हरवलेल्या वाटा

'सई ' नीलची जिवलग मैत्रीण मैत्रिणी पेक्षाही त्याची प्रेमिकाच !ती दररोज वाचनालयात यायची.वाचनालय तसं फार जुनं झालं होतं.आता कोणी जास्त तेथे येत देखील नव्हतं.सय मात्र न चुकता दररोज येत होती.यामुळे वाचनालयाचे थोडीफार जबाबदारी देखील तिला देण्यात आली होती.याच कारणामुळे तिच्याकडे वाचनालयाची एक चावी देखील होती. सई दररोज वाचनालयात यायची धुळेने झाकलेल्या खुर्चीत बसून ती वाट पाहायची.कोणालाही सांगितलं नाही पण तिच्या हृदयात नील च नाव होतं. आज तरी एखादा व्हिडिओ चॅनलवर अपलोड होईल या आशेत ती दररोज हरवलेल्या वाटा तपासायची.पण स्क्रीन रिकामीच राहायची.
लोक म्हणायचे"तो परतणार नाही" पण सईच्या डोळ्यात मात्र अजूनही विश्वास जिवंत होता.याच विश्वासात पंधरा वर्ष उलटली आणि मग एका रात्री 'हरवलेल्या वाटा' या चैनल वर एक नवा व्हिडिओ अपलोड झाला. फ्रेम धुसर, श्वास घाई घाईचा त्यातून नीलचा कापरा आवाज ऐकू आला. "मी परत आलोय पण सावल्या माझ्या मागे आहेत वाचनालयात ये"
सईच्या हृदयाचा ठोका चुकला. ती पळत वाचनालयाकडे निघाली.रात्रीचा काळोख रस्त्यांवर शांतता आणि त्यातून वाट काढत वाचनालयाकडे जाणारी सई.
नील कसाबसा करत वाचनालयाजवळ पोहोचला होता.त्या वाचनालयाला अजून एक गुप्त दरवाजा होता तो आज देखील तसाच होता. नीलला तो दरवाजा माहीत असल्याने त्या दरवाजातून नील आत गेला.धुळीचा वास जुन्या पुस्तकांचा सुगंध आणि अंधार. तो तिथेच बसला पण सावल्या त्याचा पाठलाग करत वाचनालयापर्यंत आल्या.पहाट होणारच होती. सईदेखील वाचनालय उघडून दरवाजातून आत आली.पुस्तकांच्या रांगांमधून चालत ती शोधत होती " नील !" तिचा आवाज हलका तुटलेला होता.
अचानक तिला नील दिसतो.पण काहीसा वेगळा. सूर्यकिरणांनी वाचनालय उजळलं होतं.त्या भयान सावल्या वितळल्या होत्या.आणि नील सईच्या समोर उभा होता.दोघांनी एकमेकांकडे पाहिलं.पंधरा वर्षाचा विरह,ओलसर डोळे, थरथरते हात ,कापणारा थोडासा घाबरलेला नीलचा आवाज "सई मी परत आलोय" पण जणू वेळ आणि अंधाराने त्यांचा जीव घेतला होता. दोघांनी एकमेकांचा हात हातात घेतला. बाहेर सूर्याचा प्रकाश वाढत होता मात्र त्यांची छाया हळूहळू नाहीशी होऊ लागली.दोघांच्या श्वासांची धडपड थांबली.
बाहेर सूर्य उगवला दिवस उजाडला आणि वाचनालयात नील आणि सईचा प्रवास थांबला.
'हरवलेल्या वाटा' या नावासारखंच त्यांची कहाणी देखील कायमची हरवून गेली.