हास्याचा देवदूत
पुण्याच्या एका छोट्या भागात ‘आनंदधाम’ नावाचं एक वृद्धाश्रम होतं.
तिथं जवळपास पन्नास आजी-आजोबा राहत होते, कुणाचं मूल परदेशात, कुणाचं शहरात, तर कुणाचं कुठेच नाही.
सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर शांतता होती, पण डोळ्यांत एकाच प्रश्नाचं उत्तर दडलेलं, “आपलं माणूसपण कुठं हरवलं?”
दररोज दुपारी जेवणानंतर ते सगळे अंगणात बसायचे, बोलायचे, पण हसणं फार कमी दिसायचं.
आणि अशाच एका साध्या दिवशी, तिथं आला, आदित्य.
आणि अशाच एका साध्या दिवशी, तिथं आला, आदित्य.
आदित्य फक्त १७ वर्षांचा होता, कॉलेजचा विद्यार्थी.
त्याच्या हातात एक गिटार आणि चेहऱ्यावर खळखळणारं हास्य.
तो वृद्धाश्रमात शिरला आणि म्हणाला,
“नमस्कार सगळ्यांना! आज मी आलोय तुम्हा सगळ्यांना हसवायला.”
सुरुवातीला सगळे थोडे संकोचले.
कुणी म्हणालं, “अरे, आम्ही मुलं नाही रे, आमच्यासाठी गाणी नको.”
पण आदित्यने गिटार उचलली आणि एक जुनं गाणं गायलं,
"चांदण्यात फिरताना सावलीही सोबत होती..."
कुणी म्हणालं, “अरे, आम्ही मुलं नाही रे, आमच्यासाठी गाणी नको.”
पण आदित्यने गिटार उचलली आणि एक जुनं गाणं गायलं,
"चांदण्यात फिरताना सावलीही सोबत होती..."
ते ऐकून सावित्रीबाईंच्या डोळ्यांत पाणी आलं.
“हे गाणं माझ्या नवऱ्याचं आवडतं होतं...” ती म्हणाली.
“हे गाणं माझ्या नवऱ्याचं आवडतं होतं...” ती म्हणाली.
त्या दिवसानंतर आदित्य रोज यायला लागला.
सकाळी कॉलेज, दुपारी अभ्यास, आणि संध्याकाळी वृद्धाश्रम.
तो प्रत्येक वेळी काहीतरी नवीन घेऊन यायचा, गाणी, कोडी, विनोद, कथा.
त्याने सगळ्यांना "आजोबा-आजी" म्हणून बोलवायचं ठरवलं.
तो प्रत्येक वेळी काहीतरी नवीन घेऊन यायचा, गाणी, कोडी, विनोद, कथा.
त्याने सगळ्यांना "आजोबा-आजी" म्हणून बोलवायचं ठरवलं.
तो म्हणायचा, “तुमचं घर इथंच आहे आणि मी तुमचा नातू.”
थोड्या दिवसांतच तिथं बदल दिसू लागला,
सावित्रीबाई आता रोज गाणी म्हणायच्या, भोसले आजोबा विनोद सांगायचे, आणि सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर हसू दिसू लागलं.
सावित्रीबाई आता रोज गाणी म्हणायच्या, भोसले आजोबा विनोद सांगायचे, आणि सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर हसू दिसू लागलं.
एका कर्मचाऱ्याने म्हटलं, “या मुलाने तर वृद्धाश्रमात पुन्हा ‘जीवन’ आणलं आहे.”
एक दिवस संचालकांनी आदित्यला विचारलं,
“बाळा, तू रोज एवढ्या व्यस्त आयुष्यातही इथे कसा येतोस?”
“बाळा, तू रोज एवढ्या व्यस्त आयुष्यातही इथे कसा येतोस?”
आदित्य काही क्षण शांत राहिला.
“सर, माझी आजी होती, लक्ष्मीबाई.
मी लहान असताना ती मला रोज झोपवायची, गाणी म्हणायची.
ती गेल्यावर माझं आयुष्य रिकामं झालं.
मग ठरवलं, जगात ज्या आजी-आजोबांना कोणी नाही, त्यांना मी हसवणार.”
“सर, माझी आजी होती, लक्ष्मीबाई.
मी लहान असताना ती मला रोज झोपवायची, गाणी म्हणायची.
ती गेल्यावर माझं आयुष्य रिकामं झालं.
मग ठरवलं, जगात ज्या आजी-आजोबांना कोणी नाही, त्यांना मी हसवणार.”
संचालकांच्या डोळ्यांत पाणी आलं.
तो म्हणाला, “बाळा, तू खरा ‘हास्याचा देवदूत’ आहेस.”
तो म्हणाला, “बाळा, तू खरा ‘हास्याचा देवदूत’ आहेस.”
दर रविवारी आदित्य सगळ्यांना छोटा कार्यक्रम करून दाखवायचा, कधी नाटक, कधी गाणं, कधी “आपलं लहानपण आठवू या” असा खेळ. सगळे हातात हात घालून नाचायचे.
एकदा एका आजोबांनी त्याला म्हटलं, “बाळा, आमचं मूल परदेशात आहे, पण आम्ही आता एक नातू इथे मिळवला.”
आदित्य हसला आणि म्हणाला, “मलाही आता पन्नास आजी-आजोबा मिळाले.”
एके दिवशी वृद्धाश्रमातील राघव आजोबा खूप आजारी पडले. त्यांना रुग्णालयात नेलं गेलं. तेव्हाही आदित्य त्यांच्या शेजारी बसला होता.
आजोबा म्हणाले, “बाळा, तू माझ्या मुलासारखा आहेस. तू रोज आलास की मला असं वाटायचं की माझा मुलगा घरी आलाय.”
आदित्यचे डोळे पाणावले. त्याने त्यांचा हात धरला,
“आजोबा, मी रोज येईन… नेहमीच.”
“आजोबा, मी रोज येईन… नेहमीच.”
त्या रात्री राघव आजोबांनी जग सोडलं.
दुसऱ्या दिवशी वृद्धाश्रमात शोकसभा होती.
सगळ्यांचे डोळे पाणावलेले, पण आदित्य म्हणाला,
“आज आपण रडणार नाही. आज आपण त्यांना हसून निरोप देणार.”
दुसऱ्या दिवशी वृद्धाश्रमात शोकसभा होती.
सगळ्यांचे डोळे पाणावलेले, पण आदित्य म्हणाला,
“आज आपण रडणार नाही. आज आपण त्यांना हसून निरोप देणार.”
आणि त्याने गिटारवर तेच गाणं वाजवलं, “चांदण्यात फिरताना…”
सगळे शांतपणे डोळे मिटून ऐकत होते.
सगळे शांतपणे डोळे मिटून ऐकत होते.
त्या दिवसानंतर आदित्यने ठरवलं, “मी फक्त इथे गाणी गाणार नाही, मी त्यांच्या जीवनात पुन्हा प्रकाश आणणार.”
त्याने कॉलेजात एक “हास्य क्लब” सुरू केला,
ज्यात विद्यार्थी वृद्धाश्रम, बालसदन, अपंग मुलांच्या शाळांमध्ये जाऊन कार्यक्रम करायचे.
काही महिन्यांतच हा उपक्रम शहरभर प्रसिद्ध झाला.
ज्यात विद्यार्थी वृद्धाश्रम, बालसदन, अपंग मुलांच्या शाळांमध्ये जाऊन कार्यक्रम करायचे.
काही महिन्यांतच हा उपक्रम शहरभर प्रसिद्ध झाला.
वृत्तपत्रात बातमी आली,
“१७ वर्षांच्या मुलाने वृद्धाश्रमात आणला जीवनाचा उत्सव”
“१७ वर्षांच्या मुलाने वृद्धाश्रमात आणला जीवनाचा उत्सव”
आदित्यची आई रोज म्हणायची, “बाळा, तुझं मन खूप मोठं आहे. तू लोकांना हसवतोस, पण देव तुला आणखी मोठा आनंद देईल.”
आदित्य हसत म्हणायचा, “आई, लोकांचं हसू म्हणजेच माझा देव आहे."
एका रविवारी वृद्धाश्रमात मोठा समारंभ होता.
आदित्यच्या वाढदिवसाचा.
सगळ्या आजी-आजोबांनी त्याच्यासाठी केक आणला, छोटासा, पण प्रेमानं भरलेला.
सावित्रीबाईंनी स्वतः विणलेला शाल त्याच्या खांद्यावर ठेवला आणि म्हणाल्या, “बाळा, देवदूत आशीर्वाद घेत नाही, देतो. पण आज तू आमचा आशीर्वाद घे.”
आदित्यच्या वाढदिवसाचा.
सगळ्या आजी-आजोबांनी त्याच्यासाठी केक आणला, छोटासा, पण प्रेमानं भरलेला.
सावित्रीबाईंनी स्वतः विणलेला शाल त्याच्या खांद्यावर ठेवला आणि म्हणाल्या, “बाळा, देवदूत आशीर्वाद घेत नाही, देतो. पण आज तू आमचा आशीर्वाद घे.”
सगळ्यांनी मिळून त्याच्यासाठी गाणं म्हटलं,
"तू हसवशील जगाला, आणि जग तुला आठवेल..."
"तू हसवशील जगाला, आणि जग तुला आठवेल..."
त्या क्षणी आदित्यचं मन भरून आलं. तो म्हणाला,
“मी काही मोठं काम केलं नाही, फक्त विसरलेलं हसू परत आणलं.”
“मी काही मोठं काम केलं नाही, फक्त विसरलेलं हसू परत आणलं.”
वृद्धाश्रमातील सगळ्यांच्या आयुष्यात आदित्यचं नाव कायमचं कोरलं गेलं. त्याने नंतर समाजसेवेचं शिक्षण घेऊन “स्मित फाउंडेशन” नावाची संस्था उघडली,
जिथं तरुणांना शिकवलं जातं, “आनंद द्या, तो परत येतो.”
जिथं तरुणांना शिकवलं जातं, “आनंद द्या, तो परत येतो.”
एका छोट्या मुलाने त्याला विचारलं, “दादा, तू रोज त्या आजी-आजोबांना का हसवतोस?”
आदित्य हसला आणि म्हणाला, “कारण जेव्हा आपण कोणाला हसवतो, तेव्हा आपल्याच मनातला अंधार निघून जातो.”
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा