गुपित... भाग - ४ (अंतिम भाग)
रात्रीचे तीन वाजले होते. आकाशात ढग दाटले होते. वारा वेगाने वाहत होता, जणू काही शहरालाही येणाऱ्या वादळाची चाहूल लागली होती. त्या अंधारात, पोलीस मुख्यालयातील एका बंद खोलीत अनन्या उभी होती,पूर्ण गणवेशात.
आज ऑपरेशन शॅडोचा अंतिम टप्पा होता. हा तो क्षण होता, ज्यासाठी तिने आपलं आयुष्य दोन भागांत फाडलं होतं, एक घरच्यांसाठी, एक देशासाठी.
ACP राणे टेबलजवळ उभे होते. त्यांच्या हातात एक फाइल होती, या सगळ्या ऑपरेशनचा शेवटचा नकाशा.
“आजचा दिवस निर्णायक आहे,” ते शांत पण ठाम आवाजात म्हणाले. “या नेटवर्कचा मुख्य सूत्रधार आज उघड होणार आहे आणि अनन्या… तुझी भूमिका सगळ्यात महत्त्वाची आहे.”
“आजचा दिवस निर्णायक आहे,” ते शांत पण ठाम आवाजात म्हणाले. “या नेटवर्कचा मुख्य सूत्रधार आज उघड होणार आहे आणि अनन्या… तुझी भूमिका सगळ्यात महत्त्वाची आहे.”
अनन्याने मान हलवली. “सर, माझं कुटुंब…” तिचा आवाज क्षणभर थरथरला. “मला माहीत आहे,” राणे म्हणाले. “पण काही सत्य उघड होण्यासाठी वेळ लागतो. कधी कधी त्याची किंमतही द्यावी लागते.”
अनन्याने खोल श्वास घेतला. आज नंतर तिचं आयुष्य कधीच पूर्वीसारखं राहणार नाही, हे तिला माहीत होतं.
अंतिम माहितीप्रमाणे, नेटवर्कचा मुख्य माणूस शहराबाहेरील एका जुन्या कारखान्यात येणार होता. तिथेच सगळ्या पुराव्यांची देवाणघेवाण होणार होती.
अनन्या पुन्हा नेहा बनली, तोच साधा पेहराव, तीच शांत चाल.
अंतिम माहितीप्रमाणे, नेटवर्कचा मुख्य माणूस शहराबाहेरील एका जुन्या कारखान्यात येणार होता. तिथेच सगळ्या पुराव्यांची देवाणघेवाण होणार होती.
अनन्या पुन्हा नेहा बनली, तोच साधा पेहराव, तीच शांत चाल.
पण आज तिच्या मनात कोणतीही शंका नव्हती.
कारखाना मोठा होता. आत अंधार, बाहेर दोन-तीन लोक नजर ठेवून.ती आत गेली. थोड्याच वेळात, एक परिचित आवाज ऐकू आला. “शेवटी आलात.”
कारखाना मोठा होता. आत अंधार, बाहेर दोन-तीन लोक नजर ठेवून.ती आत गेली. थोड्याच वेळात, एक परिचित आवाज ऐकू आला. “शेवटी आलात.”
तो होता, तोच माणूस, जो या सगळ्याच्या मागे होता.
नाव वेगळं, चेहरा वेगळा, पण गुन्ह्यांची साखळी एकच.
“तू खूप पुढे गेलीस,” तो म्हणाला. “पण तुला अजूनही माहीत नाही, तू कोणत्या जाळ्यात अडकलीयस.”
नाव वेगळं, चेहरा वेगळा, पण गुन्ह्यांची साखळी एकच.
“तू खूप पुढे गेलीस,” तो म्हणाला. “पण तुला अजूनही माहीत नाही, तू कोणत्या जाळ्यात अडकलीयस.”
अनन्याने शांतपणे उत्तर दिलं. “मला एवढंच माहीत आहे, हे सगळं थांबायलाच हवं.” तो हसला. “तुला वाटतं, एकटीने हे शक्य आहे?”
