हा खेळ प्रेमाचा भाग ११
इथे बाबांनी साक्षीला आलेल्या स्थळाबद्दल सांगितले.
"बाबा, मला विचार करायला वेळ द्या."
"ठीक आहे तुला हवा तितका वेळ घे."
साक्षी सोडून सगळे खुश होते.
नेहाचा फोन आला.
"साक्षी, महत्वाचं बोलायचं होतं."
"काय ?"
"साकेतला तुला भेटायचं आहे."
"नेहा, माझी ईच्छा नाही."
"अगं पण एकदा भेटून घे. काय म्हणतोय ते बघ तरी." ती आवाजावर जोर देत म्हणाली.
"हे बघ नेहा मला खरंच ईच्छा नाही आणि तू बरोबर बोलत होती की, त्याच्यात प्रेम निभवायची धमक नाही. मी स्वीकारलं आहे."
"माझ्या कानावर विश्वास बसत नाही. काल पर्यंत त्याच्यासाठी रडत होती ना? मग हे काय अचानक."
"हेच ठीक आहे."
"साक्षी, विचार कर"
"खूप विचार केला आहे आणि असेही माझे लग्न ठरलं आहे."
"काय?" ती जवळ जवळ किंचाळली.
"हो बाबांचे मित्र आहेत त्यांच्या मुलाशी आणि आता साकेत आणि माझे मार्ग वेगळे आहे. हो साकेतला सांग तसं माझंही लग्न ठरलं आहे. आता मार्ग वेगळे झाले आहेत."
नेहाला ऐकून धक्का बसला.
"काय हे सगळं होतंय. खरंच विचित्र घडतंय."
दोघींचं बोलणं झालं..
साक्षी सगळं खोटं बोलली होती. नेहाला देखील कळू देत नव्हती. ह्या सर्व गोष्टीतून अलिप्त होण्याचा हाच मार्ग होता.
'साकेतला कळलं की माझं लग्न ठरलंय तर त्याला सहजपणे पुढे जाता येईल,नाहीतर माझ्यात गुंतून राहील.'
कधी नव्हे ते साक्षी अशी वागू लागली होती.
नेहाने साकेतला फोन करून सगळं सांगितले.
त्यालाही धक्का बसला. कानावर विश्वास बसेना.
आता सगळेच रस्ते बंद झाले होते.
स्वतःला प्रश्न विचारू लागला.
स्वतःला प्रश्न विचारू लागला.
'माझं आणि साक्षीचं लग्न होणारच नव्हतं का? का देवा आमची भेट घडवून आणली? हा त्रास सहन होत नाहीये.'
तितक्यात श्वेताचा फोन आला.
"हॅलो, साकेत."
"हम्म बोल श्वेता." डोळ्यातील पाणी पुसत म्हणाला.
"मला तुझ्याशी बोलायचं आहे."
"बोल ना."
"असं नाही. भेटून बोलायचं आहे."
"हम्म ठीक आहे. उद्या भेटू."
श्वेताला ह्याच मुद्द्यावर बोलायचे होते की तो लग्नाला तयार आहे की नाही.
साकेतला कल्पना नव्हती.
दुसऱ्या दिवशी श्वेता आणि साकेत कॉफी शॉपमध्ये भेटले.
श्वेताने विषय काढला.
"साकेत, त्या दिवशी आम्ही घरी आलो तेव्हा तू नाराज दिसत होता. खरंतर मी तुला स्पष्टपणे विचारते तू ह्या लग्नाला तयार आहेस ना? का केवळ वचनपूर्तीसाठी हे सगळं करतोय?"
"श्वेता, मी खोटं बोलणार नाही. होती माझ्या आयुष्यात एक मुलगी. साक्षी नावाची. माझी कॉलेजची मैत्रीण. ती मैत्री प्रेमात कधी बदलली कळलंच नाही. लग्ना पर्यँतची स्वप्न पाहिली आणि एक दिवस आईने सांगितलं तुझ्याशी लग्न करायचे वचन तिने मामाला दिले; पण."
"पण काय साकेत?"
"मला कळलं आहे की तिचंही लग्न ठरलं आहे. आता सगळं संपलं."
ती दुविधेत होती.
तिला सगळं ऐकून वाईट वाटलं.
तो पुढे बोलू लागला..
"हेच माझ्या नशिबी होतं श्वेता. हेच स्वीकारायचे आहे."
"तू माझ्यासोबत खुश राहशील?" श्वेता त्याच्या डोळ्यात बघून म्हणाली.
" राहावं लागणार. माझ्याकडे दुसरा पर्याय नाही श्वेता. माझ्या आनंदाचे काय ? आईसाठी हे सगळं करतोय."
त्याच्या बोलण्यात नाराजी दिसत होती.
तिला काय बोलावं सुचेना.
ती दुखी झाली.
घरी गेल्यावर तिने आईला सांगितले.
"तो त्याचा भूतकाळ होता आता तू त्याचं भविष्य आहे." आईने समजूत घातली.
"खरंच मी त्याचा भविष्यकाळ आहे का? त्याच्या बोलण्यात उदासी होती आणि लग्नानंतरही जर तो असाच राहिला तर?"
"नाही गं बाळा एकदा संसारात पडला की सगळं विसरेन. तू आहेसच तशी. तू आपलंसं करशील त्याला."
आई तिला समजावत होती; पण मन काही मानत नव्हतं..
'तो माझ्यासोबत कधीच खुश राहणार नाही.'
विचारचक्र सुरू झालं.
क्रमश:
अश्विनी ओगले.
अश्विनी ओगले.