हक्क की कर्तव्य ... भाग ५ अंतिम भाग

“आता बोलून काय उपयोग? जेव्हा बोलायला पाहिजे तेव्हा तिला पाठीशी घातलेस. तिच्या इतका तू सुद्धा दोषी आहेस. माझे पथ्यपाणी, वयानुसार सुरू असलेल्या प्रकृतीच्या तक्रारी, तुझ्या वडिलांचे दुखणीखूपणी सगळेकाही मोहनने काढले. ह्यांच्या आजारपणात हॉस्पिटलात रात्रभर उशाशी बसून असायचा तो. तुला मात्र फोन करून बोलावून घ्यावे लागले तेव्हा कुठे शेवटच्या क्षणी तू उगवलास. तू फक्त स्वतःच पाहिलंस, मोहनने आम्हाला जपलं. तू जबाबदारी झटकली, त्याने नेहमीच निभावली. तुला पहिल्यापासूनच मुंबई खुणावत होती. आम्ही तुझ्या स्वप्नाच्या आड आलो नाही. तू तिकडे गेलास आणि तिकडचाच झालास, सोयीस्कररित्या सर्वकाही विसरलास. स्नेहलचा दुपटीपणा, तुझी तिला असलेली साथ सगळं डोळ्यांना दिसत होतं, इतरांकडूनही कानावर येत होतं पण वाद नकोत म्हणून बोलत नव्हते. आज सुनबाईंनी हद्दच केली म्हणून बोलावे लागले. बोलले नसते शितल, मोहनवर अन्याय झाला असता. तुमच्या चुकीची झळ चिरागला बसू देणार नाही. अजिंक्यच्या शिक्षणासाठी जशी थोडीफार रक्कम दिली तशीच त्यालाही देईन. बाकी वाटणी, हिस्सा योग्य वेळ आल्यावर मला ज्याला द्यायचा त्याला देईन.” निर्वाणीच बोलत डोळ्याला पदर लावत, दुर्गाबाई उठल्या. मोहन, शितल त्यांना सावरत आतल्या खोलीत घेऊन गेले. आपली चूक उमगलेला माधव आईची माफी मागण्यासाठी त्यांच्या पाठोपाठ आत गेला.