गुरुदक्षिणा (भाग ७ वा)

सगळ्यांनी होकारार्थी मान हलवत त्यांचा स्विकार केला.
शाळा बंद करून पाटील सर जेव्हा घरी जाण्यासाठी आपली बॅग घेऊन निघाले तेव्हा सगळीच मुले परत हळवी झाली. सरांचेही पाय जड झाले. मन भरून आलं. ते दृष्टीआड जाईस्तोवर सारीच मुले त्यांच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत, तिथेच शाळेजवळ थांबली होती. मघाशी सरांच्या आवाजाने बोलकी असणारी शाळा आता मात्र त्यांना भकास वाटू लागली होती. इकडे मुले दृष्टीआड जाताच पाटील सरांनीही डोळ्यांना रुमाल लावला. मुलांची इतकी सवय झाली होती की, त्यांच्याशिवाय इतके दिवस राहणे त्यांनाही कठिण जाणार होते. काही दिवसांचा हा दुरावा त्यांच नातं आणखी घट्ट करणार होता.

त्या दिवशी सरांना आपल्या घरी पोहचायला रात्र झाली. पाटील मॅडमचा आनंद गगनात मावत नव्हता. छोटा यशवर्धन एव्हाना झोपला होता त्यामुळे सरांची त्याला उचलून घेण्याची, त्याच्याशी मनसोक्त बोलण्याची इच्छा त्या दिवशी तरी अपूर्णच राहिली होती. त्यांच्या घरी येण्याने घराला घरपण आलं होतं. विरहाचा दुरावा काही काळासाठी तरी संपला होता त्यामुळे मॅडम खूपच आनंदात होत्या. सरांनी घरी येणार असल्याचे आधीच कळवल्याने त्यांनी त्यांच्या आवडीचा बेत बनवला होता. पंचपक्वानांचा घास घेताना मात्र सरांना गावच्या रानभाज्यांची आठवण आली. बारकूच्या आजीने बनवलेल्या गरम गरम ज्वारीची भाकरी आठवताच त्यांना भरून आलं. जेमतेम एकदा वाढलेलं संपवून सरांनी आपलं जेवण आटोपलं.