गुपित... भाग - ३
पुण्याच्या बाहेरील भागात असलेली ती जुनाट वसाहत पावसात अधिकच उदास दिसत होती. तिथेच, एका साध्या खोलीत, अनन्या उभी होती, आरशासमोर. पण आज आरशात दिसणारी व्यक्ती Agent A-17 नव्हती.
आज ती होती, नेहा सावंत.
साधा कुर्ता, केस हलकेसे मोकळे, चेहऱ्यावर निष्पापपणाचा मुखवटा. हातात एक जुनी पिशवी. हीच तिची नवी ओळख होती, एका छोट्या फायनान्स ऑफिसमध्ये काम करणारी मुलगी, जी हळूहळू त्या क्राईम नेटवर्कच्या जवळ जाणार होती.
“लक्षात ठेव,” ACP राणेंचा आवाज फोनवर आला,
“तू एकटी आहेस. टीम दूर आहे. काहीही संशयास्पद वाटलं, तर त्वरित कळव.” “कॉपी, सर,” अनन्या शांतपणे म्हणाली.
“तू एकटी आहेस. टीम दूर आहे. काहीही संशयास्पद वाटलं, तर त्वरित कळव.” “कॉपी, सर,” अनन्या शांतपणे म्हणाली.
फोन ठेवताना तिच्या हातात थोडीशी थरथर होती. एकटी… आणि खोट्या ओळखीवर. ती खोलीबाहेर पडली.
त्या परिसरात एक जुना कॅफे होता, लोकल लोकांची गर्दी, साधी चहा-बिस्किटं आणि कोपऱ्यात बसलेले काही संशयास्पद चेहरे. माहितीप्रमाणे, इथेच नेटवर्कमधले काही लोक नियमित येत.
अनन्या (नेहा) एका टेबलाशी बसली. समोर चहाचा कप.
थोड्याच वेळात, एक तरुण तिथे आला. उंच, साधा शर्ट, डोळ्यांत सतत आजूबाजूला पाहण्याची सवय. “इथे बसू का?” त्याने विचारलं.
थोड्याच वेळात, एक तरुण तिथे आला. उंच, साधा शर्ट, डोळ्यांत सतत आजूबाजूला पाहण्याची सवय. “इथे बसू का?” त्याने विचारलं.
“हो,” अनन्याने सहज उत्तर दिलं. “मी आदित्य,” तो म्हणाला. “इथे नवीन दिसतेयस.” “नेहा,” ती हसत म्हणाली. “नोकरीसाठी आलेय इथे.” आदित्यच्या चेहऱ्यावर क्षणभर काहीतरी चमकलं.
“काम शोधतेयस? कदाचित… मदत करू शकतो.”
अनन्याने आतून सावधगिरी बाळगली. हा दुवा असू शकतो… किंवा धोका.
अनन्याने आतून सावधगिरी बाळगली. हा दुवा असू शकतो… किंवा धोका.
दिवस सरत गेले. अनन्या तिच्या नव्या आयुष्यात मिसळत गेली. छोट्या नोकऱ्या, साधी वागणूक आणि योग्य वेळी योग्य प्रश्न. हळूहळू तिला जाणवलं, आदित्य फक्त साधा मुलगा नाही. तो अनेक लोकांमधला दुवा होता.
एक संध्याकाळी, तो म्हणाला, “नेहा, तुला जास्त पैसे कमवायचे असतील तर एक संधी आहे.” अनन्याचं हृदय धडधडलं. “कसली संधी?” “जास्त प्रश्न विचारायचे नाहीत,” तो हसला. “फक्त काही कागद पोहोचवायचे.”
हेच ते.
हेच ते.
तिने मान हलवली. “ठीक आहे.” घरी मात्र वेगळंच वातावरण होतं. आईला अनन्याच्या वागण्यात बदल जाणवत होता. उशिरा येणं, फोन सतत सायलेंटवर, प्रश्न टाळणं. “अनन्या,” आई एके दिवशी म्हणाली, “तू काहीतरी लपवतेयस का?”
अनन्याचा श्वास अडखळला. “नाही आई… कामाचा ताण आहे.” वडील शांतपणे पाहत होते. धाकटा भाऊ मात्र म्हणाला, “ताई, तू खोटं बोलतेयस असं वाटतं.”
त्या शब्दांनी अनन्याचं मन कापरासारखं हललं. मी हे सगळं यांच्यासाठीच करते… आणि हेच लोक माझ्यावर शंका घेतायत.
दुसरीकडे, मिशन धोकादायक वळण घेत होतं. आदित्यने दिलेले कागद साधे नव्हते, ते बनावट ओळखींचे पुरावे होते. अनन्याने ते गुपचूप युनिटपर्यंत पोहोचवले.
“तू उत्तम काम करतेयस,” ACP राणे म्हणाले.
“पण सावध रहा. आदित्यवरही आम्हाला पूर्ण विश्वास नाही.”
“तू उत्तम काम करतेयस,” ACP राणे म्हणाले.
“पण सावध रहा. आदित्यवरही आम्हाला पूर्ण विश्वास नाही.”
