गुपित... भाग - २
पुण्याच्या रस्त्यांवर अजूनही गाड्यांची वर्दळ होती, पण एका जुन्या गोदामाजवळ मात्र भीषण शांतता पसरली होती. स्ट्रीटलाईटचा मंद प्रकाश, दूरवर भुंकणाऱ्या कुत्र्यांचा आवाज आणि हवेत पसरलेली एक अनामिक भीती, सगळं काही एखाद्या वाईट घटनेची चाहूल देत होतं.
त्या अंधारात, काळ्या जॅकेटमध्ये लपलेली एक सावली हालचाल करत होती. ती होती, Agent A-17… म्हणजेच अनन्या.
कानात लहानसा इअरपीस, हातात छोटा वायरलेस डिव्हाइस आणि मनात सतत धडधड. “राणे सर, मी लोकेशनवर पोहोचलेय,” ती कुजबुजली. इअरपीसमधून ACP राणेंचा आवाज आला. “सावध रहा. आत कमीत कमी पाच लोक आहेत. तुझं काम फक्त माहिती गोळा करणं आहे. थेट कारवाई नाही.” अनन्याने मान हलवली, जरी ते कोणी पाहत नव्हतं.
“कॉपी, सर.” हे गोदाम ऑपरेशन शॅडोचा पहिला थांबा होतं. इथे ड्रग्स आणि बनावट ओळखींचा मोठा व्यवहार होणार असल्याची माहिती युनिटला मिळाली होती. ती हळूच मागच्या बाजूने आत शिरली.
आत वातावरण दमट होतं. पेट्यांवर लिहिलेली खोटी नावे, काही संशयास्पद बॉक्स आणि कोपऱ्यात उभे असलेले दोन माणसं, सगळं काही संशयास्पद. ती एका खांबाआड लपून उभी राहिली. “या मालाची डिलिव्हरी उद्या पहाटे,” एक आवाज आला. “कोणी नवीन आहे का?” दुसरा आवाज.
अनन्याचं हृदय जोरात धडधडलं. नवीन… म्हणजे माझा संशय? ती श्वास रोखून उभी राहिली. तेवढ्यात, एका माणसाने अचानक मागे वळून पाहिलं. “कोण आहे तिथे?” तो ओरडला.
क्षणात सगळं बदललं. अनन्याने मागचा रस्ता पकडला. पायांचा आवाज, आरडाओरड आणि गोदामात गोंधळ माजला. “ती पळतेय! पकडा तिला!” ती धावत होती. अंधारात, अरुंद गल्लीतून, श्वास लागेपर्यंत. “राणे सर, मला फॉलो केलं जातंय!” तिने इअरपीसमध्ये सांगितलं.
“डावीकडे वळ. टीम तिथेच आहे,” उत्तर आलं.
“डावीकडे वळ. टीम तिथेच आहे,” उत्तर आलं.
ती वळली… पण तेवढ्यात एका हाताने तिचा हात पकडला. ती थबकली. समोर उभा होता एक अनोळखी पुरुष, डोळ्यांत संशय, हातात चाकू. “खूप शहाणी आहेस तू,” तो म्हणाला. “पण इथून जिवंत जाणं सोपं नाही.”
अनन्याने क्षणाचाही विलंब न करता त्याच्या हातावर जोरात वार केला. चाकू खाली पडला. ती मागे सरकली,
अनन्याने क्षणाचाही विलंब न करता त्याच्या हातावर जोरात वार केला. चाकू खाली पडला. ती मागे सरकली,
पण तो पुन्हा झेपावला. तेवढ्यात, गोळीचा आवाज झाला. तो माणूस खाली कोसळला. अनन्या थबकली.
समोरून पोलीस टीम आली. “तू ठीक आहेस ना?” ACP राणेंनी विचारलं.
समोरून पोलीस टीम आली. “तू ठीक आहेस ना?” ACP राणेंनी विचारलं.
अनन्याने फक्त मान हलवली. हात थरथरत होते, पण चेहरा शांत. पहिलं मिशन… आणि इतका जवळचा धोका.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, अनन्या घरी परतली तेव्हा सगळं अगदी नेहमीसारखंच होतं. आईने विचारलं, “काल इतकं उशीरापर्यंत काम होतं का?”
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, अनन्या घरी परतली तेव्हा सगळं अगदी नेहमीसारखंच होतं. आईने विचारलं, “काल इतकं उशीरापर्यंत काम होतं का?”
“हो आई,” अनन्याने उत्तर दिलं. पण आरशात पाहताना तिला काल रात्रीचा तो चेहरा दिसत होता, भीती आणि धैर्य यांच्यामधला.
ती कॉलेजच्या मैत्रिणीसारखी वागण्याचा प्रयत्न करत होती, पण मन मात्र अजूनही त्या गल्लीत अडकलेलं होतं.
धाकटा भाऊ म्हणाला, “ताई, तू हल्ली खूप बदललीयस.”
“कशी?” अनन्या चपापली. “नेहमी काहीतरी विचारात असतेस.” ती हसली. “कामाचा ताण असेल.”
धाकटा भाऊ म्हणाला, “ताई, तू हल्ली खूप बदललीयस.”
“कशी?” अनन्या चपापली. “नेहमी काहीतरी विचारात असतेस.” ती हसली. “कामाचा ताण असेल.”
काम… जर त्यांना सत्य कळलं तर? पोलीस मुख्यालयात, ऑपरेशन शॅडोचा आढावा सुरू होता. “आपल्याला आतला माणूस हवा,” ACP राणे म्हणाले. “कोणी तरी माहिती लीक करतेय.” हे ऐकून अनन्याचं मन सुन्न झालं.
“म्हणजे… आपल्यातलाच कोणी?” तिने विचारलं. “कदाचित,” राणे गंभीरपणे म्हणाले. “आणि म्हणूनच पुढचं मिशन अजून धोकादायक आहे.” अनन्याला एका नव्या ओळखीत पाठवायचं ठरलं, एका सामान्य मुलीसारखं, जी त्या क्राईम नेटवर्कच्या जवळ जाऊ शकते.
दुहेरी आयुष्य… अजून गडद होणार होतं. त्या रात्री अनन्या छताकडे पाहत झोपली होती. तिच्या मनात एकच प्रश्न घोळत होता, मी किती काळ माझ्या घरच्यांपासून सत्य लपवू शकते? आणि जर उद्या मी परत आलेच नाही… तर?
तिने उशी घट्ट पकडली. बाहेर वारा सुटला होता. जणू काही सावल्या पुन्हा हालचाल करू लागल्या होत्या आणि त्या सावल्यांमध्ये, अनन्याचं आयुष्य आणखी खोल अंधारात शिरत होतं.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा