गुरुदक्षिणा ( भाग ९ वा)

पाटील मॅडमना ती रात्र नकोशी वाटत होती. त्यांच्या काळजाचा तुकडा बिकट अवस्थेत त्यांच्यापासून खूप दूर होता. कधी एकदा सकाळ होते आणि आपण दवाखान्यात जातो असे काहीसे त्यांना झाले होते. त्यांच्या घरी काम करणारी महिला त्यांच्यासोबत सावलीसारखी होती. बारकूची आजीही रात्रभर तिथेच थांबली. वृंदाही तिथेच बारकूजवळ बसून होती. पहाट होताच गावातील काही पुरुष मंडळी मॅडमना घेऊन दवाखान्यात जायला निघाले. सोबत घरी काम करणारी ती महिलाही होतीच. बारकूची मामीही हट्ट करून त्यांच्यासोबत निघाली. मॅडमच्या डोळ्यांतून अश्रू थांबत नव्हते. कधी एकदा यशला डोळ्यांत पाहते असे त्या माऊलीला झाले होते. छोटेखानी नावेत बसवून गावकऱ्यांनी महिलांना ओढा ओलांडून दिला. डोंगर चढतांना आणि मग उतरतांनाही मॅडम जास्तच गतिशील झाल्या होत्या. लेकराला डोळ्यांत पाहायची इच्छाशक्ती सगळ्याच अडचणींवर मात करत होती. जवळजवळ दोन तासांनी ते दवाखान्यात येऊन पोहचले. एव्हाना यशचे काका आणि आजोबाही तेथे पोहचले होते. त्यांच्या कुशीत शिरून रडणाऱ्या सरांना पाहून मॅडमची पावले जड झाली. हृदयाची धडधड अनियमित गतीने होऊ लागली. त्यांना चालत येतांना पाहून सर सावध झाले. तसेच मॅडमच्या दिशेने धावत त्यांनी त्यांना गच्च मिठी मारली.
काहीही न बोलता ते फक्त ओक्साबोक्सी रडत होते. मॅडमने तात्काळ त्यांना स्वतःपासून दूर लोटले.