त्याच रात्री, आदित्यने अचानक अनन्याला फोन केला.
“नेहा, आज रात्री भेटायचं आहे, महत्त्वाचं काम आहे.” ती थबकली. “कुठे?” “जुना वेअरहाऊस. आणि… एकटी ये.”
फोन कट झाला.
“नेहा, आज रात्री भेटायचं आहे, महत्त्वाचं काम आहे.” ती थबकली. “कुठे?” “जुना वेअरहाऊस. आणि… एकटी ये.”
फोन कट झाला.
अनन्याने लगेच राणेंना कळवलं. “सर, काहीतरी चूक वाटतेय.” “जा,” राणे म्हणाले. “पण आम्ही जवळच असू.”
वेअरहाऊस अंधारात बुडालं होतं. अनन्या आत शिरली.
“आदित्य?” तिने हाक मारली. “इथे,” आवाज आला.
तो सावलीतून पुढे आला. चेहरा गंभीर. “तू नेहा नाहीस,” तो थेट म्हणाला.
“आदित्य?” तिने हाक मारली. “इथे,” आवाज आला.
तो सावलीतून पुढे आला. चेहरा गंभीर. “तू नेहा नाहीस,” तो थेट म्हणाला.
त्या एका वाक्याने अनन्याचं रक्त गोठलं. “काय म्हणतोयस?” तिने अभिनय सुरू ठेवला. “तू खूप प्रश्न विचारतेस,” तो म्हणाला. “आणि जिथे तू असतेस, तिथे लगेच पोलिसांची हालचाल वाढते.”
अनन्याने मन घट्ट केलं. शांत राहा. “तुझी चूक झालीये,” ती म्हणाली. आदित्य जवळ आला. “खरं सांग. तू कोण आहेस?” त्या क्षणी, बाहेर हलकी हालचाल झाली.
टीम तयार होती.
टीम तयार होती.
अनन्याने वेळ मिळवण्याचा प्रयत्न केला. “मी फक्त एक मुलगी आहे जी जगण्यासाठी धडपडतेय.” आदित्य क्षणभर थांबला.
तेवढ्यात, आत दुसरे दोन माणसं आली. “बस झालं,” त्यापैकी एक म्हणाला. “खूप नाटक झालं.” परिस्थिती हाताबाहेर जात होती.
अनन्याने इअरपीसला हलकंसं स्पर्श केला, संकेत.
क्षणात, बाहेरून पोलिसांचा आवाज आला. “पोलीस! सगळे हात वर करा!” गोंधळ माजला. आदित्य मागे सरकला.
क्षणात, बाहेरून पोलिसांचा आवाज आला. “पोलीस! सगळे हात वर करा!” गोंधळ माजला. आदित्य मागे सरकला.
त्याने अनन्याकडे पाहिलं. डोळ्यांत निराशा. “मला आधीच कळायला हवं होतं.” ती काही बोलणार, तोच टीम आत आली.
ऑपरेशन यशस्वी झालं होतं. महत्त्वाचे पुरावे मिळाले. काही लोक अटकेत, पण अनन्याचं मन शांत नव्हतं.
“आदित्य… तो काय होता?” तिने राणेंना विचारलं.
“अर्धसत्य,” राणे म्हणाले. “तोही या जाळ्यात अडकलेला. पण शेवटी चुकीच्या बाजूला.” अनन्याने मान खाली घातली. या कामात कोणी पूर्णपणे निर्दोष नसतं.
“आदित्य… तो काय होता?” तिने राणेंना विचारलं.
“अर्धसत्य,” राणे म्हणाले. “तोही या जाळ्यात अडकलेला. पण शेवटी चुकीच्या बाजूला.” अनन्याने मान खाली घातली. या कामात कोणी पूर्णपणे निर्दोष नसतं.
घरी परतल्यावर, परिस्थिती आणखी गुंतागुंतीची झाली. वडील तिला थांबवून म्हणाले, “अनन्या, आज पोलीस आमच्या भागात आले होते. शेजाऱ्यांनी काहीतरी कुजबुज केली.” अनन्याचं काळीज धडधडलं.
“तू काहीतरी धोकादायक काम करतेयस का?” वडिलांनी थेट विचारलं. ती गप्प राहिली. तो मौनच तिचं उत्तर होतं.
आईचे डोळे पाणावले. “सत्य सांग. आम्ही सहन करू.”
अनन्याने ओठ चावले. नियम… गुपित… कुटुंब… तिचा फोन वाजला.
आईचे डोळे पाणावले. “सत्य सांग. आम्ही सहन करू.”
अनन्याने ओठ चावले. नियम… गुपित… कुटुंब… तिचा फोन वाजला.
“Final phase starts. Be ready.” तिने डोळे मिटले.
आता गुपित जास्त काळ टिकणार नाही, तिला जाणवलं.
एकतर मिशन संपेल… किंवा तिची खरी ओळख उघड होईल.
आता गुपित जास्त काळ टिकणार नाही, तिला जाणवलं.
एकतर मिशन संपेल… किंवा तिची खरी ओळख उघड होईल.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा