गुंता आणि गाठोडं...
स्वाती नुकतीच माहेरातून सासरी आली होती. शिक्षित, मनाने प्रेमळ, पण स्वभावाने थोडी मनातलं मनात ठेवणारी. तिच्या सासू कमलाबाई पारंपरिक विचारांची, घराच्या शिस्तीवर विश्वास ठेवणारी. नणंद कविता अजूनही अविवाहित, थोडी हट्टी आणि सूनबाईशी सतत कुरबूर करणारी.
स्वातीच्या पहिल्याच महिन्यात काही गोष्टी अडल्या. एक दिवस जेवणात मिठ कमी, दुसऱ्या दिवशी पोळ्या जरा जाड झाल्या. कमलाबाईंनी बोल लावले, कविताने टोमणे मारले.
"आजकालच्या मुलींना घरकाम आलंय तरी का कुठे?" कविता म्हणाली.
स्वाती गप्प राहिली, पण मनात दुखावली गेली. नवरा आदित्य मात्र आई व बायकोच्या मध्येच नेहमीच समजूत काढत राहिला.
एका दिवशी स्वातीने आदित्यसाठी एक सुंदर स्वेटर विणून ठेवला पण तो कविता वापरून मोकळी झाली. स्वाती काही बोलली नाही, पण तिचा मूड बिघडला. आदित्यला वाटलं, स्वातीने मुद्दाम राग धरलाय.
कमलाबाईंना वाटायचं, स्वाती त्यांच्या शब्दाला किंमत देत नाही. आणि स्वातीला वाटायचं मी काहीही केलं तरी त्यांच्या डोळ्यात चुकच.
एका रात्री कमलाबाईंना जोरात चक्कर आली. आदित्य ऑफिसला, कविता बाहेरगावी. स्वातीने धावपळ करत त्यांना वेळेवर हॉस्पिटलमध्ये नेलं. औषधं, जेवण, सर्व काही सांभाळलं.
कमलाबाईंच्या डोळ्यात पाणी आलं,
"माझं काही बिघडलं असतं तर?" ती म्हणाल्या.
स्वातीने हात धरला,
"असं कसं तुम्हाला काही होऊ दिलं असतं आई."
"असं कसं तुम्हाला काही होऊ दिलं असतं आई."
त्याच क्षणी कमलाबाईंच्या मनात काहीतरी बदललं. त्याच दिवसापासून त्यांचं नातं हळूहळू फुलू लागलं.
कविता परत आल्यावर तिला समजलं की स्वातीने आईची किती काळजी घेतली. तिला लाज वाटली ती हळूच स्वातीला म्हणाली,
"बहिणीसारखी सून मिळणं म्हणजे भाग्य."
आदित्य तर आनंदाने म्हणाला,
"आता माझं घर खरंच घर वाटतंय."
"आता माझं घर खरंच घर वाटतंय."
घरात आता हास्य, गप्पा आणि प्रेमाचं वातावरण होतं. स्वाती आणि कमलाने एकत्र जेवण बनवलं. कविता आणि स्वातीने कॉफीवर गप्पा मारल्या. आदित्य त्या तिघींना पाहून म्हणाला.
"कधी वाटलंच नव्हतं की हे शक्य होईल."
"कधी वाटलंच नव्हतं की हे शक्य होईल."
स्वातीने हसून म्हटलं,
"प्रेमाने आणि समजुतीने कुठलीही गाठ सुटू शकते."
"प्रेमाने आणि समजुतीने कुठलीही गाठ सुटू शकते."