हम मिले भी तो ऐसे - २

पायऱ्या चढून मी डेक वर आले. अन् त्या वाऱ्याच्या झंझावाताने अक्षरशः मोहरुन गेले. डेक वर लोकं इकडून तिकडे चकरा मारत होते मी पण हौशीने तिथून समोर निघाले फार सुंदर अनुभव होता तो पण काही वेळाने समुद्र जरा खवळल्या सारखा झाला अन् वाऱ्याचा जोर अतिशय वाढला. जिथून मी सहजच वाऱ्याचा आनंद घेत चालत आली होती तिथे मला आता सरळ उभे राहणे सुद्धा कठीण वाटायला लागले होते. पाहता पाहता सगळे एकमेकांच्या सहाऱ्याने कसेबसे समोर निघून गेले अन् मी मात्र इतकी गोंधळून गेले होते की मी तिथे एकटीच उरले होते. आता मात्र मला काय करावं काही सुचत नव्हतं तोल सांभाळत उभं राहणं सुद्धा मला आता कठीण वाटायला लागलं होतं, मी आता अगदी रडकुंडीला आले होते ,काय करावे कळत नव्हते. अचानक जहाज अजून हेलकावले अन् मी आता पडणार असं वाटत असतांनाच कुणीतरी मला सावरलं होतं. एक परका पण आश्वासक वाटणारा स्पर्श अगदी जवळून मला तिथून आधार देत सुखरूप परत घेऊन आला. पायऱ्या उतरून खाली आली अन् " आर यू ओके नाऊ?" या त्याच्या शब्दांनी मी भानावर आली.