हम तेरे शहरमें

राघव तिच्या जवळ आला. “रमा, तू भेटलीस शेवटी. खूप शोधलं गं तुला. तीन वर्षे वेड्यासारखा सगळीकडे तुला शोधतोय. कधीतरी तू भेटशील, ह्याची खात्री होती मला!” राघवचं ते रमा म्हणून संबोधणं स्वरदाला गोंधळात पाडून गेलं. “तुम्ही मला रमा का म्हणताय? माझं नाव रमा आहे का?” तिच्या ह्या प्रश्नाने सगळ्यांच्याच काळजाचा ठाव घेतला. आपल्या स्मरणशक्तीला किती गृहीत धरतो आपण हे सगळ्यांना जाणवलं. “हो, तुझं नाव रमा आहे.” राघवने बोलायला सुरुवात केली. “ तू तुझ्या आईबाबांसोबत रहायचीस. आणि मी माझ्या आईबाबा आणि आजोबांसोबत. आपण कॉलेजमध्ये असताना भेटलो एकमेकांना. कॉलेजच्या तीन वर्षात आपलं प्रेम अधिक अधिक घट्ट होत गेलं. कॉलेज संपल्यावर आपण आपल्या घरी ह्या नात्याबद्दल सांगितलं. घरच्यांच्या संमतीने, आपण लग्न करणार होतो. फक्त आपल्याला नोकरी लागायचा अवकाश होता. पण त्या आधीच तो पूर आला. माझे घरचे, आणि तू, तुम्हा सगळ्यांना माझ्यापासून हिरावून घेतलं त्याने. त्या शहरात कोणीच आपलं राहिलं नाही. त्यामुळे एक दिवस मी ही ते शहर सोडलं. इथे पलीकडच्या गावात आमचं एक घर होतं. अनेक वर्षे ते बंदच होतं. मग मी तिथेच रहायला लागलो. एक नाव विकत घेतली आणि गावातल्या इतर नावाड्यांच्या मदतीने ती चालवायला शिकलो. रात्र झाली की तुझ्या आठवणीत तुझं सगळ्यात आवडतं गाणं गायचो. असं वाटायचं की त्या गाण्यांमधून तू मला भेटतीयेस. काल हे दोघे मला भेटायला आले, तेव्हा तुझा फोटो बघून मला काय वाटलं, हे सांगू नाही शकत मी! माझ्या आयुष्यातील सगळ्यात मोठं सुख मला परत मिळणारे, ही आशा, आणि तुला भेटण्याचा आनंद. आतापर्यंत कसा धीर धरला माझं मलाच माहीत.” राघवने स्वरदाला तिचे जुने फोटो दाखवले. रमा अलगद राघवच्या मिठीत शिरली. इतक्या दिवसांची अस्वस्थता निघून गेली. खूप शांत वाटलं तिला.