हा खेळ प्रेमाचा भाग ३

बाथरूमध्ये गेली. मोबाईलवर मोठ्या आवाजात गाणं लावलं. शॉवर चालू केला, बराच वेळ तशीच भिजत राहिली. एकाएकी अश्रू ओघळू लागले. अंगातून वीज निघावी असंच काहीसं झालं होतं. साकेतचे शब्द कानात घुमत होते. पक्ष्याचे पंख कापल्यावर जसं होतं, अगदी तसाच त्रास तिला होत होता.
हुंदके देत ती रडत होती. तोंडावर हात ठेवला होता. डोळे मात्र लाल झाले होते. इतक्या वर्षाचं प्रेम असं पटकन कसं सोडून जाऊ शकतं? कितीतरी शपथा घेतल्या होत्या. प्रेमाची पाटी कोरी करता येते का? त्या पाटीवर किती आणि काय लिहिलं होतं,अगदी मनापासून. त्यानेही आणि तिनेही,मग असं पटकन कसं सगळं पुसता येणार होते? एकत्र घालवलेले क्षण, भावना, प्रेम, विश्वास. मनाने तर त्याचीच झाली होती. तिच्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग होता तो. डोकं बधीर झालं होतं. काहीच सुचत नव्हतं. पुढे फक्त काळोख दिसत होता. कसं चालणार होती त्या मार्गावर. किती सवय झाली होती त्याची. प्रत्येक श्वासात होता साकेत. विचारांचे चक्र थांबण्याचे नाव घेत नव्हते. कोणीतरी धारधार शस्त्राने वार करत आहे असंच वाटत होतं. ती बराच वेळ तशीच बसून राहिली. साकेत खरंच असं बोलला का? हे स्वप्न नाही ना? स्वतःलाच प्रश्न विचारत होती. उत्तर तिला माहीत होतं तरीही तिला काही केल्या चेन पडेना.