Login

गुपित... भाग - १

गुप्त पोलीस म्हणून काम करणारी अनन्या, ओळख लपवून देश आणि कुटुंब दोन्ही सांभाळते. मौनातली तिची शपथच तिची खरी ताकद ठरते.
गुपित... भाग - १


सकाळची वेळ होती. पुण्याच्या एका साध्या मध्यमवर्गीय वस्तीमध्ये, पिवळसर रंगाच्या चाळीसारख्या इमारतीत, तिसऱ्या मजल्यावर असलेल्या घरात दिवसाची सुरुवात नेहमीसारखीच झाली होती. स्वयंपाकघरातून येणारा चहाचा वास, भाजी चिरण्याचा आवाज, आणि रेडिओवर सुरू असलेली जुनी गाणी, सगळं काही अगदी नेहमीसारखं.

पण त्या घरातली एक व्यक्ती मात्र दररोज काहीतरी वेगळं जगत होती. अनन्या देशमुख, वय अवघं पंचवीस. साधा चेहरा, डोळ्यांत मात्र एक वेगळीच खोली, जिथे प्रश्न होते, जबाबदाऱ्या होत्या आणि एक मोठं गुपित दडलेलं होतं.

“अनन्या, आज पुन्हा लवकर जाणार का?” आईचा आवाज स्वयंपाकघरातून आला. अनन्याने घड्याळाकडे पाहिलं. सकाळचे सहा वाजून पंधरा मिनिटं. “हो आई… ऑफिसला थोडं काम आहे,” तीने नेहमीसारखंच उत्तर दिलं.

ऑफिस. हाच तो एक शब्द, जो तिच्या संपूर्ण आयुष्याचा मुखवटा बनला होता. आई, वडील, धाकटा भाऊ, सगळ्यांना एवढंच माहीत होतं की अनन्या एका सरकारी ऑफिसमध्ये काम करते. फाइल्स, कागदपत्रं, टेबलवरचं काम. सुरक्षित नोकरी. काही खास नाही.

पण सत्य… सत्य पूर्णपणे वेगळं होतं. अनन्या पोलीस दलातील एका गुप्त युनिटमध्ये कार्यरत होती. असं युनिट, ज्याचं अस्तित्वसुद्धा सर्वसामान्य माणसांना माहीत नसतं.
ती चहा प्यायची नाटकं करत होती, पण तिचं लक्ष मोबाईलवर आलेल्या एका छोट्या मेसेजकडे होतं.
“Operation Shadow, आजपासून सक्रिय. सकाळी ७ वाजता रिपोर्ट.”

एक साधा मेसेज. पण त्याचा अर्थ होता, धोका, जबाबदारी आणि कदाचित मृत्यू. अनन्याने मोबाईल पटकन खिशात ठेवला. चेहऱ्यावर कोणतीही हालचाल न करता ती उठली. “मी निघते,” ती म्हणाली. “डबा घे,” आई म्हणाली. “नको आई, कँटीनमध्ये खाईन.”

खरं तर तिला माहीत होतं, आज कँटीन नव्हे, आज कदाचित संपूर्ण दिवस अन्नही मिळणार नाही. घरातून बाहेर पडताना तिने एक क्षणभर मागे वळून पाहिलं.
आई देवघरात दिवा लावत होती. वडील वर्तमानपत्र वाचत होते. भाऊ अजून झोपलेला. हे सगळे सुरक्षित राहावे, म्हणूनच तर मी खोटं जगते आहे, असा विचार तिच्या मनात आला.

पोलीस मुख्यालयाच्या मागच्या बाजूला, कोणालाही न दिसणाऱ्या एका जुन्या इमारतीत अनन्याची खरी ओळख सुरू होत होती. तिने घरात घातलेले साधे कपडे बदलून, एका बंद खोलीत पोलीस गणवेश चढवला. तो गणवेश फक्त कपड्यांचा नव्हता, तो शिस्तीचा, धैर्याचा आणि गुप्ततेचा भार होता.

आरशात पाहताना तिचाच चेहरा तिला ओळखीचा वाटत नव्हता. “तू तयार आहेस का?” मागून एक गंभीर आवाज आला. तो होता ACP राणे, या युनिटचा प्रमुख. कठोर चेहरा, पण डोळ्यांत प्रचंड अनुभव. “हो सर,” अनन्या ठामपणे म्हणाली. “आजपासून तू फक्त अनन्या नाहीस,” राणे म्हणाले. “आजपासून तू Agent A-17 आहेस.”
अनन्याने मान हलवली.

“ऑपरेशन शॅडोबद्दल माहिती आहेच. शहरात एक मोठं क्राईम नेटवर्क काम करतंय. ड्रग्स, ह्यूमन ट्रॅफिकिंग, खोट्या ओळखी. या सगळ्याच्या मुळाशी जाणं हे आपलं काम आहे.” “आणि… कोणालाही माहीत नसावं,” अनन्याने पुढचं वाक्य पूर्ण केलं.

राणे हलकंसं हसले. “हो. अगदी तुझ्या घरच्यांनाही नाही.” त्या क्षणी अनन्याच्या मनात एक लाट उसळली.
जर मी परतच आले नाही, तर? माझ्या घरच्यांना सत्य कधीच कळणार नाही… पण तिने ते विचार बाजूला ढकलले.

“मी तयार आहे, सर.” त्या दिवशीपासून अनन्याचं आयुष्य दोन भागांत विभागलं गेलं. एक, घरातली अनन्या जी आईसोबत भाजी आणते, भावाला अभ्यासासाठी ओरडते, वडिलांसोबत चहा घेते आणि दुसरी, Agent A-17 जी रात्रीच्या अंधारात मिशनवर जाते, संशयितांवर नजर ठेवते आणि मृत्यूला अगदी जवळून पाहते.

एके संध्याकाळी ती उशिरा घरी आली. कपाळावर हलकी जखम होती, जी तिने स्कार्फने लपवली होती. “काय झालं?” आईने विचारलं. “थोडं डोकं दुखतंय,” अनन्याने खोटं उत्तर दिलं. आईने औषध दिलं. त्या आईच्या हातात इतकी माया होती, की अनन्याचं मन क्षणभर तुटून पडलं.

मी किती दिवस असं खोटं बोलू शकते? पण तिला माहीत होतं, हा खोटेपणा स्वार्थासाठी नाही, तर संरक्षणासाठी आहे. त्या रात्री अनन्या झोपली नाही. खिडकीतून बाहेर पाहत राहिली.

शहर शांत दिसत होतं. पण त्या शांततेखाली किती अंधार लपलेला आहे, हे तिलाच माहीत होतं. तिचा मोबाईल पुन्हा वाजला. “Mission starts tomorrow night. Be ready.” अनन्याने डोळे मिटले. ही फक्त सुरुवात आहे, तिला जाणवलं.

एक असा प्रवास, जिथे ओळख लपवावी लागते, भावना दाबाव्या लागतात आणि कधी कधी स्वतःलाही विसरावं लागतं.


क्रमशः
0

🎭 Series Post

View all