अनन्याने काही न बोलता, बॅग खाली ठेवली. तोच क्षण होता, संकेताचा. बाहेरून हालचाल सुरू झाली. काही क्षणांतच कारखान्यात पोलीस टीम आली. “पोलीस! सगळे शांत राहा!”
गोंधळ उडाला. पण यावेळी कुठलाही पळवाटा नव्हत्या.
मुख्य सूत्रधार अटकेत आला. ऑपरेशन शॅडो पूर्ण झालं होतं. सकाळ झाली. पहिल्यांदाच, अनन्याला विजयाचा आनंद वाटत नव्हता.
मुख्य सूत्रधार अटकेत आला. ऑपरेशन शॅडो पूर्ण झालं होतं. सकाळ झाली. पहिल्यांदाच, अनन्याला विजयाचा आनंद वाटत नव्हता.
तिच्या मनात एकच विचार होता, आता घरी काय सांगायचं? ती घरी पोहोचली तेव्हा घर शांत होतं. आई देवघरात बसलेली होती. वडील सोफ्यावर, हातात वही.
धाकटा भाऊ खिडकीजवळ उभा.
धाकटा भाऊ खिडकीजवळ उभा.
अनन्याने दार बंद केलं. “आई… बाबा…” तिचा आवाज थरथरला. वडील उभे राहिले. “आज काहीतरी वेगळं आहे,” ते म्हणाले. “बस. बोल.” अनन्या क्षणभर गप्प राहिली.
मग हळूहळू… तिने सगळं सांगायला सुरुवात केली. नोकरी, गुप्त युनिट, खोट्या ओळखी, मिशन, धोके,
एकही गोष्ट लपवली नाही. घरात पूर्ण शांतता पसरली.
आईच्या डोळ्यांत पाणी होतं. धाकटा भाऊ अवाक् झाला होता.
एकही गोष्ट लपवली नाही. घरात पूर्ण शांतता पसरली.
आईच्या डोळ्यांत पाणी होतं. धाकटा भाऊ अवाक् झाला होता.
वडील मात्र शांत होते. “म्हणजे… तू रोज आम्हाला खोटं बोलत होतीस?” आईचा आवाज तुटला. अनन्याने डोळे खाली घातले. “हो आई… पण तुमचं रक्षण करण्यासाठी.”
क्षणभरानंतर, आई तिच्याजवळ आली. तिने अनन्याच्या डोक्यावर हात ठेवला. “आम्ही तुला सुरक्षित पाहू इच्छितो,” आई म्हणाली. “पण आज… आम्हाला अभिमानही वाटतो.”
तो क्षण अनन्यासाठी सगळ्यात जड आणि सगळ्यात हलका होता, एकाच वेळी. वडील पुढे आले. “देशासाठी काम करणं सोपं नसतं,” ते म्हणाले. “पण कुटुंबाला विश्वासात घेणंही तितकंच महत्त्वाचं असतं.” अनन्याच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले.
काही आठवड्यांनी… अनन्या पुन्हा कामावर गेली. पण आता तिचं मन अधिक शांत होतं. ती अजूनही गुप्त युनिटमध्ये होती. सगळं सांगणं अजूनही शक्य नव्हतं.
पण कुटुंबाला एवढं माहीत होतं, ती “फक्त ऑफिसची नोकरी” करत नाही.
पण कुटुंबाला एवढं माहीत होतं, ती “फक्त ऑफिसची नोकरी” करत नाही.
एके संध्याकाळी, धाकटा भाऊ म्हणाला, “ताई, तू खरंच हिरो आहेस.” अनन्याने हसून उत्तर दिलं. “नाही रे. मी फक्त माझं काम करते.”
ती खिडकीजवळ उभी राहिली. बाहेर शहर धावपळीत होतं, अजाणतेपणात, सुरक्षिततेत आणि तिला माहीत होतं, ही सुरक्षितता टिकवण्यासाठी, अजूनही कितीतरी अनन्या आपली ओळख लपवून उभ्या आहेत.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा