Login

देवाचा माणूस पहिल्या

Disability Is Always God Gift
शीर्षक : देवाचा माणूस

गावाच्या शेवटच्या टोकाला, एका जुन्या वडाच्या सावलीत लपलेलं एक लहानसं घर होतं. त्या घरात राहत होता आदित्य शरीरानं ८० टक्के दिव्यांग, पण मनानं मात्र १०० टक्के सक्षम. जन्मापासून त्याला प्रत्येक गोष्टीसाठी दुसऱ्यांवर अवलंबून राहावं लागायचं चालणं, खाणं, अगदी आंघोळ करणं देखील. तरीसुद्धा, या जगात जर सर्वांत मजबूत माणूस कोण असेल, तर तो होता आदित्य.

त्याचं बालपण साधं नव्हतं. गावातले लोक त्याच्याकडे पाहून म्हणायचे,
“अरे बिचारा”
“काय पाप केलं असेल याने, म्हणून असा जन्म मिळाला असेल”
अशा शब्दांनी त्याच्या लहान मनात नकळत वेदनेची सावली उमटायची. शाळेत काही मुले त्याला टाळायची, काहीजण हसायची, आणि काही दया दाखवायची पण ती दया त्याला जखमी करून जायची.
“मी वेगळा का? माझ्याकडे का असं पाहतात लोक?” हा प्रश्न त्याच्या मनात कायम घर करून बसला होता.

एका दिवशी गावात काही तथाकथित शहाण्यांनी त्याच्या आईवडिलांना सल्ला दिला.
“असं बाळ जगवून काय उपयोग? पुढं तो फक्त ओझं ठरेल. आत्ताच मार्ग सोपा करून टाका”
तो सल्ला ऐकून क्षणभर घरात शांतता पसरली, पण आईच्या डोळ्यांतून एक तेज ओघळलं. ती म्हणाली,
“हा आमचं ओझं नाही देवाने दिलेला वर आहे. देव त्याचा सांभाळ करेल, आणि आम्ही त्याचं कर्तृत्व जगासमोर आणू.”
त्या क्षणी आई-वडिलांच्या श्रद्धेची ज्योत घरभर उजळली.

त्या शब्दांनी आदित्यच्या आयुष्याचा पाया घातला.
हळूहळू तो स्वतःच्या मर्यादा बाजूला ठेवून ज्ञानसाधनेला लागला.
लॅपटॉप आणि मोबाईलच्या माध्यमातून त्याने शिक्षण घेतलं, तंत्रज्ञानाचा मित्र बनवला.
व्हॉइस ओव्हर, प्रेरणादायी लेखन आणि स्पीचेस या क्षेत्रात त्याने प्रावीण्य मिळवलं.
त्याचा आवाज जरी शरीराच्या मर्यादेतून येत होता, तरी त्यात दयेचा स्वर नव्हता होती आत्मविश्वासाची, जिद्दीची, आणि “मीही काही करू शकतो” या विश्वासाची ताकद.

त्याचे व्हिडिओ आणि प्रेरणादायी भाषण लोकांच्या मनाला हात घालू लागले.
“तू आमचं आयुष्य बदललंस”
“तुझ्या शब्दांनी निराश मन पुन्हा उभं राहिलं!”
असे संदेश त्याला रोज मिळू लागले.
त्याला जाणवलं “मी अपंग नाही, मी देवाचा संदेशवाहक आहे.”

एकदा गावातल्या एका वृद्धाने विचारलं,
“बाळा, अजून त्रास होतो का तुला?”
आदित्य हलकेच हसला. त्या हसण्यात पूर्वीच्या दुःखाची सावली होती, पण त्यातून उजेड झळकत होता.
तो म्हणाला,
“त्रास आता मला नाही, त्यांनाच होतो जे मनानं अपंग आहेत.
मी देवाचा माणूस आहे. देवाने दिलेल्या प्रत्येक श्वासाचं कारण माझ्याकडे आहे.”

त्या वाक्याने त्या वृद्धाच्या डोळ्यांत पाणी आलं, आणि गावभर नवा प्रकाश पसरला.
लोक ज्याला कधी “बिचारा” म्हणायचे, तोच आज त्यांच्यासाठी प्रेरणेचा दीप बनला होता.

आदित्यचा हा बदल फक्त त्याचा नव्हता तो त्याच्या आईवडिलांच्या श्रद्धेचा विजय होता.
त्यांच्या प्रेमाने, विश्वासाने आणि संयमाने एक अशक्य वाटणारा मार्ग शक्य केला होता.
आज आदित्य स्वतःचं YouTube चॅनल चालवतो, कार्यशाळांमधून लोकांना आत्मसन्मान शिकवतो, आणि “जीवन म्हणजे संघर्ष नव्हे साधना” असा संदेश देतो.

त्याच्या घराच्या अंगणात आता एक सुंदर पाटी लावलेली आहे.

“पाप म्हणजे मन दुखवणं, पुण्य म्हणजे मन उभं करणं.”

गावकरी आता त्याचं नाव घेताना आदरानं म्हणतात “तो आहे देवाचा माणूस.”

दिव्यांगत्व हे शरीराचं असतं, मनाचं नाही.
लोक काय म्हणतात हे महत्त्वाचं नाही; आपण स्वतःला कसं पाहतो हेच खरं पुण्य आहे.
प्रत्येक माणूस हा देवाचा एक संदेश असतो
कुणाला शिकवण्यासाठी, कुणाला जगवण्यासाठी, आणि कुणाला देवाची जाणीव करून देण्यासाठी.

©® सचिन कमल गणपतराव मुळे...
परभणी , ९७६७३२३३१५
0