गुरुदक्षिणा (भाग २ रा)

वृंदा खाली मान घालून जेवत होती. खूप बोलायचं होतं पण बोलण्याची हिंमत होत नव्हती. खूप सांगायचं होतं पण मनाची तयारी होत नव्हती.
मधली सुट्टी संपली तसे सारेच शिक्षक आपापल्या वर्गात निघून गेले.
उद्घाटनाच्यावेळी काही सांस्कृतिक कार्यक्रमांचे आयोजन करण्यात आले होते त्याची जबाबदारी वृंदाकडे होती. वर्गातील काही निवडक विद्यार्थ्यांना सोबत घेऊन तिने सराव सुरू केला होता. स्वागतगीत, तारपा नृत्य अश्या छोटेखानी कार्यक्रमांचा त्यात समावेश होता. मधल्या सुट्टीनंतर सरावाला सुरवात व्हायची. आजही वृंदाने मुलांना एकत्र करून सराव सुरू केला.
कार्यक्रमासाठी सगळेच उत्साही होते पण तिच्या मनाला मात्र वेगळीच हुरहुर लागली होती. आज तर तिचे सरावातही लक्ष लागत नव्हते.
कसेबसे पाच वाजले आणि शाळा सुटली. ती गावातच राहत असल्याने सगळे गेल्याची खात्री केल्यावरच शाळा बंद करून ती बाहेर पडायची. आजही सर्वात शेवटी बाहेर पडत ती घराकडे न जाता ओढ्याच्या दिशेने निघाली. ओढ्याचं पात्र मोठं असल्याने पावसाळ्यात त्याला नदीचं रूप यायचं. पाऊस नव्हता त्यामुळे नेहमीच्या झाडाखाली बसत तिने भूतकाळाला नव्याने आळवले. किती गोड होत्या त्या सगळ्याच आठवणी ज्यांनी बिकट परिस्थितीतही तिचं जगणं सुंदर बनवलं होतं.
त्या ओढ्यावरच तर ते दोघे भेटायचे. एकमेकांच्या दुःखाचे सोबती व्हायचे. सुखाच्या क्षणांनी एकमेकांची ओंजळ भरायचे. कधी हसायचे तर परिस्थितीपुढे हतबल होत रडायचे आणि मग पुढच्याच क्षणी एकमेकांची प्रेरणा बनायचे.त्याने खूप काही सहन केले होते. ती त्याच्या सहनशक्तीची प्रेरणा बनली होती. पक्की मैत्री आणि व्यक्त न केलेल्या पवित्र प्रेमाने ते एकमेकांशी जोडले गेले होते. त्या ओढ्याकाठीच तर अथक परिश्रमाचा मार्ग निवडला होता दोघांनी. शिक्षणाचा आधार घेत परिस्थिती बदलण्याचा निर्धार केला होता. शिक्षिका होऊन आपल्याच शाळेत शिकवण्याचे स्वप्न तिने त्याच्या सोबतीने पाहिले होते. तो त्या स्वप्नातही भागीदार झाला होता. त्यालाही ज्ञानाजर्नाचा मार्ग अवलंबायचा होता. पाटील सर आदर्श होते दोघांचे. सगळच सुरळीत सुरू असतांना पुन्हा एकदा परिस्थितीच्या सर्पाने दंश केला आणि साऱ्या आणाभाका दिवास्वप्ने ठरली. गाव सोडून तो निघून गेला ते कायमचाच. पुन्हा ना त्याचा कोणता निरोप आला ना कधी तो आला. सारच आठवतांना वृंदा कमालीची भावनिक झाली. कंठ दाटून आला. हाताच्या ओंजळीत चेहरा झाकून ती रडू लागली.