आदित्य आणि नेहा हे एक आदर्श दांपत्य होते. त्यांच्या संसारातील एका प्रसन्न संध्याकाळी, दोघे चहा घेत गच्चीत बसले होते. आकाशात सुर्य अस्ताला जात होता आणि तांबूस छटा पसरली होती.
"आदित्य, तुला काही विचारू?" नेहाने हळूच विचारलं.
"अगं हो, विचार ना. असं काय विचारायचंय?" आदित्य हसत म्हणाला.
"लग्नानंतर मी माझं घर, माझं करिअर, माझे मित्र, सगळं सोडलं. तू काय सोडलंस?" नेहाचा प्रश्न ऐकून आदित्य स्तब्ध झाला.
आदित्यने एक क्षण थांबून विचार केला. त्याच्या डोक्यात विचारांचं वादळ सुरू झालं. त्याला जाणवलं की, खरंच त्याने काहीच सोडलं नाही. त्याच्या मनात वेगवेगळ्या आठवणी येत होत्या. नेहाने कसा तिच्या स्वप्नांचा त्याग केला होता, तिच्या मित्रांपासून दूर राहिलं होतं, तिच्या करिअरच्या उंचीवर असताना ते सोडलं होतं. आदित्यच्या मनात एकच विचार घोळत होता, ‘नेहा खरंच किती त्याग करतेय!’
"नेहा, खरंच... मी कधीच याबद्दल विचार केला नाही. तू किती गोष्टी सोडून आलीस आणि मी काहीच नाही. मला माफ करशील?" आदित्यने ओशाळल्या सुरात म्हटलं.
नेहाने हसून म्हटलं, "माफ करणं काही मुद्दा नाही, आदित्य. मला फक्त तुझं लक्ष वेधायचं होतं. मी काही अपेक्षा करत नाही."
आदित्यच्या मनात एक विचार स्पष्ट झाला. त्याने ठरवलं की नेहाला तिचं हरवलेलं जग परत देण्यासाठी तो काहीतरी करणार.
---
त्या रात्री आदित्यला झोप लागली नाही. तो नेहाच्या त्यागाबद्दल विचार करत होता. सकाळी उठताच त्याने ठरवलं की तो नेहाच्या जुन्या मित्र-मैत्रिणींना भेटून तिला एक सरप्राईज देणार. तो ऑफिसला जायच्या आधी नेहाला म्हणाला, "नेहा, आज मी थोडा उशिरा येईल, तुला कळवेन."
आदित्य ऑफिसमध्ये काम करता करता नेहाच्या जुन्या मित्र-मैत्रिणींना फोन करून एका ठिकाणी भेटायला बोलावलं. ते सर्वजण आनंदाने तयार झाले.
"आदित्य, हे खूप छान आहे! आम्ही नेहाला खूप मिस करतो," तिची मैत्रीण प्रिया म्हणाली.
"होय, तिच्या निघून गेल्यापासून आम्ही सर्वजण अधुरं अधुरं वाटतं," तिने एक मत दिलं.
आदित्यने सर्वांशी बोलून ठरवलं की ते एका आठवड्यात एकत्र भेटणार आणि नेहाला एक मोठं सरप्राईज देणार.
---
आठवड्याचा शेवटचा दिवस आला. आदित्यने नेहाला एका ठिकाणी जाण्याचा प्लॅन सांगितला. नेहा उत्सुक होती, पण तिला काहीच कल्पना नव्हती.
"आदित्य, आपण कुठे चाललोय?" नेहाने विचारलं.
"थांब, तुला थोड्या वेळाने कळेल," आदित्यने हसत उत्तर दिलं.
जेव्हा ते ठरलेल्या ठिकाणी पोहोचले, तिथे नेहाच्या सर्व जुने मित्र-मैत्रिणी तिची वाट पाहत होते. नेहा आश्चर्यचकित झाली आणि आनंदाने तिच्या मित्र-मैत्रिणींना भेटली. तिच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू ओघळले.
"तुम्ही सगळे! हे कसं शक्य आहे?" नेहा भावुक होत म्हणाली.
"हे सर्व आदित्यमुळे शक्य झालं," प्रिया हसून म्हणाली.
नेहाला जाणवलं की आदित्य तिच्या मनाची तळमळ समजून घेतोय. त्या दिवशी सर्वांनी खूप गप्पा मारल्या, आठवणींना उजाळा दिला, आणि नेहाने तिचं हरवलेलं जग पुन्हा अनुभवलं.
---
घरी परतताना नेहा शांत होती, पण तिच्या मनात विचारांचं वादळ होतं.
"आदित्य, आजचा दिवस मी कधीच विसरू शकणार नाही. तू माझं हरवलेलं जग मला परत दिलंस," नेहा म्हणाली.
"नेहा, मला खरंच आनंद झाला की तुला आजचा दिवस आवडला. तुझा त्याग मी कधीही विसरणार नाही आणि पुढेही मी तुझ्या स्वप्नांना पूर्ण करण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करेन," आदित्यने ठामपणे सांगितलं.
आदित्यने ठरवलं की तो नेहाला तिच्या करिअरमध्ये पुन्हा सुरुवात करण्यास प्रोत्साहन देईल. त्याने तिला तिच्या जुन्या कंपनीत संपर्क साधायला मदत केली आणि तिने तिच्या आवडीच्या कामाला पुन्हा सुरुवात केली.
काही महिन्यांनंतर, नेहा आपल्या करिअरमध्ये पुन्हा एकदा प्रगती करू लागली आणि तिच्या स्वप्नांच्या उंचीवर पोहोचली. तिच्या मनात आदित्यबद्दल आदर वाढला होता.
नेहाच्या स्वप्नांना पुन्हा पंख फुटले होते आणि आदित्यने तिच्या त्यागाची जाणीव ठेवून तिच्या जगाची परतफेड केली होती. त्यांच्या नात्यातील हा बदल एक नवीन सुरुवात ठरला, ज्याने त्यांना आणखी जवळ आणलं.
---
आदित्य आणि नेहा यांचा हा अनुभव त्यांच्या नात्यातील एका नवीन पर्वाची सुरुवात ठरला. आता ते एकमेकांचे स्वप्न, इच्छा आणि आकांक्षा एकत्रितपणे पूर्ण करत होते. नेहाच्या त्यागाची जाणीव आदित्यला झाली होती आणि त्याने तिच्या आयुष्याला एक नवा रंग दिला होता. त्यांच्या प्रेमाच्या नात्यातून एक नवीन प्रकाशकिरण उमटला होता, ज्यामुळे त्यांचे जीवन अधिक सुंदर बनले होते.