गुलकंद भाग १
तिच्या फोनची रिंग वाजली. तसे तिने नाव न बघताच फोन कानाला लावला.अन् जोरात ओरडली.
“कोणssss ?” तिच्या बोलण्याच्या टोनवरूनच समोरचा समजून गेला की,ती किती रागात आहे ते.
“आज भेटशील?” तो सोम्य आवाजात म्हणाला.
त्याचा आवाज येताच ती थोडी शांत झाली. अन् तापलेल्या वातावरणात बिथरलेल्या तिच्या सहकाऱ्यांना थोडा दिलासा मिळाला.आज ती थोडी जास्तच चिडली होती. कोणाच्या बापाला न घाबरणारी ती वाघीण आज प्रत्यक्ष एका आमदाराच्या पोराशी भिडली होती.चूक खर तर त्याचीच होती.पण वरून वरिष्ठाची बोलणी मात्र तिलाच खावी लागली होती.त्यामुळे मॅडम चांगल्याच चवताळल्या होत्या. जेंव्हापासून वरिष्ठाचां फोन येऊन गेला होता.तेंव्हापासून ती अक्षरशः चौकितल्या सर्वानाच झापत होती.
तर ही आहे आपली विभूती वैभव गायकवाड. मुंबईतील प्रख्यात आयपीएस अधिकारी.
तिचा काहीच रिस्पॉन्स नाही म्हणून त्याने पुन्हा विचारलं?
“विभू!आज भेटशील?” त्याच्या आवाजाने ती भानावर आली.
“हं, भेटेन ऍड्रेस सेंड कर.”
“हो, आज खूपच चिडली आहेस काही प्रोब्लेम आहे का?”
“भेटल्यावर बोलुयात.”
“हो चालेल. काळजी घे बाय.”
ती कितीही चिडली असली तरी, त्याच्या एका शब्दात ती अगदी शांत होऊन जायची. आजही ती भयंकर चिडली होती.अस असताना त्याच्या एका फोनाने ती एकदम शांत झाली होती.
“थॅन्क्स वैभव, अगदी बारीक लक्ष असतं तुझ माझ्यावर. ” ती मनातच त्याच आभार मनात होती.ती आपल्याच मनाशीच संवाद साधत असताना तिच्या समोर चुटकी वाजली.
“मॅडम, राग शांत झाला असेल तर जेवून घ्या. लंच टाईम झाला आहे.” त्याच्या आवाजाने ती दचकून वर पाहू लागली. समोर त्याला बघून ती पुन्हा पूर्वपदावर आली.
“मॅडम, राग शांत झाला असेल तर जेवून घ्या. लंच टाईम झाला आहे.” त्याच्या आवाजाने ती दचकून वर पाहू लागली. समोर त्याला बघून ती पुन्हा पूर्वपदावर आली.
“मिस्टर नाडकर्णी, तुम्ही काम करायला इथ येतात की जेवायला?”
“मॅडम, लंच टाईम उलटून ऑलरेडी एक तास झाला आहे. अजून बिचारे सर्वजण उपाशी आहेत. त्यांनाही पोट आहे.”
“मिस्टर नाडकर्णी, तुम्हाला भूक लागली असेल तर जेवायला जाऊ शकता.” विभूती रागातच त्याच्यावर ओरडली.
“ या आटोंम बॉम्ब ला सर कसे झेलत असतील देव जाणे!” तो मनातच पुटपुटला.
“चला रे! सर्वजण जेवून घ्या.” तो जरा मोठ्या आवाजात बोलत बाहेर जाऊ लागला.अन् इकडे शांत झालेल्या विभूतीने तिथलाच एक पेन उचलून त्याच्या दिशेला भिरकवणार तोच पुन्हा तो मागे वळला अन् हवेत उचललेला विभुतीचा हात आपसुकच खाली आला.
“ मॅडम,आपणही जेवून घ्या. तापलेल्या तव्याला थोड शांत करा.” तो मिश्किल हसत म्हणाला.
“मिस्टर नाडकर्णी, तुम्हाला भूक लागली असेल तर जेवून घ्या पटकन् आपल्याला लगेच बाहेर निघायचं आहे.”
“तुम्ही नाही जेवणार?”
“नाही!”
“ का?”
“मला भूक नाहीय..”
“ठीक आहे.. तुमच्यासाठी स्पेशल चहा पाठवतो.”
विभूती काहीच बोलली नाही. जाता जाता तो मागे वळला आणि डोळा मारून स्मित हास्य करून निघून गेला.
“हा राघव पण ना, नेहमीच काळजी करत असतो.”
थोड्याच वेळात तिच्या टेबलवर स्पेशल चहा आणि पार्ले जी बिस्कीट पुडा होता.ते बघून ती एकदम खुश झाली. ती चहाचा कप घेणारच की तिचा फोन वाजला.
“मॅडम, अजून काय सेवा करू?आता पुन्हा राग काढत बसू नका.पटकन् गार होण्याआधी चहा पिऊन घ्या.आणि हो सोबत तुमची लाडकी डॉल देखील पाठवली आहे बरं का!”
“आता ठेवतो फोन?” विभूती त्याला दाटावत बोलली.
“भाई !अब भलाई का जमाना नहीं ..” राघव नाटकीपने बोलला.
“ठेव फोन आणि लवकर आवर.” विभूतीने हसतच फोन बंद केला. आणि समोरचा बिस्कीट पुडा उचलून त्यावर असलेल्या चिमुकल्या बाळाच्या फोटोवर ओठ टेकवले.
“ वैभव मला ना, अगदी असच बेबी हवंय.” ती त्याच्या मिठीत बोलत होती.
“नक्की ना!” वैभव तिची फिरकी घेत बोलला.
“ हो, नक्की!”
“चला तर मग आता हनिमून साठी आलोच आहोत तर एक बेबी घेऊन जाऊ.” वैभव मिश्किल हसत बोलला.
“ गप्प रे ,आता नव्हे जेंव्हा आपण बेबी प्लॅन करू ना तेंव्हा.”
“अच्छा असं होय,मला माझ्या डुटी सोडून दोन बेबीना सांभाळावं लागतं की काय.”
“दोन बेबी?” विभुतीने आश्चर्याने विचारले.
“आता माझ्या मिठीत आहे ते एक बेबी आणि आता येणारे दुसरे बेबी मग झाले ना दोन बेबी?”
“गप्प बस, काहीही बडबडू नको.”
“विभु!”
“हम्म्म बोल.”
“आपण अस करूया का ग ?”
“कसं.?”
“ आपण एक अख्ख क्रिकेट स्टेडियम उभारूया का?”
“आणि त्यात खेळणार कोण?”ती न समजून बोलली.
“ए, वेडी मी आपल्या मुलांनी स्टेडियम फुल्ल करूया का विचारतोय?” तो तिला डोळा मारत बोलला.अन् तिथून दूर पळाला.
“हो का ,स्टेडियम उभारायची खूप हौस आहे ना तुला थांब जरा दाखवते तुला..” अस बोलून विभूती वैभव च्या मागे धावली.
विभूती आपल्या हनिमूनचां प्रसंग आठवत होतीच की ,फोनची रिंग वाजू लागली आणि ती एकदम भानावर आली.
बघता चहा बिस्कीट संपले होते. तिने फोन पहिला वैभवचा मेसेज आणि मिस कॉल होता. ऍड्रेस सेंड केला होता त्याने. आणि तिला येण्यासाठी अर्जव केलं होतं.
ती मनातून खूप खुश झाली. दोघेही पोलिस दलात कार्यरत असल्याने दोघानाही भेटायला वेळ मिळत नव्हता. जरी ते नवरा बायको असले तरी ते सध्या वेगवेगळे रहात होते.
ती फोन घेऊन बाहेर जातच होती की, चेहऱ्यावर भली मोठ्ठी स्माईल घेऊन राघव उभा होता.
त्याला पाहताच ती जागीच थबकली अन् पुटपुटली.
“आलं मांजर आडवं..!”तिचं तोंडात बोलणेही राघवने ऐकलंच.
“काय बोललात sss?”
“ ऑन ड्युटी.” ती हसतच त्याच्या बाजूने बाहेर गेलीही.अन् राघव धिम्मपने तिला पहातच राहिला.
क्रमशः…
©® सविता पाटील रेडेकर.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा