गोड नात्यांची वीण...भाग 3 अंतिम
स्वराचा मुलगा आता शाळेत जाऊ लागला.
सुमतीबाई रोज त्याला शाळेत सोडायला जायच्या.
सुमतीबाई रोज त्याला शाळेत सोडायला जायच्या.
शाळेच्या वाटेवर मुलगा म्हणायचा,
"आजी, आई माझ्यावर ओरडते, पण तू मला नेहमी वाचवते."
"आजी, आई माझ्यावर ओरडते, पण तू मला नेहमी वाचवते."
सुमतीबाई हसून म्हणायच्या,
"आईचं ओरडणं म्हणजे ओरडणं नसतं त्यात प्रेम असतं. आईसारखं कुणीच नसतं रे बाळा."
सुमतीबाई रोज त्याला नवीन नवीन गोष्टी सांगायच्या आणि
अशा छोट्या गोष्टींतून मुलाला आई–आजीचं खरं नातं समजत गेलं.
"आईचं ओरडणं म्हणजे ओरडणं नसतं त्यात प्रेम असतं. आईसारखं कुणीच नसतं रे बाळा."
सुमतीबाई रोज त्याला नवीन नवीन गोष्टी सांगायच्या आणि
अशा छोट्या गोष्टींतून मुलाला आई–आजीचं खरं नातं समजत गेलं.
काही वर्षांनी गावात मोठा कार्यक्रम झाला –
स्वराच्या मुलाला विद्यार्थी विशेष पुरस्कार मिळाला होता.
स्वराच्या मुलाला विद्यार्थी विशेष पुरस्कार मिळाला होता.
संपूर्ण गाव जमलं होतं.
मुलाने पुरस्कार घेताना मंचावर उभं राहून सांगितलं –
"माझ्या यशाचं खरं कारण माझी आई आणि माझी आजी आहे. दोघींनी मला वाढवलं, शिकवलं आणि मार्ग दाखवला."
मुलाने पुरस्कार घेताना मंचावर उभं राहून सांगितलं –
"माझ्या यशाचं खरं कारण माझी आई आणि माझी आजी आहे. दोघींनी मला वाढवलं, शिकवलं आणि मार्ग दाखवला."
हे ऐकून सुमतीबाईंच्या डोळ्यात अश्रू आले.
त्यांनी स्वराकडे पाहिलं आणि हळू आवाजात म्हणाल्या,
"बाई गं, मी तुला मुलगी म्हटलं होतं ना… आज वाटतं, तू खरंच माझ्या पोटीच जन्माला यायला हवी होतीस."
त्यांनी स्वराकडे पाहिलं आणि हळू आवाजात म्हणाल्या,
"बाई गं, मी तुला मुलगी म्हटलं होतं ना… आज वाटतं, तू खरंच माझ्या पोटीच जन्माला यायला हवी होतीस."
स्वराही अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यांनी म्हणाली,
"आई, माझं खरं माहेर म्हणजे तुमचं घर आहे."
"आई, माझं खरं माहेर म्हणजे तुमचं घर आहे."
सासू–सुनांचं नातं जर समजूतदारपणा, संयम आणि प्रेमाने विणलं गेलं तर ते पिढ्यानपिढ्या घर उजळवतं.
काळ सरकला.
समीर नोकरीत स्थिर झाला, मुलं मोठी झाली आणि घरात सगळं सुरळीत चाललं.
समीर नोकरीत स्थिर झाला, मुलं मोठी झाली आणि घरात सगळं सुरळीत चाललं.
सुमतीबाईंचं वय वाढत होतं.
आता त्यांना पाय दुखू लागले, डोळ्यांना धूसर दिसू लागलं.
आता त्यांना पाय दुखू लागले, डोळ्यांना धूसर दिसू लागलं.
घरातली कामं पूर्वीसारखी त्यांना झेपेना.
तेव्हा स्वरा त्यांच्याजवळ जाऊन हसून म्हणायची –
"आई, आता तुम्ही बसा. एवढं आयुष्य कष्ट केलंत, आता आराम करा. घर माझं आहे, मी सांभाळेन."
"आई, आता तुम्ही बसा. एवढं आयुष्य कष्ट केलंत, आता आराम करा. घर माझं आहे, मी सांभाळेन."
सुमतीबाईंच्या डोळ्यातून नकळत पाणी यायचं.
"अगं, मला असं वाटतं मी जणू माझ्या मुलीकडेच आहे."
"अगं, मला असं वाटतं मी जणू माझ्या मुलीकडेच आहे."
एक वर्षी सुमतीबाई आजारी पडल्या.
डॉक्टरांनी सांगितलं – आता त्यांना सतत विश्रांती आणि औषधं हवीत.
डॉक्टरांनी सांगितलं – आता त्यांना सतत विश्रांती आणि औषधं हवीत.
स्वराने ठरवलं – "मीच आईची काळजी घेणार."
तिने स्वतः वेळेवर औषधं द्यायची जबाबदारी घेतली.
रात्री झोपताना आईच्या पलंगाजवळ बसून अंगाई गाणं गुणगुणायची.
डॉक्टरांनी सांगितलेलं आहार पाळून स्वयंपाक करायची.
एकदा समीर म्हणाला,
"स्वरा, तुला त्रास होतोय. आपण नर्स ठेवू या का?"
"स्वरा, तुला त्रास होतोय. आपण नर्स ठेवू या का?"
स्वरा ठामपणे उत्तरली,
"नको. आईने माझ्या गरोदरपणात माझी जी काळजी घेतली, ती मी कधी विसरू शकते का? आता माझी पाळी आहे."
"नको. आईने माझ्या गरोदरपणात माझी जी काळजी घेतली, ती मी कधी विसरू शकते का? आता माझी पाळी आहे."
हळूहळू सुमतीबाईंची तब्येत थोडी सुधारली.
त्या दिवशी अंगणात बसून स्वराचा हात धरत म्हणाल्या –
"बाई गं, मला आता भीती वाटत नाही. कारण मला माहिती आहे, माझं आयुष्य संपलं तरी माझ्या मुलांना आणि घराला तू आहेस."
त्या दिवशी अंगणात बसून स्वराचा हात धरत म्हणाल्या –
"बाई गं, मला आता भीती वाटत नाही. कारण मला माहिती आहे, माझं आयुष्य संपलं तरी माझ्या मुलांना आणि घराला तू आहेस."
स्वराने त्यांच्या मांडीवर डोकं ठेवलं.
"आई, तुम्ही माझ्यासाठी फक्त सासू नाही, आई आहात. माझं खरं माहेर म्हणजे इथंच आहे."
"आई, तुम्ही माझ्यासाठी फक्त सासू नाही, आई आहात. माझं खरं माहेर म्हणजे इथंच आहे."
दोघींच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहू लागले.
गावातल्या लोकांनीही हे पाहिलं.
"आजकाल सुना आईसारखी काळजी घेत नाहीत, पण स्वरा खरी मुलगी निघाली," असं सगळीकडे बोललं जायचं.
"आजकाल सुना आईसारखी काळजी घेत नाहीत, पण स्वरा खरी मुलगी निघाली," असं सगळीकडे बोललं जायचं.
सुमतीबाई अभिमानाने म्हणायच्या,
"नशीब माझं! माझ्या पोटी नसली तरी मला माझीच मुलगी मिळाली."
"नशीब माझं! माझ्या पोटी नसली तरी मला माझीच मुलगी मिळाली."
काही वर्षांनी घरात स्वराच्या मुलाचं लग्न ठरलं.
सासू सुमतीबाई वयाने थकल्या होत्या, पण आनंदाने हसत होत्या.
सासू सुमतीबाई वयाने थकल्या होत्या, पण आनंदाने हसत होत्या.
लग्नाच्या दिवशी त्यांनी नववधूला हळूच कानात सांगितलं –
"बाई गं, तुला सासर मिळालंय. पण लक्षात ठेव, सासू–सुनांचं नातं जर जपलं तर ते आई–मुलीच्या नात्यापेक्षा सुंदर असतं. माझ्या स्वराकडून शिक."
"बाई गं, तुला सासर मिळालंय. पण लक्षात ठेव, सासू–सुनांचं नातं जर जपलं तर ते आई–मुलीच्या नात्यापेक्षा सुंदर असतं. माझ्या स्वराकडून शिक."
नववधू हसली आणि स्वराचे डोळे पाणावले.
कारण त्या क्षणी तिला जाणवलं – तिचं आणि सासूबाईचं नातं हे फक्त घरापुरतं नाही, तर पुढच्या पिढ्यांपर्यंत आदर्श ठरणारं आहे.
कारण त्या क्षणी तिला जाणवलं – तिचं आणि सासूबाईचं नातं हे फक्त घरापुरतं नाही, तर पुढच्या पिढ्यांपर्यंत आदर्श ठरणारं आहे.
सासू–सुनेचं नातं कटु असावं असं नाही.
जर दोघींनीही प्रेम, समजूतदारपणा आणि त्याग दाखवला, तर ते नातं आई–मुलीपेक्षा अधिक जवळचं होऊ शकतं.
घर हे फक्त भिंती आणि छप्पर नसतं, तर अशा गोड नात्यांनी विणलेलं असतं.
जर दोघींनीही प्रेम, समजूतदारपणा आणि त्याग दाखवला, तर ते नातं आई–मुलीपेक्षा अधिक जवळचं होऊ शकतं.
घर हे फक्त भिंती आणि छप्पर नसतं, तर अशा गोड नात्यांनी विणलेलं असतं.
समाप्त:
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा