस्मय होता. त्यांनी ती अलगद हातात घेतली आणि जणू काही भूतकाळात हरवून गेले.
काही वेळ शांततेत गेला.
मग त्यांच्या थरथरत्या आवाजात शब्द उमटले—
"गोखले माझा जिवलग मित्र होता. आम्ही लहानपणापासून सोबत वाढलो. पण 1947 मध्ये तो अचानक गायब झाला… आणि त्याचा आजवर काहीही पत्ता लागला नाही!"
अमृताचा श्वास रोखला गेला.
"म्हणजे तो… मेल्याचंही कळलं नाही?"
आजोबांनी नकारार्थी मान हलवली.
"त्या काळात स्वातंत्र्याची चळवळ पेटली होती. गोखले काही गुप्त हालचाली करत होता. त्याच्याकडे काही महत्त्वाची कागदपत्रं होती, असं मला नंतर कळलं. पण एक दिवस तो अचानक निघून गेला. कुठे, का, काही कळलंच नाही. त्याचा काहीच मागोवा लागला नाही. आणि गंमत सांगू? त्याच्याकडे नेहमी अशीच एक छत्री असायची!"
अमृताच्या मनात गोंधळ उडाला. तिने पुन्हा छत्रीकडे पाहिलं. काहीतरी वेगळंच जाणवत होतं. तिने दांड्याच्या लोखंडी भागावर बोट फिरवलं. आणि अचानक तिला तिथे अजून काही कोरलेलं दिसलं—
"अमृत"
ती अक्षरशः दचकली.
"हा… हा माझंच नाव का आहे यावर?"
आजोबांनी छत्रीकडे पुन्हा पाहिलं. त्यांच्या चेहऱ्यावर गहन विचार उमटले.
"हे अशक्य आहे…" त्यांनी पुटपुटलं.
अमृताच्या मनात प्रश्नांची वादळं उठली होती. ती छत्री तिच्याकडे कशी आली? तो वृद्ध कोण होता? आणि सगळ्यात महत्त्वाचं—गोखले आजोबांचं गूढ अद्याप सुटायचं होतं.
उत्तरं आता जवळ आली होती… पण अजूनही काहीतरी गूढ दडलेलं होतं.
लेखिका -जान्हवी साळवे.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा